บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 688

บทที่ 688 สมัครใจติดกับ

ฮ่องเต้ต้าเหลียง ในฐานะผู้ปกครองแผ่นดิน เขารู้เรื่องค่าใช้จ่างช่วงสงครามระหว่างแคว้นเป็นอย่างดี

แม้กรมคลังจะยังไม่ได้สรุปตัวเลขความเสียหายที่แน่ชัดมารายงาน

แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้ว

การคาดการณ์ที่แย่ที่สุดที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงประเมินไว้คือ ห้าสิบล้านตำลึง

แต่พอได้ฟังฉินเฟิง ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ตระหนักได้ทันทีว่า เขาประเมินความเสียหายต่ำไป

กล่าวได้ว่า…

เป็นการคาดการณ์ที่เป็นอุดมคติ ไร้เดียงสาเกินไป

สงครามเป็นเรื่องใหญ่ระดับแคว้น ส่งผลกระทบไปทุกส่วน

การทำสงครามย่อมสร้างความปั่นป่วนวุ่นวายภายในด้วย

ความเสียหายที่เห็นได้ชัดคำนวณได้ง่าย แต่แล้วความสูญเสียมหาศาลที่มองไม่เห็นเล่า?

ปลากินเบ็ดอีกครั้ง แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงกลับไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เหยื่อถูกกินทั้งอย่างนั้น ไม่มีทีท่าจะดึงคันเบ็ด

เขาจ้องมองทุ่นลอยขึ้นลง ตั้งใจฟังการวิเคราะห์ของฉินเฟิงอย่างเงียบ ๆ

ด้วยเหตุที่ว่า…

พวกขุนนางรู้จักแต่รายงานแต่เรื่องดี ๆ ไม่ยอมรายงานเรื่องร้าย

ถ้ามองภาพรวม ทั้งราชสำนัก คนที่กล้าอธิบายถึงผลได้ผลเสียต่อฮ่องเต้ต้าเหลียงตรง ๆ มีไม่มาก

“บ้านเมืองคือหนึ่งเดียวกัน เมื่อเกิดความปั่นป่วน ทุกส่วนย่อมได้รับผลกระทบ”

“กระหม่อมจะไม่ปิดบังฝ่าบาท แม้กระหม่อม ช่วงนี้การค้าหลายอย่างในมือก็เริ่มขาดทุน”

“เมื่อราคาธัญพืชพุ่งสูง ราษฎรก็ต้องประหยัดอดออม เก็บเงินไว้ซื้อข้าวปลาอาหารเป็นอย่างแรก”

“เมื่อข้าวปลาอาหารราคาแพง ราษฎรย่อมไม่เหลือเงินซื้อหาสิ่งอื่น”

“ทุกสาขาอาชีพได้รับผลกระทบ การค้าขายดำเนินต่อไปไม่ได้ สภาพคล่องทางการค้าของแต่ละพื้นที่ย่อมเกิดปัญหา”

“ถ้าต้องการปลอบประโลมราษฎรและพ่อค้าวาณิช การเก็บภาษีและเกณฑ์แรงงานต้องลดลง”

“พอลดลง คลังหลวงก็จะว่างเปล่า”

“เมื่อคลังหลวงว่างเปล่า ก็กระทบหน่วยราชการ นำไปสู่ความไม่มั่นคงของอำนาจการปกครอง”

พูดมาถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็ถอนหายใจยาว

พอเห็นทุ่นกระเพื่อม เขารีบกระตุกคันเบ็ด แต่ก็เป็นอย่างที่คาด เบ็ดว่างเปล่าตามเคย

ไม่มีทางเลือก จำต้องโยนเบ็ดกลับลงไปใหม่

เขากล่าวต่อ “สงครามคราวนี้ ต้าเหลียงเราเสียหายหนักหนา”

“แต่แน่นอนว่า เป่ยตี๋ย่อมเสียหายมากกว่า”

“ถ้าจะให้เป่ยตี๋ชดใช้ความสูญเสียทั้งหมดของต้าเหลียง ก็เหมือนเป็นการซ้ำเติมเป่ยตี๋”

“ถึงตอนนั้น ประชาชนทั่วทั้งแผ่นดินเป่ยตี๋จะลุกฮือด้วยความโกรธแค้น”

“เมื่อความไม่พอใจของประชาชนพลุ่งพล่าน พวกหัวรุนแรงก็จะโผล่ออกมา ความเป็นชาตินิยมจะพุ่งสูง แล้วพวกเขาจะไม่ถือว่าต้าเหลียงเป็นศัตรูที่ต้องแก้แค้นอย่างถึงที่สุดหรอกหรือ?”

“ข้าน้อยรับรองได้เลย”

“เป่ยตี๋ฟื้นตัวเมื่อไหร่ พวกเขาย่อมยกทัพมาแก้แค้นต้าเหลียง”

ฮ่องเต้ต้าเหลียงกำคันเบ็ดแน่น นิ่งเงียบอยู่นาน

ภายในใจกังวล ทว่าก็ปลาบปลื้ม

แม้เขากับฉินเฟิงจะต่อสู้กันทั้งในที่แจ้งและที่ลับ แต่เพื่อแคว้นต้าเหลียง ฉินเฟิงยังคงพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่ปิดบัง

คำพูดเมื่อครู่ นับว่าจริงใจนัก

แม้แต่ขุนนางกรมคลังก็ไม่กล้าพูดเช่นนี้กับฮ่องเต้ต้าเหลียง

โดยเฉพาะประโยคที่ว่า ‘อำนาจการปกครองไม่มั่นคง’ ถึงกับทำให้ฮ่องเต้ต้าเหลียงกังวลแล้ว

การทำสงครามระหว่างแคว้นใหญ่ ผลกระทบที่ตามมาย่อมใหญ่หลวง

แต่ถ้าไม่ใช่ถูกบีบคั้นจนไม่อาจหลีกเลี่ยง ฮ่องเต้ต้าเหลียงจะเผชิญหน้ากับเป่ยตี๋ด้วยอาวุธหรือ

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ค่อย ๆ หันมองฉินเฟิง

“เรื่องการเจรจาสงบศึก เจิ้นมอบหมายให้ตระกูลฉินของเจ้ารับผิดชอบอย่างเต็มที่แล้ว”

“แต่เจิ้นเพียงถามเจ้า เจ้าคิดจะเรียกร้องค่าเสียหายจากเป่ยตี๋เท่าใด”

ฉินเฟิงคิดเรื่องนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

เขาจึงตอบออกมาอย่างไม่ลังเล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน