บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 748

บทที่ 748 ยังมีกลยุทธ์แบบนี้ด้วยหรือ?

ฉินเฟิงแสดงความจริงใจมากพอแล้ว ในเมื่อหม่าถินอวิ๋นไม่เข้าใจสถานการณ์ ฉินเฟิงก็ไม่ลังเล เขาโบกมือ “เช่นนั้นก็ไปส่งแม่ทัพหม่าเถิด!”

แม้เขาจะเป็นนายพลที่มีความอดทน วิสัยทัศน์ทางทหารไม่แย่ ยอมตายไม่ยอมจำนน เป็นคนแบบที่ฉินเฟิงชื่นชม แต่ในฐานะศัตรู การปล่อยเขาไว้จะกลายเป็นภัยต่อต้าเหลียง

ไม่สู้ฆ่าเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้เถิด

หม่าถินอวิ๋นถูกคุมตัวไป ไม่นานทหารที่รับหน้าที่เพชฌฆาตก็กลับมาพร้อมดาบเปื้อนเลือด

“ท่านโหวชิน หม่าถินอวิ๋นถูกตัดศีรษะแล้ว ท่านต้องการตรวจหรือไม่?”

ฉินเฟิงหัวเราะเบา ๆ “แน่นอนว่าข้าต้องดู!”

ทหารนำศีรษะของหม่าถินอวิ๋นกลับมา พอเห็นใบหน้าของหม่าถินอวิ๋นที่ยังไม่ยอมจำนนแม้จะสิ้นใจไปแล้ว ฉินเฟิงก็พยักหน้าชื่นชม “ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ เป่ยตี๋มีแม่ทัพที่ดีอยู่ไม่น้อย”

“นำร่างและศีรษะของหม่าถินอวิ๋นไปฝัง เลือกที่ดินอุดมสมบูรณ์นอกเมืองเทือกเขาสยงอิง ฝังอย่างสมเกียรติ”

“เขาตายเพื่อเทือกเขาสยงอิง แม้ไม่อาจกลับบ้านเกิด ก็ควรได้อยู่ในแนวรบที่ปกป้องจึงจะนับว่าได้จบชีวิตอย่างมีค่า”

หลี่โฉวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งหวาดกลัวและเศร้าใจ

เขารู้จักหม่าถิงอวิ๋นดี หม่าถิงอวิ๋นไม่มีทางยอมจำนน ก่อนเกลี่ยกล่อมเขาเลยเตรียมคนไว้ก่อน แล้วจัดการคุมตัวหม่าถิงอวิ๋นเอาไว้เพื่อขอความเมตตาจากฉินเฟิง กระนั้นฉินเฟิงก็ไม่ได้คิดสังหารทันที ยังแสดงไมตรีให้ น่าเสียดาย… นิสัยของหม่าถิงอวิ๋นเด็ดเดี่ยวเกินไป สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น

ยิ่งไปกว่านั้น การตัดสินใจอย่างเฉียบขาดของฉินเฟิง ทำให้เขาหวั่นกลัวนัก

เขาคิดว่าฉินเฟิงเป็นนายน้อยที่ไม่ชอบการฆ่าฟัง แต่จริง ๆ แล้วเขากลับเป็นยมทูต ใบหน้ายังประดับรอยยิ้มสดใสราวฤดูใบไม้ผลิ แต่มือกัลสังหารหม่าถิงอวิ๋นแล้ว

แพ้ให้คนเช่นนี้ก็ไม่นับว่าน่าอับอาย

ช่วงเวลาเดียวกัน

ที่ว่าการอำเภอเป่ยซี

หลี่จางกำลังศึกษาภูมิประเทศของเทือกเขาสยงอิงและโครงสร้างของป้อมปราการอย่างละเอียด แต่ยิ่งศึกษาก็ยิ่งสับสน ยิ่งมองก็ยิ่งสิ้นหวัง

“เทือกเขาสยงอิงเป็นป้อมปราการเหล็กจริง ๆ แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายด้วยการล้อมเมือง และรถยิงที่พี่ฉินสร้าง แม้ทำลายอาคารและสิ่งปลูกสร้างภายในป้อมได้ แต่ก็เท่านั้น แทบไม่ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อป้อมเลย”

“ทหารในเมืองแค่อาศัยที่กำบังก็ได้แล้ว”

“ท่านนายอำเภอ พี่ฉินประกาศว่าจะยึดเทือกเขาสยงอิงภายในหนึ่งเดือน แต่ข้าคิดอย่างไรก็ไม่เห็นความเป็นไปได้เลย”

หลี่จางถอนหายใจ เบนสายตาจากแผนที่ไปยังหลินฉวีฉีที่กำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์อยู่หลังโต๊ะ

เห็นสีหน้าของหลินฉวีฉีไม่มีความกังวล หลี่จางอดแปลกใจไม่ได้

“นายอำเภอหลิน ท่านไม่กังวลเลยหรือ?”

เผชิญกับคำถามของหลี่จาง หลินฉวีฉีตอบโดยไม่ต้องคิด “มีอะไรให้กังวล? ฉินเฟิงบอกว่าสามารถยึดเทือกเขาสยงอิงได้ ก็ต้องทำได้แน่นอน”

หลินฉวีฉีไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ต่อคำพูดและความสามารถทางทหารของฉินเฟิง อีกทั้งหลินฉวีฉีเป็นบัณฑิต ไม่เชี่ยวชาญเรื่องการทหาร ยิ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะวิพากษ์วิจารณ์เรื่องทางทหาร เขาคิดว่าตนเองเพียงแค่ต้องเชื่อมั่นในตัวฉินเฟิงอย่างไม่มีเงื่อนไขก็พอ

ส่วนข้อสงสัยต่าง ๆ ของหลี่จางที่มีต่อฉินเฟิงไม่ใช่เพราะสงสัยในตัวฉินเฟิง แต่ในฐานะผู้เชี่ยวชาญ เขาตระหนักดีถึงความยากลำบากของการรบต้องต้องรุกตีป้อมปราการ

หลี่จางถอนหายใจ “พูดถึงความสามารถทางทหาร ชาตินี้ข้าเคารพนับถือเพียงพี่ฉินผู้เดียว แต่การยึดเทือกเขาสยงอิงภายในหนึ่งเดือน น่าเหลือเชื่อเกินไป…”

“แต่การโจมตีจากรอบนอกในหนึ่งเดือนนี้ก็ไม่ได้ไร้ความหมาย ขอเพียงบั่นทอดกำลังและการป้องกันของเทือกเขาสยงอิงได้ ก็นับเป็นการปูทางสำหรับการโจมตีเมืองในอนาคต”

ขณะที่หลี่จางคิดว่าการยึดเทือกเขาสยงอิงภายในหนึ่งเดือนไม่มีหวัง สวีโม่ก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน