บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 703

บทที่ 703 เช่นนั้นก็คุกเข่าพูดเสีย!

ฉินเฟิงตกใจ เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะประสานหมัดคำนับฉินเทียนหู่ “สมแล้วที่เป็นท่านพ่อ ความคิดข้าไม่อาจรอดสายตาของท่านได้เลย”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำยกยอของบุตรชาย ฉินเทียนหู่แค่นเสียงเบา กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เฮอะ อย่ามาใช้วิธีนี้กับข้า!”

“เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้าเก่งเรื่องวางอุบาย ข้าเป็นพ่อเจ้าย่อมรู้ หาไม่ก็คงโดนเจ้าวางอุบายใส่เช่นกัน”

ฉินเฟิงส่ายหัวรัว “จะเป็นไปได้อย่างไร?”

“ท่านเป็นบิดาของข้านะ!”

“ข้าวางแผนเล่นงานใครก็ได้ แต่ไม่อาจวางแผนเล่นงานท่าน”

“ส่วนขั้นที่สามนี้ ย่อมเป็นตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่า”

“อย่างที่ท่านพ่อกล่าว ชายแดนเหนือเป็นด่านแรกในการรับมือข้าศึก”

“สงครามคราวนี้ ความสูญเสียด้านกำลังพล เสบียง และป้อมปราการ ล้วนเป็นชายแดนเหนือที่สูญเสีย ค่าปฏิกรรมสงครามหกสิบล้านตำลึง จำเป็นต้องจัดสรรส่วนหนึ่งให้แก่ ชายแดนเหนือ”

“แต่จะจัดสรรให้เพียงสิบล้านตำลึง? ฮึ ๆ น้อยเกินไปกระมัง อย่างน้อยก็ต้องครึ่งหนึ่งถึงจะถูกต้อง!”

“แต่ถ้าไม่อยากให้ก็ย่อมได้! แค่เอาตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่ามาแลกก็พอ”

“ตำแหน่งสองในสามซานกงที่ว่างอยู่ ฝ่าบาทยึดไว้แน่นหนา ป้องกันไม่ให้ตกมาอยู่ในมือเรา ถึงขนาดไม่เสด็จว่าราชการในท้องพระโรง ต่อให้พลพรรคเถาหลินกับพวกขุนนางร่วมมือกดดัน ก็ยังยากจะทำให้ฝ่าบาทจำนน”

“ถ้าอยากให้ฝ่าบาทอ่อนข้อ ก็จำเป็นต้องให้เหตุผลที่ไม่อาจปฏิเสธได้”

ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น ส่ายหน้าพลางพูดว่า

“เฟิงเอ๋อร์ ด้วยฝีมือของเจ้า ถ้าอยู่ในราชสำนัก เจ้าจะต้องกลายเป็นขุนนางที่มีอำนาจเหนือทั้งราชสำนัก มีอิทธิพลต่อบ้านเมืองมากแน่นอน”

“แต่เจ้ากลับเลือกจะอยู่ห่างจากราชสำนัก”

“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ เจ้าคิดอะไรอยู่?”

ในสายตาของฉินเทียนหู่ วิธีการของฉินเฟิง แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ยังไม่อาจเทียบ

แค่ฉินเฟิงก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ร่วมมือกับพลพรรคเถาหลิน รวมขุนนางเป็นกลุ่มก้อน ก็สามารถกดดันราชวงศ์หลี่ได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว

ถึงตอนนั้น สิ่งที่ตระกูลฉินควบคุมจะไม่ใช่เพียงครึ่งหนึ่งของอำนาจในราชสำนัก แต่จะเป็นศูนย์กลางอำนาจทั้งหมดของเมืองหลวง

แต่ฉินเฟิงไม่สนใจอำนาจพวกนั้น

ฉินเฟิงหัวเราะพลางส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้มีความทะเยอทะยานในเรื่องนั้น”

“ข้าเพียงต้องการพัฒนาอำเภอเป่ยซี ปกป้องครอบครัวพี่น้อง และกลายเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่ง มีเงินทองกองอยู่เต็มจวน”

“เรื่องอำนาจการปกครองแผ่นดิน ข้ายังไม่สนใจ”

ฉินเฟิงกล่าวอย่างคลุมเครือ แต่ระหว่างพ่อกับลูกย่อมรู้กัน ฉินเทียนหู่เข้าใจความคิดของ ฉินเฟิงดี

เมื่อใดที่ฉินเฟิงก้าวเข้าสู่ราชสำนักเต็มตัว หลายสิ่งหลายอย่างจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่อาจควบคุมได้

แต่โบราณมา ย่อมมีประเพณีที่ผู้น้อยล้มล้างผู้ใหญ่

เมื่อใดฉินเฟิงมีอำนาจและได้มีตำแหน่งที่ถึงระดับหนึ่ง ผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาจะทุ่มเทสุดกำลัง ผลักดันฉินเฟิงให้ก้าวไปสูงขึ้นอีก

เกียรติยศพระราชทานมาจากเบื้องบน อำนาจเกิดจากเบื้องล่างเทิดทูน

พูดตรง ๆ ก็คือ…

ฉินเฟิงไม่อยากก่อกบฏ และยิ่งไม่ต้องการทรยศแผ่นดิน

ฉินเทียนหู่ปลาบปลื้มนัก ตระกูลฉินเป็นขุนนางผู้จงรักภักดีมาตลอด ตราบใดที่ฮ่องเต้ต้าเหลียง ไม่เอาดาบจ่อคอ ตระกูลฉินไม่มีวันก่อกบฏ หรือกลายเป็นขุนนางประจบสอพลอ

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเกียรติยศของตระกูลฉิน

บุตรบิดาพูดคุยกันจนเข้าใจดีแล้วก็กลับไปเจรจาต่อในท้องพระโรง

ภารกิจของฉินเฟิงเสร็จสิ้นแล้ว เรื่องรายละเอียดต่าง ๆ ย่อมให้ฉินเทียนหู่กับหานอวี้ตกลงกัน

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง เดินออกจากท้องพระโรง ท่าทีสบายใจ

ข้ากำลังจะกลับบ้านเพื่อศึกษาสุราที่ข้าหมักต่อ

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกองครักษ์หลวงขวางทางไว้แล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉินเฟิงคงหวั่นใจ เพราะทั้งองครักษ์ค่ายเทียนจีและองครักษ์เสื้อแพร ไม่อาจล่าวล้ำเข้าเขตพระราชวังต้องห้าม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน