บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 740

บทที่ 740 เผาป้อมปราการ

ทหารเป่ยตี๋ใช้ดินและทรายคลุมไฟ เพื่อควบคุมไฟหรือแยกวัตถุไวไฟออก แต่เปลวไฟที่อยู่สูงไม่สามารถดับได้

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ไฟก็ลามไปหนึ่งในสี่ของป้อมปราการแล้ว

โชคดีที่หม่าถิงอวิ๋นตอบสนองได้ทันท่วงที เขาสั่งการได้อย่างถูกต้อง ให้ทหารเตรียมรับมือการลุกลามของไฟ แยกวัตถุไวไฟออก เลยควบคุมเปลวไฟส่วนใหญ่ไว้ได้

แต่ถึงหม่าถิงอวิ๋นจะสั่งการได้เหมาะสม ไฟก็ยังลุกไหม้นาน ตั้งแต่เที่ยงของวันนั้นที่ถูกโจมตีจนถึงเช้าของอีกวัน มีทหารที่ถูกไฟคลอกตายกว่าร้อยคน บาดเจ็บไม่ต่ำกว่าสามร้อยคน

สิ่งสำคัญที่สุดคือ หลังไฟไหม้ พื้นที่หนึ่งในสี่พังพินาศอย่างสิ้นเชิง

กระทั่งรุ่งสาง เปลวไฟจุดสุดท้ายถูกดับลง หม่าถิงอวิ๋นลากร่างเหนื่อยอ่อนและมอมแมมกลับไปยังจวนผู้บัญชาการ

พอหลังแตะถึงพื้นก็หลับสนิท

จนหลี่โฉวมาปลุกในตอนเที่ยง

“ท่านแม่ทัพ ฉินเฟิงเคลื่อนรถยิงเข้ามาอีกแล้ว”

พอได้ยินคำพูดนี้ หม่าถิงอวิ๋นสิ้นหวังมาก ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น ภายในใจอึดอัดเหลือเกิน

ตามหลักการ ด้วยความแข็งแกร่งของป้อมปราการเทือกเขาสยงอิงและในฐานะฝ่ายป้องกัน พวกเขาเพียงแค่รอให้ฉินเฟิงส่งคนมาตายก็พอแล้ว

พอโจมตีหนักราวสามครั้ง ฉินเฟิงก็จะต้องถอยทัพเพราะสูญเสียมหาศาล กล่าวได้ว่า เทือกเขาสยงอิงครอบครองความได้เปรียบอย่างเด็ดขาด

แต่ฉินเฟิงกลับทำให้ต่างออกไป หม่าถิงอวิ๋นสิ้นหวังนัก แค่ฉินเฟิงใช้อุบายเล็กน้อยก็ทำให้ภายในป้อมที่มีการป้องกันดุจถังเหล็กโกลาหล และสูญเสียอย่างหนัก

หม่าถิงอวิ๋นคาดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะใช้ศพสลับกับน้ำมัน ทั้งยังขนไม้มาสร้างรถยิงที่ขนย้ายได้ยากในแนวหน้าตำตาพวกเขาเป่ยตี๋

ถ้าสถานการณ์ยังเป็นอย่างนี้ ฉินเฟิงจะสูญเสียแค่ทรัพย์สิน แต่เป่ยตี๋จะต้องสูญเสียทหารกล้าภายในป้อมปราการเทือกเขาสยงอิง

หม่าถิงอวิ๋นรู้ดี เขาไม่มีทางสู้ฉินเฟิงได้

เสบียงในป้อมเหลือน้อยลงทุกทีและไม่มีแหล่งเติม เทียบกันแล้ว ฉินเฟิงมีอำเภอเป่ยซีสนับสนุน เติมเต็มเสบียงได้เรื่อย ๆ

“เหตุใดกำลังเสริมยังไม่มาอีก…” น้ำเสียงหม่าถิงอวิ๋นทุกข์ใจนัก ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันที่เขาโหยหากำลังเสริมเพียงนี้

เขาถอนหายใจยาว แม้หมดหนทาง แต่ยังต้องรวบรวมกำลังใจขึ้นใหม่ “ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ห้ามจุดไฟเผาหญ้าแห้งกลบกลิ่นศพอีก”

“การโจมตีด้วยไฟคราวนี้ป้อมปราการเสียหายหนัก ไม่อาจรับการโจมตีครั้งที่สองได้แล้ว”

สีหน้าของที่ปรึกษาหลี่โฉวไม่สู้ดี การโจมตีด้วยไฟสร้างความเสียหายให้กับป้อมปราการมากเกินไป แต่ถ้าไม่เผาหญ้าแห้ง แล้วจะจัดการกับกลิ่นเหม็นเน่าอย่างไร?

หลี่โฉวคิดหนัก แต่ก็คิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว เลยได้แต่แจกจ่ายถังน้ำ ให้ทหารใช้ผ้าชุบน้ำปิดจมูกและปาก พยายามอดกลั้นต่อกลิ่น

เป็นไปตามที่หลี่โฉวคาดไว้ วันนี้ฉินเฟิงไม่ได้โยนน้ำมัน แต่กลับมาใช้ศพแทน ทั้งป้อมปราการเหม็นคละคลุ้งจนแทบทนไม่ไหว

ผ่านไปหลายวัน ทหารทั้งหมดของเทือกเขาสยงอิงเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

แปดวันถัดมา หม่าถิงอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก ศพที่ฉินเฟิงขุดมาหมดแล้ว

เขาแค่ต้องทนอีกสักหน่อยกลิ่นเหม็นที่คลุ้งไปทั่วก็จะค่อย ๆ จางไป ป้อมปราการจะเป็นระเบียงอีกครั้ง สามารถป้องกันต่อได้ และแผนของฉินเฟิงก็จะสูญเปล่า

ด้วยเหตุนี้ หลี่โฉวเลยปีนขึ้นไปบนกำแพงเมืองด้วยตนเอง ทว่าด้วยความตกใจ เขาผงะก้าวถอยหลังจนเกือบพลาดตกกำแพง

“พระเจ้า…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน