บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 708

บทที่ 708 มีมารดาสองคน

ถ้าคำพูดนี้หลุดออกจากปากผู้อื่น พวกเขาคงถูกลากตัวไปประหารชีวิตแล้ว

เรื่องราวในพระราชวังจะให้คนนอกมาวิพากษ์วิจารณ์ได้อย่างไร?

แต่เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของฉินเฟิง กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป อย่าว่าแต่ ฉินเฟิงแค่ลองถาม ต่อให้เขากล่าวหาฮองเฮาว่าอยู่เบื้องหลังตรง ๆ ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไร

หัวใจขององค์หญิงใหญ่แทบจะหลุดออกจากอก เรื่องนี้มีผลกระทบใหญ่หลวง

ถ้าคดีเก่านี้ถูกขุดคุ้ยขึ้นมา ผู้คนมากมายย่อมถูกลากเข้าไปพัวพัน

แต่เพอองค์หญิงใหญ่หันมองฮองเฮา กลับพบว่าฮองเฮายังคงแย้มยิ้ม ราวกับทรงคาดการณ์ไว้แล้วว่าฉินเฟิงจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด

“การสวรรคตขององค์ชายใหญ่ ข้าเองก็เจ็บปวดนัก”

“ถ้าไม่เกิดเหตุเช่นนั้น ปัญหามากมายเพราะตำแหน่งรัชทายาทคงไม่เกิด ด้วยองค์ชายใหญ่ก็คือรัชทายาทโดยชอบธรรม ไม่มีผู้ใดแย่งชิงไปได้”

“ส่วนเรื่องที่ว่ามีผู้อยู่เบื้องหลังเหตุสวรรคตขององค์ชายใหญ่ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“ฉินเฟิง เจ้าอยู่ในหมู่ราษฎร แม้จะรับรู้ข่าวสารได้ว่องไว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีทั้งข่าวจริงและเท็จ เจ้าจะแยกแยะความจริงเท็จได้อย่างไร?”

“เรื่องเล่าลือในหมู่ชาวบ้าน ไม่อาจเชื่อถือ”

ทว่าสิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือองครักษ์เสื้อแพรสืบสาวเรื่องจนถึงที่สุดแล้ว

แม้องครักษ์เสื้อแพรจะล่วงเข้าพระราชวังต้องห้ามไม่ได้

แต่องค์ชายใหญ่สิ้นพระชนม์ในสงคราม และสถานที่ที่สิ้นพระชนม์ก็คือชายแดนเหนือ

และชายแดนเหนือกว้างใหญ่ก็กลายเป็นอาณาเขตของฉินเฟิงนานแล้ว การสืบสวนคดีเก่าบนดินแดนของตนเอง ย่อมมีข้อได้เปรียบ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ…

เว่ยเซียวที่เป็นอันดับสี่ในสมาคมรายนามสวรรค์ เขาเป็นมือสังหารอันดับหนึ่งในพระหัตถ์ของฮองเฮา ฉินเฟิงอาศัยความสัมพันธ์พิเศษกับเว่ยเซียว สอบถามเรื่องนี้ได้อย่างอ้อม ๆ

แม้ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่ผู้อยู่เบื้องหลังการสังหารองค์ชายใหญ่ย่อมต้องเป็นฮองเฮาแน่นอน

ฉินเฟิงคาดการณ์ไว้แล้วว่าฮองเฮาจะไม่ยอมรับ เขาไม่รีบร้อน กล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “แม้คดีเก่าแก่นี้จะไม่สามารถสืบสวนได้แล้ว”

“แต่คดีนี้เกี่ยวพันกับตระกูลฉิน”

“ถ้าไม่ใช่องค์ชายใหญ่สวรรคต ท่านแม่ของข้าจะต้องประสบเคราะห์กรรม ถูกเนรเทศกลับบ้านเกิดหรือ หนำซ้ำการเนรเทศคราวนั้นก็ยาวนานมาถึงสิบกว่าปี”

“คดีองค์ชายใหญ่ถ้าไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังก็คงจบไป แต่หากข้าสืบหาเบื้องหลังพบ ต่อให้เป็นผู้มีตำแหน่งสูงส่ง ข้าก็จะไม่ปล่อยให้ลอยนวลเป็นอันขาด!”

ฮองเฮาหรี่ตาลง มองฉินเฟิงนิ่ง ๆ ไม่แสดงอาการใด ๆ จากแววตาของฉินเฟิง นางสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นที่ไม่อาจสั่นคลอน

การแก้แค้นที่ฉินเฟิงกล่าวถึงย่อมไม่ใช่แค่คำขู่ไร้แก่นสาร

เพียงแต่ผู้ที่สมควรตายก็ตายไปหมดแล้ว ส่วนผู้ที่ยังมีชีวิตก็ล้วนเป็นคนสนิทของฮองเฮา

ต้อให้ฉินเฟิงสืบ ฮองเฮาก็มั่นใจ เขาจะไม่พบหลักฐานใด นางจึงหัวเราะออกมา และถามอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าคนคนนั้นเป็นคนของราชวงศ์หลี่เล่า เจ้าจะทำเช่นไร?”

ฉีหยางจวิ้นจู่เหงื่อตก

คำพูดของฮองเฮาไม่ต่างกับการวางกับดักฉินเฟิง

และกับดักนี้ก็อาจเกิดเรื่องรุกรามใหญ่โต เพียงฉินเฟิงกล้าประกาศแก้แค้นราชวงศ์หลี่ ถ้าพูดให้เบาก็คือ ลบหลู่เบื้องสูง พูดให้หนักก็คือ การกบฏ

ทว่าการกระทำเช่นนี้อาจใช้ได้ผลกับผู้อื่น ใช้กับฉินเฟิงไม่ได้

แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ยังกลัวว่าจะบีบจนฉินเฟิงก่อกบฏ ถึงขนาดที่ฉินเฟิงสังหาร องครักษ์หลวงต่อหน้าธารกำนัล ฮ่องเต้แคว้นเหลียงก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

เผชิญหน้ากับการยั่วยุของฮองเฮา ฉินเฟิงย่อมไม่ยอมอ่อนข้อ เขาพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ติดหนี้ต้องใช้คืน นี่คือกฎสวรรค์และความยุติธรรมบนแผ่นดิน”

“อย่างที่ว่ากันไว้ แม้แต่ฮ่องเต้ ถ้าทำผิดกฎหมายก็ต้องรับโทษเช่นเดียวกับสามัญชน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน