บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 746

บทที่ 746 กลยุทธ์การทรมานจิตใจ

หลี่โฉวที่อยู่ข้าง ๆ มองหม่าถิงอวิ๋นทุกข์ใจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจตาม

“ท่านแม่ทัพ เรื่องที่หลู่ฉือนำทหารแปรพักตร์ไม่มีใครคาดคิด ท่านอย่าได้ตำหนิตัวเองเกินไป ตอนนี้ควรให้ความสำคัญกับการป้องกันเมืองก่อน”

หม่าถิงอวิ๋นส่ายหน้าพลางหัวเราะอย่างขมขื่น “ข้าไม่ได้เสียใจที่หลู่ฉือแปรพักตร์ แต่เสียใจที่ตอนแรกข้านึกถึงความเป็นพี่น้องร่วมรบ ใจอ่อนชั่วขณะ ยอมรับหลู่ฉือกับทหารของเขาเข้ามา ถ้าตอนนั้นข้าใจแข็งสักหน่อย ห้ามไม่ให้หลู่ฉือเข้าเมืองก็นับเป็นการกระทำที่ชอบด้วยกฎหมาย และวันนี้ขวัญกำลังใจเหล่าทหารในเมืองก็คงไม่ถูกทำลาย”

หัวใจหลี่โฉวหนักอึ้ง เดิมเขาก็คิดว่ายิ่งมีคนมากก็ยิ่งมีกำลังทหารป้องกันเมืองมากขึ้น มีทหารแปดพันคนปกป้อง เทือกเขาสยงอิงไม่มีวันพ่ายแพ้

ไม่คาดคิดจริง ๆ ว่ากองทัพสนามกับกองทัพป้องกันเมืองจะต่างกันเพียงนี้

พวกทหารของหลู่ฉือเคยเร่ร่อนในที่รกร้างต่อสู้ประชิดตัวกับข้าศึก ไม่เพียงฝึกฝนความกล้าหาญและจิตใจให้เข้มแข็ง แต่ยังทำให้จิตใจพองโตจนลำพอง

วิธีต่อสู้ของทหารป้องกันเมืองในสายตาของหลู่ฉือเป็นเพียงการหดหัวอยู่ในกระดอง แล้วความไม่เข้าใจก็ก่อเกิดอึดอัดคับข้องจนลุกลามเป็นหายนะ

ทหารม้าสี่พันคนที่หลู่ฉือพาไปไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่กลับส่งผลกระทบร้ายแรงต่อการป้องกันเมือง กล่าวคือ ทำลายขวัญกำลังใจของทหารในเมือง

หลี่โฉวมองนอกเมือง เห็นเครื่องยิงหินผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดก็อดส่ายหน้าไม่ได้ “ท่านแม่ทัพ ท่านดูเถิด เครื่องยิงหินมากมายขนาดนี้ ต่อให้โจมตีเมืองหลวงก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้”

“ตั้งแต่ฉินเฟิงมาถึงแนวหน้าก็ไม่ได้ส่งทหารมาโจมตีเมืองโดยตรงเลย แต่การโจมตีเมืองจากระยะไกลกลับหนักหน่วงนัก ฉินเฟิงช่างสมกับเป็นขุนศึกผู้ร่ำรวยของแคว้นต้าเหลียง วิธีการรบที่สิ้นเปลืองทรัพยากรโดยไม่คำนึงถึงต้นทุน แม้แต่แม่ทัพใหญ่แคว้นต้าเหลียงเองก็คงไม่กล้าคิดถึง”

คำกล่าวเข้าถึงจิตใจของหม่าถิงอวิ๋น

ถ้าฉินเฟิงส่งกองทัพมาบุกอย่างหนัก หม่าถิงอวิ๋นมั่นใจอย่างยิ่งว่าทหารต้าเหลียงมาเท่าไหร่ก็ต้องตายเท่านั้น แต่ฉินเฟิงไม่ได้ปฏิบัติตามประเพณี กองทัพแนวหน้าทั้งหมดเพียงคอยป้องกัน ระวังทหารในเมืองโจมตีกลับฉับพลัน

ส่วนกองกำลังที่โจมตีเมืองจริง ๆ กลับเป็น…ช่างฝีมือ!

พวกช่างฝีมือค่ายเทียนจีล้วนเป็นช่างฝีมือชั้นยอดเทียบเท่าช่างหลวง ทักษะและความชำนาญสูงส่ง การสร้างรถยิงหนึ่งคันใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม

กระสุนที่สร้างขึ้นก็มีหลากหลายชนิดจนรับมือไม่ทัน

กระสุนตาข่ายบรรจุหินยิงครั้งนึงก็แตกเป็นสิบก้อน สร้างความเสียหายให้ป้อมเทือกเขาสยงอิงอย่างยิ่ง

นอกจากนี้ก็ยังมีกระสุนหินกลมขนาดใหญ่ พอโยนเข้ามาก็กลิ้งไปตามพื้น กระแทกกำแพง ทำลายบ้านเรือน คร่าชีวิตผู้คน ไม่สามารถหยุดได้เลย

ช่วงแรกทหารเป่ยตี๋ที่ไม่กลัวตายพยายามขวางหินกลิ้งเอาไว้ ทว่ากลับถูกบดขยี้จนกลายเป็นกิงเลือด

แน่นอน กระสุนหินกลิ้งหลบเลี่ยงได้โดยอาศัยที่กำบังทางทหาร

เจ้าสารเลวฉินเฟิง เพื่อยึดเทือกเขาสยงอิงถึงกับงัดอุบายสารพัด และอาวุธที่อันตรายที่สุดก็คือ ‘กระสุนระเบิดกลิ่น’

ทหารหลายพันคนภายใต้การบังคับบัญชาของฉินเฟิงผลิตสิ่งปฏิกูลจำนวนมากได้ทุกวัน ฉินเฟิงถึงกับสั่งให้คนรวบรวมสิ่งปฏิกูลไว้ ตกกลางคืนก็แข็งตัวเป็นก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ พอฟ้าเพิ่งจะสาง อุณหภูมิยังค่อนข้างต่ำ ก็ใช้รถยิงขว้างเข้ามาในป้อมปราการ

พอตอนเที่ยงอุณหภูมิสูง ก้อนปฏิกูลที่จับแข็งก็เริ่มละลาย กลายเป็นของเหลวไหลเจิ่งไปทั้งป้อมปราการ ส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงคละคลุ้ง

เทียบกับกระสุนหินที่ฆ่าคนได้โดยตรง กระสุนสิ่งปฏิกูลเหล่านี้ทรมานจิตใจได้ดียิ่ง

ถึงกับมีคำพูดหนึ่งได้แพร่สะพัดไปทั่วป้อม…

ป้องกันต่อไปแบบนี้ ตายเสียยังจะดีกว่า…

“เจ้าสารเลว!”

หม่าถิงอวิ๋นชกกำแพง ไม่สนใจกระดูกนิ้วและเลือด จ้องมองกองหน้าของฉินเฟิงอย่างเดือดดาล

“หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป แม้พวกเราจะมีพละกำลังมากก็ไม่มีที่ให้ใช้ เทียบกับร่างกาย จิตใจจะพังทลายก่อน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน