บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 684

บทที่ 684 บัณฑิตกับคนเถื่อน

พอคำพูดนี้ถูกเอ่ยออกมา บรรดาขุนนางทั้งหลายก็นึกย้อนไปถึงวันที่คณะทูตเป่ยตี๋มาถึงเมืองหลวง

ฉินเฟิงสังหารทหารติดตามคณะทูต ลงโทษหลู่หลีต่อหน้าธารกำนัล เชิดชูเกียรติของแคว้นต้าเหลียง

ยิ่งคิดเหล่าขุนนางก็ยิ่งชื่นชม

พอเห็นบรรดาใต้เท้าชื่นชมเจ้าเด็กตัวเหม็น สีหน้าของฉินเทียนหู่ก็ค่อยผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ตอนนั้นเอง เสนาบดีกรมคลังหลี่ซวี่ก็พูดขึ้นว่า

“ใต้เท้าฉิน หลังเจรจาสันติภาพ ตามขั้นตอน ฝ่าบาทจะต้องเรียกขุนนางเข้าเฝ้าเพื่อสอบถามถึงกระบวนการและเนื้อหาของการเจรจา”

“เราใช้โอกาสนี้ให้ขุนนางทั้งหลายร่วมกันถวายฎีกาต่อฝ่าบาท เสนอให้แต่งตั้งตำแหน่งสองในสามขุนนางใหญ่ที่ว่างอยู่เลย ดีหรือไม่?”

“ตอนนี้ซานกงเหลือเพียงราชครูเพียงผู้เดียว ปล่อยอีกสองตำแหน่งว่างเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดี”

ครั้งหนึ่งหลี่ซวี่เคยเป็นศัตรูกับตระกูลฉิน

แต่นับแต่เข้าร่วมพลพรรคเถาหลิน เขาก็ค่อย ๆ กลายเป็นแกนหลักที่แข็งแกร่งของพลพรรคเถาหลิน

ในฐานะเสนาบดีกรมคลัง อำนาจของหลี่ซวี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใดเลย

ด้วยการช่วยเหลือของเขา พลังของพลพรรคเถาหลินเป็นที่ประจักษ์โดยไม่ต้องกล่าวถึง

อีกทั้งขุนนางที่เข้าร่วมการเจรจาคราวนี้ก็ล้วนเป็นคนของพลพรรคเถาหลิน ไม่มีคนนอก การพูดถึงเรื่องนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากเกินไป

เรื่องการคัดเลือกมหาเสนาและไท่เป่า ผู้ใดจะไม่รู้ไม่เห็น นี่หาใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว

พอหลี่ซวี่กล่าวแบบนี้ บรรดาขุนนางรอบ ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“กล่าวได้ถูกต้อง เรื่องนี้ไม่อาจรอช้าได้อีกแล้ว!”

“ตามที่ใต้เท้าหลี่กล่าว หลังการเจรจาสิ้นสุด พวกข้าจะร่วมกันเขียนฎีกาถวาย ขอให้ฝ่าบาทพิจารณาเรื่องการแต่งตั้งมหาเสนากับไท่เป่า”

“ซานกงเป็นเสาหลักของต้าเหลียง บัดนี้เสาหลักสามต้นที่ค้ำฟ้า พังทลายไปแล้วสองต้น ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับต้าเหลียงเลย”

“ที่พวกข้าเร่งผลักดันให้มีการคัดเลือก ก็เพราะคำนึงถึงบ้านเมืองทั้งนั้น”

“ใต้เท้าฉิน ท่านคิดเห็นเช่นไร?”

ฉินเทียนหู่ใจกระจ่างดั่งกระจกเงา

เขาเข้าใจดี ตอนนี้บรรดาใต้เท้าทั้งหลายมีความกังวลอยู่บ้าง

พลพรรคเถาหลินครอบครองกรมกลาโหม กรมการคลัง กรมข้าราชการ สำนักไท่ฉาง สำนักศึกษาหลวง และกรมสำคัญอื่น ๆ อีกมาก

อำนาจพรรคแทบจะถึงขีดสุดแล้ว

ไม่ค้องพูดถึงว่า ศัตรูทางการเมืองยากจะต่อกร แม้แต่ฝ่าบาทก็ต้องถอยหลังสามก้าว

แต่ฉินเทียนหู่กับฉินเฟิง ในฐานะหัวหน้าพรรค ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งหรืออำนาจก็ยังไมแข็งแกร่งพอ

พวกเขายังไม่อาจชี้ขาดรื่องต่าง ๆ

ตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่าที่ว่างอยู่ เพียงได้รับหนึ่งสองตำแหน่งมา

ตำแหน่งของพลพรรคเถาหลินก็จะมั่นคงถาวร ไม่มีใครสั่นคลอนได้อีก ความกังวลของเหล่าขุนนางก็จะหมดไป

แม้ว่าการกดดันฝ่าบาทในช่วงสำคัญเช่นนี้ อาจถูกสงสัยว่าไม่จงรักภักดี

แต่ฉินเทียนหู่ก็ทำได้แค่รับฟังความตั้งใจของเหล่าขุนนาง

สุดท้ายเขาก็พยักหน้ากับเรื่องนี้

พอเห็นฉินเทียนหู่ตกลง เหล่าขุนนางก็ยินดีนัก

ขณะนั้นเอง ขันทีตะโกนแจ้ง

“คณะทูตจากเป่ยตี๋มาถึงแล้ว!”

เหล่าขุนนางพลพรรคเถาหลินต่างรู้กันดีว่าควรหยุดการสนทนาไว้เท่านี้ พวกเขาหันหลังเดินไปยังท้องพระโรงที่มีการจัดวางโต๊ะสำหรับเจรจาไว้ แล้วนั่งลงประจำที่ของตน

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ประตูใหญ่ด้านนอก

ฉินเทียนหู่เหลียวซ้ายแลขวา เห็นว่าฉินเฟิงยังไม่มา ในใจร้อนรนและโกรธนัก

แม้การเจรจาสงบศึกไม่อาจเสร็จสิ้นได้ในวันเดียว

แต่สิ่งที่เจรจากันเป็นเรื่องบ้านเมือง เวลาจึงมีค่าดุจทอง ยิ่งล่าช้าก็เป็นต้าเหลียงเองที่สูญเสีย

ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วมุ่น คิดไปต่าง ๆ นานา

‘ไอ้เจ้าเด็กสารเลวนั้นคงไม่ใช่ว่ายังนอนอยู่กระมัง’

เสียงฝีเท้าดังขึ้น คณะทูตเป่ยตี๋เดินเข้ามายังห้องเจรจา

ฉินเทียนหู่จำต้องสนใจสถานการณ์ตรงหน้าก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน