บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 722

บทที่ 722 ทำข้อตกลงอีกครั้ง

เฉินเจิ้งก็มองฉินเฟิงอย่างลึกซึ้ง

ภายในใจชื่นชมนัก ฉินเฟิงอายุเพียงเท่านี้ แต่กลับมีท่าทีของขุนนางผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุคสมัยแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นตระกูลฉินหรือแคว้นต้าเหลียง การได้รับความช่วยเหลือจากบุรุษผู้นี้นับเป็นโชคอันยิ่งใหญ่

เฉินเจิ้งถอยกลับเข้าไปยืนในแถวของขุนนางผู้ซื่อตรง

พลพรรคเถาหลินและขุนนางฝ่ายฮ่องเต้ต่างตะลึงงันที่ฉินเฟิงโน้มน้าวเฉินเจิ้งได้จริง ๆ

พึงรู้ไว้ว่า นับแต่เฉินเจิ้งรับราชการมา ยังไม่เคยมีผู้ใดทำให้เขาต้องก้มหน้ายอมจำนนต่อหน้าผู้อื่นได้ แต่ฉินเฟิงทำได้ นับว่าได้ทำเรื่องน่าเหลือเชื่อแล้ว

สีหน้าของเหล่าขุนนางฝ่ายฮ่องเต้มืดครึ้มอย่างยิ่ง

แม้แต่เฉินเจิ้งยังพ่าย แล้วใครจะขัดขวางตระกูลฉินได้อีก?!

ขณะที่ทุกคนคิดว่าเป้าหมายของฉินเฟิงลุล่วงแล้ว เขาคงหมุนตัวจากไปอย่างสง่างาม

ทว่าฉินเฟิงกลับก้าวไปข้างหน้า แหงนหน้ามองไปยังฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

แม้ก่อนหน้านี้ ฉินเฟิงกับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะขัดแย้งกันหลายครั้ง ถึงขั้นต่อสู้กัน แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องส่วนตัว

คราวนี้ฉินเฟิงกลับกล้าจ้องตาฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงตรง ๆ ต่อหน้าขุนนางในท้องพระโรง

ชั่วขณะนั้น ทุกคนหายใจคว่ำ หัวใจเหมือนจะกระเด็นหลุดออกมาทางปาก

ฝ่ามือฉินเทียนหู่ชุ่มเหงื่อ ใจตื่นเต้นนัก ฉินเฟิงโน้มน้าวเฉินเจิ้งได้สำเร็จ นับว่าบรรลุผลแล้ว ต่อไปก็เพียงแค่ทำตามแผนที่วางไว้ นำพลพรรคเถาหลินถวายฎีกาพร้อมกัน เท่านี้ก็จะสามารถชิงตำแหน่งมหาเสนาไท่เป่ามาได้อย่างราบรื่น

ยามนี้ ต้องไม่เกิดเรื่องนอกแผนเด็ดขาด

กลายเป็นว่า ตอนนี้ผู้ที่ใจเย็นที่สุดเป็นฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

เขาจ้องมองฉินเฟิงจากที่สูง สายตาเฉียบคมอย่างที่ไม่เคยเป็น

ตั้งแต่ฉินเฟิงกับเฉินเจิ้งปะทะปัญญา ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็เข้าใจแล้ว คำพูดทั้งหมดของฉินเฟิง แม้เหมือนจะพูดให้เฉินเจิ้งฟัง แต่แท้จริงกำลังพูดกับเขา

บัดนี้ฉินเฟิงยืนอยู่ตรงหน้า นับว่าไม่คาดคิด แต่ก็ไม่ใช่ว่าคาดไม่ถึง

“ฉินเฟิง วันนี้ต่อหน้าเหล่าขุนนาง เจ้าตั้งใจจะทำเช่นไร?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงคิดว่า ไม่ว่าฉินเฟิงจะกล่าววาจาคมคายหรือบีบบังคับเขาโดยตรง อะไรก็เกิดขึ้นได้

ตึง!

ฉินเฟิทิ้งตัวคุกเข่า

การกระทำของเขาไม่เพียงแต่เหล่าขุนนาง แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ประหลาดใจนัก

ฉินเฟิงคุกเข่าบนพื้น จ้องมองฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง สายตาแน่วแน่ “ฝ่าบาท นับแต่กระหม่อมกับพระองค์รู้จักกัน กระหม่อมไม่เคยคุกเข่าถวายบังคมมาก่อน ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ถูกต้อง! แต่เจิ้นไม่เคยตำหนิเจ้า”

ฉินเฟิงถามต่อ “และกระหม่อมเองก็ไม่เคยถือตนว่าเป็นขุนนางมาก่อนใช่หรือไม่?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงยังคงตอบอย่างไม่ลังเล “ใช่! เจิ้นเข้าใจความคิดของเจ้าดี จึงมอบเพียงบรรดาศักดิ์ ไม่เคยแต่งตั้งตำแหน่งให้”

ฉินเฟิงไม่ลังเลอีก เขาคำนับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอย่างนอบน้อม แล้วลุกขึ้น สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ “แม้ในฐานะฮ่องเต้กับขุนนาง จะมีความระแวงกันนับไม่ถ้วน กระทั่งขัดแย้งกัน”

“แต่ในใจกระหม่อมรู้ดี ฝ่าบาทมีความคาดหวังต่อกระหม่อมเสมอ ไม่อย่างนั้น ฉินเฟิงคงไม่ประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้”

“ถ้าไม่ใช่ฝ่าบาทโปรดปราน ไหนจะเพียงจ้องมอง ปล่อยให้กระหม่อมก้าวขึ้นมาทีละก้าว?”

“ความร้ายกาจของฝ่าบาทกระหม่อมจำไว้ในใจทั้งหมด ความดีของพระองค์ กระหม่อมก็ไม่เคยลืมเลือนจากใจเช่นกัน”

“แต่เดิม ความสัมพันธ์ระหว่างฝ่าบาทกับกระหม่อมเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน