บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 731

บทที่ 731 ยอมจำนน

“พี่ฉิน! ข้าขอบอกเจ้าไว้ตรงนี้เลย คำสั่งให้ยึดเทือกเขาสยงอิงภายในหนึ่งเดือนเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

“ถ้าโจมตีเทือกเขาสยงอิงโดยไม่คำนึงถึงการสูญเสีย แม้จะได้รับการยกย่องจากฝ่าบาท แต่จะสูญหัวใจของคนชายแดนเหนือ”

“ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้นได้”

เห็นสายตาแน่วแน่ของหลี่จาง ไร้ทีท่าจะประนีประนอมใด ๆ สวีโม่กับหนิงหู่ก็รู้กาลเทศะพอที่จะเงียบ

พวกเขาสองคนเป็นแม่ทัพ ทำตามคำสั่งเท่านั้น ส่วนผลได้ผลเสียในลึกซึ้ง ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาต้องคำนึงถึง

เผชิญหน้ากับการคัดค้านของหลี่จาง ฉินเฟิงโต้กลับอย่างไม่ลังเล

“เจ้าไม่เข้าใจ ยิ่งรอนานยิ่งมีเรื่องให้กังวล?”

“ตอนนี้ภายในเป่ยตี๋กำลังหละหลวม กองทัพต่าง ๆ ยังพักฟื้น เทือกเขาสยงอิงโดดเดี่ยวไร้การสนับสนุน ตอนนี้นับช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการโจมตี”

“หากเป่ยตี๋ตั้งตัวได้ ไม่จำเป็นต้องส่งกำลังเสริมไปยังเทือกเขาสยงอิง แค่ส่งกองพลพญาอินทรีหรือกองพลหมาป่าเหมันต์มาเคลื่อนไหวโจมตีรอบนอกก็เพียงพอที่จะทำลายแผนการล้อมเมืองของพวกเราได้แล้ว”

“ถึงตอนนั้น ถูกบีบอยู่ตรงกลาง กลับจะเป็นพวกเราที่ต้องตั้งรับ”

“เทือกเขาสยงอิงเป็นจุดยืนสุดท้ายของแนวหน้าเป่ยตี๋ หากไม่รีบถอนรากถอนโคนโดยเร็ว เป่ยตี๋อาจใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่นกลับมาอีกครั้งได้ทุกเมื่อ”

“เวลาไม่คอยท่าผู้ใด!”

หลี่จางเข้าใจความสำคัญของเทือกเขาสยงอิงดี แต่เขาไม่อาจยอมรับการสูญเสียจากการโจมตีหนักได้

“ฉินเฟิง! เจ้าเต็มใจที่จะสละชีวิตทหารมากเท่าใดเพื่อยึดเทือกเขาสยงอิง?”

“ภายในเทือกเขาสยงอิงนี้มีทหารประจำการณ์อย่างน้อยแปดพันนาย ทั้งหมดล้วนเป็นทหารผ่านศึก”

“การรุกหนักโจมตีเทือกเขาสยงอิงต้องใช้กำลังทหารอย่างน้อยห้าเท่าของศัตรู หมายความว่าเราต้องใช้ทหารสี่หมื่นคน”

“อำเภอเป่ยซีมีกำลังทหารทั้งหมดเท่าใด? ถ้าส่งไปทั้งหมดและสูญเสียไป ตำแหน่งของเจ้าในต้าเหลียงก็จะจบสิ้น!”

แม้อารมณ์ของหลี่จางจะรุนแรง

แต่ทุกถ้อยคำล้วนแฝงไว้ด้วยความห่วงใยต่อฉินเฟิง

ฉินเฟิงเองก็รู้และซาบซึ้งนัก แต่ภายในสนามรบมีเพียงผู้เดียวที่จะตัดสินใจ

ฉินเฟิงกระชากสายบังเหียนหยุด จ้องมองหลี่จางแล้วถาม น้ำเสียงเคร่งขรึม “ยุทธวิธีรบกวนข้าศึกของเจ้าเล่าหายไปไหนเสียหมดแล้ว?”

หลี่จางถึงกับพูดไม่ออก

เดิมทีก็เป็นหลี่จางที่เสนอให้วางทัพอยู่แถบเทือกเขาสยงอิง แล้วคอยส่งทหารออกไปโจมตีก่อกวนข้าศึกอยู่เนือง ๆ

แต่ความจริงกลับแตกต่างจากแผนการอย่างสิ้นเชิง

เทือกเขาสยงอิงมั่นคงดุจถังเหล็ก ภายนอกรอบด้านไร้ที่กำบัง การจะแทรกซึมเข้าไปก่อกวนเป็นไปไม่ได้ ยังไม่ทันเข้าใกล้กำแพงเมืองก็ถูกทหารสอดแนมพบแล้ว

รบกวนไปมา เทือกเขาสยงอิงไม่ได้รับความเสียหายอันใด กลับเป็นหลี่จางที่ทนไม่ไหวเสียเอง

“เป็นความผิดพลาดในการบัญชาการของข้าจริง ๆ แม้ต้องถูกลงโทษตามกฎทหารข้าก็ไม่มีข้อแก้ตัว”

เห็นหลี่จางเสียใจ ฉินเฟิงก็ไม่กดดันต่อ เจาถอนหายใจออกมา

“ซื่อจื่อ สถานการณ์จริงในสนามรบย่อมแตกต่างจากทฤษฎีในหัวของเจ้า ทุกสิ่งล้วนต้องปรับให้เหมาะกับสถานที่”

“วิธีรบกวนข้าศึกมีมากมาย แต่การก่อกวนก็เป็นเพียงการทำลายขวัญกำลังใจของทหารฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น”

“ตอนนี้โอกาสผ่านพ้นไปแล้ว การถกเถียงเรื่องทำให้ศัตรูอ่อนล้านับว่าไร้ความหมาย ตอนนี้พวกเราควรรวมกำลังเจาะทะลวงการป้องกันของเทือกเขาสยงอิง”

“อีกอย่าง ใครบอกเจ้าว่าการบุกโจมตีเมืองต้องใช้ชีวิตเข้าแลกเท่านั้น?”

พอได้ยินแบบนี้ หลี่จางเงยหน้ามอง ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

ตลอดชีวิตของเขา ทุกครั้งที่มีการรบดุเดือดล้วนเป็นศึกที่โหดร้าย แล้วการต้องเผชิญหน้ากับเทือกเขาสยงอิงที่เป็นดั่งถังเหล็ก

กลอุบายใด ๆ ล้วนไร้ผล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน