บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 729

บทที่ 729 ออกเดินทางสู่เป่ยตี๋

หลิ่วหงเหยียนไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ “เฟิงเอ๋อร์ ข้าโชคดีนักที่มีน้องชายเช่นเจ้า”

รับรู้ถึงความชื้นบนอก ฉินเฟิงพยุงหลิ่วหงเหยียน หลิ่วหงเหยียนพลันปาดน้ำตา แล้วยิ้มออกมา

นางมักแสดงด้านที่ดีที่สุดให้ฉินเฟิงเห็นเสมอ

“เจ้าเด็กตัวเหม็น รีบไปเตรียมตัวได้แล้ว!”

ฉินเฟิงไม่รีบจากไป เขามองตาหลิ่วหงเหยียน พลางพูดอย่างชัดเจนและหนักแน่น “รอจนกว่าข้ากลับมา!”

รับรู้ถึงความมุ่งมั่นในสายตาของฉินเฟิง หลิ่วหงเหยียนตอบรับเบา ๆ “อืม”

……

“เจ้าได้ยินหรือไม่? ท่านโหวฉินกำลังจะออกจากเมืองหลวง”

“ท่านโหวฉิน? ผู้ใด?”

“ยังจะมีผู้ใดอีก ก็นายน้อยฉินเฟิงอย่างไรเล่า!”

“หือ? นายน้อยฉินเฟิง? เขาไม่ใช่จ่างเล่อป๋อหรอกหรือ? ไยกลายเป็นท่านโหวไปแล้ว หรือว่าเขาได้เลื่อนขั้นอีก?”

“คราวนี้ไม่ใช่แค่เลื่อนขั้นธรรมดา แต่เป็นหัวหน้าแห่งร้อยโหว เทียนลู่โหว!”

“โอ้!”

วันที่ฉินเฟิงออกจากเมืองหลวง ชาวบ้านมากมายหลั่งไหลออกมาตามท้องถนนเพื่อมาส่ง น่าเสียดายที่หน่วยลาดตระเวนปิดกั้น เลยได้แต่มองอยู่ไกล

บริเวณประตูเมืองหลวง ฉินเทียนหู่ตบไหล่ฉินเฟิงหนัก ๆ สายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “เฟิงเอ๋อร์ ข้าคงไม่จำเป็นต้องพูดกับเจ้า”

“ถึงอย่างไร แม้ฟ้าจะถล่มลงมา ด้วยบ่าของเจ้าก็สามารถแบกรับไว้ได้”

“เจ้าแค่จำไว้ว่า ที่เมืองหลวงนี้มีพ่ออยู่ก็พอ”

ฉินเฟิงกับฉินเทียนหู่มีความสัมพันธ์ที่ทั้งเคารพนับถือกัน มีทั้งหยอกล้อและด่าทอกัน ความสัมพันธ์ก็เหมือนพ่อลูกทั่วไป มีทั้งใกล้ชิดและห่างเหิน

ถึงอย่างไร บุรุษก็แสดงออกไม่เก่ง แม้ในใจจะห่วงใย ก็ยังซ่อนเร้นไว้อย่างลึกซึ้ง

แต่คราวนี้ ฉินเฟิงกลับโผเข้ากอดฉินเทียนหู่

พอโดนกอดกะทันหัน ฉินเทียนหู่ลำบากใจอยู่บ้าง ใบหน้าที่มีร่องรอยของประสบการณ์ซับซ้อนนัก ทั้งอึดอัดและปลาบปลื้ม

“เจ้าเด็กสารเลวคนนี้ มีผู้คนอยู่ตั้งมากมาย เจ้าคิดทำอะไร”

ฉินเทียนหู่ด่าออกมา แต่กลับไม่ได้ผลักไส ทั้งยังลูบหลังของฉินเฟิงเบา ๆ

แม้ฉินเฟิงจะได้เป็นเทียนลู่โหว ทั้งยังเป็นผู้ปกครองชายแดนเหนือแล้ว แต่ต่อหน้าฉินเทียนหู่ เขาก็ยังคงเป็นเจ้าเด็กสารเลวที่ถ้าสามวันไม่ตีก็ปีนหลังคาเลาะกระเบื้อง

ฉินเฟิงกระซิบข้างหูฉินเทียนหู่เบา ๆ “ท่านพ่อ รอข้ากลับมา ข้าจะพาท่านแม่มาด้วย พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน”

พอได้ยินคำพูดนี้ ฉินเทียนหู่ถึงกับชะงักงัน ขุนนางผู้ผ่านพายุฝนมามากมาย บัดนี้กลับมีน้ำตาคลอ

อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา…

ฉินเทียนหู่คิดว่า เขาทิ้งความคิดไร้สาระนี้ไปนานแล้ว

ยามนี้ คำพูดของชิงเฟิงดังอยู่ข้างหู ความรู้สึกลึกซึ้งในใจไม่อาจกลั้นไว้ได้อีก เขาผลักฉินเฟิงออก แล้วหันหลังกลับ ไม่ให้บุรชายเห็นน้ำตา ก่อนจะพูดราวกับไม่สบอารมณ์ “รีบไปให้พ้นเสีย อย่ามาล้อเล่นกับบิดาของเจ้า!”

ฉินเฟิงคำนับฉินเทียนหู่ครั้งหนึ่ง แล้วขึ้นม้า ควบม้านำผู้ติดตามทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังเป่ยตี๋

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน