บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 721

บทที่ 721 ข้าเป็นขุนนางทรยศแล้วอย่างไร?

เผชิญหน้ากับคำถามของฉินเฟิง เฉินเจิ้งยังคงรับมือได้อย่างคล่องแคล่ว

“ฮ่องเต้ผู้เรืองปัญญาย่อมไม่ปล่อยให้ขุนนางผู้ภักดีต้องตายอย่างไร้เหตุผล มีเพียงฮ่องเต้ผู้ขลาดเขลาที่จะไม่คำนึงถึงผลได้ผลเสีย กระทำเพื่อความสะใจชั่วครู่ชั่วยาม”

“หากฮ่องเต้ผู้เรืองปัญญาสั่งให้ข้าตาย ข้าย่อมยอมตาย!”

ฉินเฟิงถามตรงไปตรงมา “ฮ่องเต้ผู้เรืองปัญญากับกษัตริย์ผู้ขลาดเขลา ท่านแยกแยะได้หรือ?”

เฉินเจิ้งสะบัดแขน แล้วกล่าวว่า “เรื่องนี้เป็นธรรมชาติ ตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่เขลา ในใจย่อมมาตรวัด”

“สำหรับข้า ผู้ที่ทุ่มเทบริหารบ้านเมืองเพื่อประชาชน นั่นคือฮ่องเต้ผู้ควรค่าแก่การมอบชีวิต”

“ส่วนผู้ที่เห็นแก่ตัว โลภในความสำราญ นั่นคือฮ่องเต้ผู้ขลาดเลา”

“ขุนนางตงฉินกับขุนนางกงฉินก็เช่นกัน!”

“ถ้ารู้แต่การแย่งชิงอำนาจ ถึงจะมีผลงานบ้าง ก็ไม่อาจนับว่าเป็นขุนนางที่ดี”

พอเห็นเฉินเจิ้งแสดงท่าทีผึ่งผาย กล่าววาจาหนักแน่น เหล่าขุนนางพลพรรคเถาหลินล้วนหดหู่นัก

แต่ไหนแต่ไร เฉินเจิ้งไม่ใช่คนพูดมาก แต่พอได้พูดก็ทำให้ผู้คนหาทางไปต่อไม่ถูก

ยามปกติ เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางขุนนางทั้งหลาย เขาแทบไม่มีตัวตน รู้แต่รับคำสั่งและปฏิบัติ เว้นแต่จะเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายจนทนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็แทบไม่ออกหน้า

และยามใดเฉินเจิ้งออกหน้า ก็ไม่มีใครโต้แย้งเขาได้

ไม่ว่านโยบายหรือแผนงานใด ๆ ถ้าไม่ได้รับความเห็นชอบจากเฉินเจิ้ง แต่ดันทุรังผลักดัน สุดท้ายแล้วผลลัพธ์จะมีเพียงสองอย่าง

ไม่ล้มเลิก เฉินเจิ้งก็นำขุนนางผู้ซื่อตรงลาออก ทำให้การบริหารทั้งหมดต้องหยุดชะงัก

บรรดาขุนนางต่างคิดว่า คราวนี้ฉินเฟิงเตะแผ่นเหล็กเข้าแล้ว

เมื่อเทียบกับคณะทูตเป่ยตี๋ เฉินเจิ้งคือคนหัวรั้นที่แท้จริง ๆ ไม่ยอมอ่อนข้อใด ๆ ทั้งนั้น

ตอนนั้นเอง ฉินเฟิงกลับหัวเราะออกมา ทำเอาบรรดาขุนนางตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าฉินเฟิงหัวเราะด้วยเรื่องใด

แม้แต่เฉินเจิ้งก็ขมวดคิ้ว เขาเห็นความมั่นใจในแววตาของฉินเฟิง

“ฮ่า ๆๆ ช่างเป็นการแย่งชิงอำนาจที่ยอดเยี่ยม ถึงจะมีผลงานยิ่งใหญ่ ก็ไม่อาจนับว่าเป็นขุนนางผู้ภักดี ข้าเคยคิดว่าคำพูดที่ว่า บัณฑิตทำลายบ้านเมืองเป็นเพียงคำพูดเลื่อนลอย ฮึ ๆ วันนี้ได้พบใต้เท้าเฉินจึงเข้าใจความลึกซึ้งของถ้อยคำ”

“ตามคำกล่าวของท่านใต่เท้าเฉิน ตระกูลฉินของข้าแย่งชิงผลประโยชน์ย่อมไม่ใช่ขุนนางผู้ภักดี”

“ขอถามใต้เท้า ผู้ใดเริ่มสงครามระหว่างแคว้น? แล้วใครขับไล่เป่ยตี๋? บนโต๊ะเจรจาสันติภาพ ใครเป็นผู้แสวงหาผลประโยชน์สูงสุดให้แก่ต้าเหลียง?”

“แล้วผู้ใดกันที่พิชิตหนึ่งมณฑลของเป่ยตี๋เปลี่ยนให้เป็นเขตกันชนของต้าเหลียง?”

“อีกทั้งใครกันที่ไม่คำนึงถึงต้นทุน ทุ่มเทเงินมหาศาล ไม่หวังผลกำไรแม้แต่สลึงเดียว ให้ราษฎรทั่วแคว้นได้กินอิ่มท้อง?”

“เพียงแค่ปากของใต้เท้าเฉินก็สร้างร้านธัญพืชตระกูลฉิน กดราคาธัญพืชของต้าเหลียงที่พุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องให้ลดลงได้หรือ?”

“ตระกูลฉินของข้าทุ่มเททำงานอย่างสุดความสามารถเพื่อต้าเหลียง สุดท้ายกลับไม่ได้แม้แต่ชื่อขุนนางผู้ภักดี”

“ต่อไปนี้ขุนนางทั่วใต้หล้า ผู้ใดจะทุ่มเททำงานอย่างจริงจัง?”

ทั้งท้องพระโรงเงียบงัน ไม่เพียงแต่พลพรรคเถาหลิน แม้แต่ฝ่ายฮ่องเต้ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ต้องยอมรับว่า ตระกูลฉินมีแต่คุณูปการต่อต้าเหลียงมากนัก มีโทษเพียงประการเดียว…

อิทธิพลยิ่งใหญ่เกินไป หาไม่แล้ว ฝ่ายฮ่องเต้ย่อมไม่ตั้งตนเป็นศัตรู

เฉินเจิ้งที่พูดตรงไปตรงมาตลอดเงียบไป คำกล่าวของฉินเฟิงไม่ผิด ถ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจแล้วยังไม่ได้แม้แต่ชื่อขุนนางผู้ภักดี ต่อไปจะมีขุนนางคนใดเต็มใจทุ่มเทอีก?

ฉินเฟิงเปลี่ยนกระแสลมฉับพลัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน