บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 718

บทที่ 718 ปลายเข็มปะทะยอดข้าวสาลี

วาจาของหลี่ซวี่ช่างอาจหาญนัก

คนตาย? ผู้ได้บรรจุในโถงบรรพชนราชวงศ์หลี่เรียกว่าคนตายได้หรือ?

ถ้าเป็นในอดีต เพียงแค่คำเดียวของหลี่ซวี่ ก็สั่งลงโทษเขาได้แล้ว

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม อำนาจของพลพรรคเถาหลินในราชสำนักมีมากจนแม้แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงยังต้องระมัดระวัง ได้แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน

เถียนหยวนโซ่วถูกหลี่ซวี่ต่อว่าจนพูดไม่ออก ใบหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว อยากจะตวาดว่าหลี่ซวี่ ตั้งข้อล่วงเกินเบื้องสูงใจจะขาด

แต่พอรับรู้ถึงสายตาดุดันของเหล่าขุนนางพลพรรคเถาหลินที่จ้องมองมา และขุนนางฝ่ายฮ่องเต้ก็ห้ามปราม เขาก็จำต้องล้มเลิกความตั้งใจไป

“ใต้เท้าหลี่ ข้าเป็นกั๋วซือผู้ดูแลโถงบรรพชนราชวงศ์หลี่และพิธีทางศาสนา รวมถึงพิธีกรรมทั้งหมด ทุกสิ่งที่ข้าทำล้วนทำเพื่อราชบัลลังก์และแผ่นดินต้าเหลียง ให้บ้านเมืองสงบสุขและประชาราษฎร์อยู่เย็นเป็นสุข”

“ข้าย่อมมีสิทธิ์เสนอความคิดเห็นต่อราชกิจแผ่นดิน”

ผู้บัญชาการสำนักไท่ฉางแค่นเสียงเบา ๆ “ฮึ ใต้เท้าเถียนย่อมสามารถเสนอความคิดเห็นได้ และเจ้าก็ได้เสนอไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการยอมรับ ท่านยังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”

สีหน้าเถียนหยวนโซ่วดำทะมึน “ไม่ได้รับการยอมรับ? ฝ่าบาทยังไม่ได้ตรัสอะไรสักคำ ท่านก็ปากเร็วเสียแล้ว!”

พอได้ยินแบบนี้ ผู้บัญชาการสำนักไท่ฉางก็ไม่พูดพล่าม หันไปคำนับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง แล้วทูลถาม “ฝ่าบาททรงคิดเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?”

นับแต่ขึ้นครองราชย์ นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงถูกเหล่าขุนนางบีบคั้น แม้จะไม่คุ้นชิน แต่ก็ต้องฝืนปรับตัว

เสนาบดีกรมกลาโหม เสนาบดีกรมคลัง เสนาบดีกรมขุนนาง ทั้งสามคนเป็นแกนนำของพลพรรคเถาหลิน นับว่าสามจากหกกรมเป็นของพลพรรคเถาหลิน

ไหนจะยังมีผู้บัญชาการสำนักไท่ฉาง เสนาบดีสำนักศึกษาหลวง ผู้บัญชาการสูงสุดกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์

รวมไปถึงหย่งอันโหวกับหนิงกั๋วกง

เบื้องหลังที่ไม่อยู่ตรงนี้ก็คือกองทัพของฉินเฟิง กองทัพทั้งหมดของชายแดนเหนือ

การทหาร การคลัง การแต่งตั้งขุนนาง การเมือง ระเบียบวินัย ตำแหน่งขุนนาง กระทั่งชื่อเสียงในหมู่ประชาชน… ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของพลพรรคเถาหลิน

เหล่าขุนนางและแม่ทัพเหล่านี้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่อาจลงโทษผู้ใดได้

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงค่อย ๆ หลับพระเนตร ผ่านไปนานถึงได้ถอนหายใจยาว แล้วตรัสออกมา “ใต้เท้าเถียนมีเจตนาดี เพียงการใช้เวลาเกือบครึ่งปีในการเสนอชื่อมหาเสนากับไท่เป่านับว่านานเกินไป”

เถียนหยวนโซ่วรู้ดีว่า ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงถูกกดดัน เลยจำต้องประนีประนอม

ตอนนี้ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธพลพรรคเถาหลินได้ อย่างน้อยก็ขาดเหตุผลอันสมควร

เถียนหยวนโซ่วรีบขยิบตา ส่งสัญญาณให้หม่าโม่ที่อยู่ด้านหลัง

หม่าโม่เข้าใจความหมาย ก้าวออกมาข้างหน้า ประสานมือคำนับ “ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่า ตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่าไม่ใช่ว่าจะแต่งตั้งไม่ได้”

“แต่ไม่ควรแต่งตั้งคนจากพรรคเถาหลินเป็นอันขาด”

“เพียงแค่ตอนนี้พลพรรคเถาหลินก็มีอำนาจล้นฟ้า ถ้าได้ตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่าไป เกรงว่าทั้งราชสำนักจะไม่มีผู้ใดถ่วงดุลอำนาจพวกเขาได้อีกแล้ว”

“ถ้าพลพรรคเถาหลินต้องการแย่งชิงตำแหน่งมหาเสนาหรือไท่เป่า ก็ต้องแลกด้วยตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์!”

หมาโม่ไม่เกรงใจ พูดออกมาอย่างที่คิดตรง ๆ ทิ้งคำว่า ‘บ้านเมือง’ ที่เป็นเพียงคำสวยหรู แล้วเปลี่ยนการแต่งตั้งตำแหน่ง ให้เป็นการแย่งชิงอำนาจอย่างไม่อ้อมค้อน

เมื่อฝ่ายฮ่องเต้ไม่รักษาหน้า พลพรรคเถาหลินก็แสดงออกอย่างชัดเจน

ท่านผู้บัญชาการใหญ่ตวาดเสียงดัง “คิดจะถอดถอนอำนาจทางทหารของข้าหรือ? ช่างทะเยอทะยานเสียจริง!”

“เฮ่อ ๆ ฝันไปเถอะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน