บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 749

บทที่ 749 บุกเบิกสร้างสรรค์

เพียงหนึ่งเดือนก็สามารถพิชิตป้อมปราการที่แข็งแกร่งซึ่งมีทหารคอยปกป้องได้โดยไม่เสียเลือดเนื้อ หากไม่ได้ประสบด้วยตนเอง หลี่จางคงไม่มีวันเชื่อว่าจะมีเรื่องประหลาดเช่นนี้ในโลก

หลี่จางถึงกับท้อขึ้นมา ยิ่งได้รู้จักกับฉินเฟิง เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่มีทางไล่ตามฉินเฟิงทัน

นับตั้งแต่ฉินเฟิงตัดสินใจโจมตีเทือกเขาสยงอิง หลี่จางกระวนกระวายใจ นั่งไม่ติด บัดนี้ถึงได้หย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ

สีหน้าซับซ้อนสับสน บอกไม่ถูกว่าเป็นความเคารพนับถือหรือทุกข์ท้อ

หลินฉวีฉีเข้าใจความรู้สึกของหลี่จางดีที่สุด เขาเดินไปข้าง ๆ หลี่จาง ตบไหล่เบา ๆ แล้วพูดอย่างจริงจัง “ซื่อจื่อไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง”

“พี่ฉินมีความสามารถเกินไป ไม่เพียงด้านการทหาร แต่ทั้งรวมถึงการเมือง ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน การค้า กระทั่งเครื่องจักรเครื่องกล ความเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่ห์แสนกลของเขาคือที่สุด”

“นับตั้งแต่พี่ฉินทำการค้าจนถึงตอนนี้ผ่านไปนานเท่าไร เขาทำให้ตระกูลฉินเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของต้าเหลียง ได้รับแต่งตั้งเป็นเทียนลู่โหว ศักดิ์ศรีไม่ด้อยไปกว่าอ๋อง ได้ปกครองชายแดนเหนืออย่างแท้จริง ขณะเดียวกันก็ได้พัฒนาค่ายเทียนจี เครื่องมือกลไกมากมายล้วนเป็นพี่ฉินบุกเบิกสร้างสรรค์”

“แม้พี่ฉินจะไม่ใช่เศรษฐีอันดับหนึ่ง แต่ในสิบอันดับของใต้หล้าย่อมต้องมีชื่อเขา”

“ความสำเร็จมากมายแสดงถึงความสามารถที่ไม่มีใครเทียบตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ส่วนจะมีผู้ตามรอยในอนาคตหรือไม่ เกรงว่าในร้อยปีคงยากที่จะเจอ! ความสามารถยิ่งใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่ซื่อจื่อ ไม่ว่าผู้ใดก็ไล่ตามไม่ทัน?”

คำพูดของหลินฉวีฉีไม่เพียงแต่ปลอบใจหลี่จาง แต่ยังเป็นการปลอบใจตัวเองด้วย

ความสามารถของฉินเฟิงเป็นที่ประจักษ์ บทกวีออกด่านโด่งดังไปทั่วทิศ และยังคงถูกกล่าวขานมาจนถึงทุกวันนี้ เพียงแค่ความสามารถในการประพันธ์บทกวีก็เพียงพอจะทำให้หลินฉวีฉีทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิต

สวีโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ไม่สนใจในความสำเร็จเหล่านั้นของฉินเฟิงมากนัก แน่นอน เขาไม่เคยคิดจะเอาฉินเฟิงมาเป็นเป้าหมายในการไล่ตามด้วยซ้ำ

สวีโม่กล่าวอย่างห้าวหาญว่า “คนหรือจะสู้สวรรค์ บางคนเกิดมาก็ถูกลิขิตให้เป็นแม่ทัพแล้ว การที่ข้าได้ติดตามอยู่เคียงข้างพี่ฉิน ข้าก็พอใจมากแล้ว”

“แค่ทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ติดตามพี่ฉิน ก็ฝากชื่อและผลงานให้ปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์ได้แล้ว!”

หลี่จางถอนหายใจเบา ๆ ตื้นตันในใจ “ถูกต้อง เพียงได้อยู่เคียงข้างฉินเฟิง แม้ไม่ได้ทำอะไรเลยก็เพียงพอที่จะมีชื่อเสียงไปอีกร้อยปี ในเมื่อเป็นที่หนึ่งไม่ได้ก็ขอเป็นที่สองแล้วกัน!”

สายตาที่เคยสับสนและลังเลพลันเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทุ่มเทความพยายามทุกอย่างเพื่อเป็นที่ปรึกษาอันดับหนึ่งของฉินเฟิงให้ได้!

พวกเขาทั้งสามคนไม่ได้สังเกตเลยว่า การสนทนาเมื่อครู่มีเสิ่นชิงฉือแอบฟังอยู่หลังม่าน

พอรู้ว่าฉินเฟิงพิชิตเทือกเขาสยงอิงได้แล้ว ความกังวลใจตลอดหลายวันของเสิ่นชิงฉือพลันเบาบาง ด้วยความภาคภูมิใจ ใบหน้างจึงแดงระเรื่อขึ้นมา

นางกัดริมฝีปากพลางพึมพำเบา ๆ “เฟิงเอ๋อร์ พี่หญิงใหญ่ต้องขอโทษเจ้า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถพิชิตเทือกเขาสยงอิงได้จริง ๆ ข้าเฝ้ากังวลว่า…”

“ไม่สำคัญแล้ว! ข้าต้องรีบเอาข่าวดีไปบอกท่านแม่กับเชียนอิ่ง”

เสิ่นชิงฉือเร่งกลับยังลานหลัง มีเพียงฉินเฉิงซื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้หิน วันแล้ววันเล่าทำงานจิปาถะขยันขันแข็ง เก็บเปลือกข้าวฟ่าง ทำความสะอาดถั่ว ปะชุนเสื้อผ้า งานทั้งหมดที่ควรเป็นของสาวใช้ล้วนถูกฉินเฉิงซื่อรับมาทำเอง

เดินเข้ามาก็เห็นฉินเฉิงซื่อกำลังเย็บหมวกขนสัตว์ เสิ่นชิงฉืออดบ่นไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน