บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 753

บทที่ 753 สงครามคือหัวข้อนิรันดร์

ราชวงศ์ธรรมดาไม่อาจสั่นคลอนฮ่องเต้เป็นเรื่องที่แน่นอน

แววตาฉินเฟิงเย็นชา การมาเป่ยตี๋คราวนี้ไม่ใช่เพื่อปลอบประโลมเป่ยตี๋ แต่เขาตั้งใจจะฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ให้เป่ยตี๋ ทำลายแคว้นใหญ่ที่การทหารแข็งแกร่งให้ไม่มีโอกาสฟื้นตัวได้อีก

“หากฮ่องเต้เป่ยตี๋ได้ตำแหน่งมาอย่างไม่ชอบธรรม หรือพูดอีกนัยหนึ่งว่า การสวรรคตของฮ่องเต้เป่ยตี๋องค์ก่อนเกี่ยวข้องกับฮ่องเต้เป่ยตี๋องค์ปัจจุบัน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

หนิงหู่สับสน ข้อมูลที่ได้รับวันนี้มากมายนัก และยังเป็นข้อมูลที่ทำให้เขาตกใจมาก มากเสียยิ่งกว่าความตกใจทั้งชีวิตที่ผ่านมารวมกัน

แม้เป่ยตี๋ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการสืบทอดราชบัลลังก์ทางสายเลือดเท่าต้าเหลียง และหลายครั้งยึดถือแนวคิดที่ว่าผู้แข็งแกร่งคือผู้ปกครอง

อย่างฮ่องเต้เป่ยตี๋ในอดีตที่ใช้กำลังทหารยึดอำนาจมาก็มีไม่น้อย

แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า หากความชอบธรรมของฮ่องเต้เป่ยตี๋สั่นคลอน ผู้ใต้บังคับบัญชาจะกบฏหรือไม่ และจะมีพวกที่เคยสนับสนุนฮ่องเต้เป่ยตี๋องค์ก่อนสนับสนุนจิ่งเชียนอิ่งมากน้อยเพียงใด สิ่งเหล่านี้ไม่อาจคาดเดา

เมื่อถึงเวลาย่อมหลีกเลี่ยงสงครามกลางเมืองไม่ได้!

ครั้นเห็นสายตาของฉินเฟิง หนิงหู่ก็ตระหนักได้ เขาถามอย่างตกใจ “พี่ฉิน เจ้าตั้งใจจะ…”

ก่อนหนิงหู่จะพูดจบ ฉินเฟิงก็พยักหน้าแล้ว นายน้อยฉินทิ้งท่าทีขลาดกลัวที่มีต่อพี่หญิงสี่ของเขาเมื่อครู่ กลายเป็นแม่ทัพผู้เย็นชาเด็ดเดี่ยว “ถูกต้อง! ข้าจะจุดไฟครั้งใหญ่ในเป่ยตี๋!”

“นับตั้งแต่สงครามระหว่างแคว้นเริ่มต้นมาจนถึงวันนี้ เจ้าก็คงเห็นความแข็งแกร่งทางการทหารของเป่ยตี๋ เพียงเป่ยตี๋หายใจก็สร้างแรงกดดันมหาศาลแก้แคว้นน้อยใหญ่รอบข้างได้แล้ว ไม่เว้นแม้แต่พวกเราต้าเหลียง”

“เข้าดูเถอะ แค่เทือกเขาสยงอิงที่เป็นป้อมปราการเล็ก ๆ มีทหารรักษาการแปดพันคน แต่กลับทำลายเขี้ยวเล็บของเหล่าแม่ทัพชายแดนเหนือต้าเหลียงเราคนแล้วคนเล่าได้”

“ทุกวันนี้ข้าต่อสู้กับเป่ยตี๋ แม้ได้เปรียบอยู่ไม่น้อย แต่หากมองในระยะยาวแล้ว การทำสงครามกับแคว้นที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ ประชากรเบาบาง และมีขนบธรรมเนียมดุดัน ก็มักจะเป็นการค้าที่ขาดทุน”

“เมื่อพวกเราได้ทำสงครามและชนะมาได้แล้วก็ควรต้องรีบฉวยโอกาสทำลายแคว้นเช่นนี้เสีย แม้ไม่อาจทำลายได้สิ้นซาก อย่างน้อยก็ต้องทำให้มันบอบช้ำอย่างหนักจนไม่มีโอกาสลุกขึ้นได้อีก!”

ตอนนี้ฉินเฟิงไม่ใช่ทั้งนักธุรกิจและนักการทหาร แต่เป็นนักการเมืองโดยแท้

หลังคลุกคลีอยู่ในราชสำนัก ฉินเฟิงรู้ดี การปล่อยให้ศัตรูมีทางรอดจะกลายเป็นภัยพิบัติ

แม้ยามปกติหนิงหู่จะเป็นคนใจร้อน แต่คราวนี้เขากลับหวาดหวั่น “พี่ฉิน จะไม่โหดร้ายเกินไปหรือ?”

ฉินเฟิงแค่นเสียงเย็น สายตาคมกริบ “โหดร้าย? เมื่อเกิดสงครามระหว่างแคว้นไม่มีคำว่าโหดร้ายหรือไม่โหดร้าย”

“แผ่นดินมีเท่านี้ กำลังการผลิตมีเท่านี้ ทรัพยากรก็มีเท่านี้ สันติภาพเป็นเพียงดอกไม้ที่เบ่งบานชั่วครู่ สงครามต่างหากที่แน่นอน เมื่อเป่ยตี๋ฟื้นคืนได้ กองทัพนับแสนจะย่ำยีแผ่นดินต้าเหลียง ชาวบ้านนับไม่ถ้วนจะต้องพลัดถิ่น บุรุษกลายเป็นแรงงานทาส ส่วนสตรีจะกลาายเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ เด็กไม่มีทางได้เติบใหญ่ และคนแก่ก็จะถูกฆ่าทิ้ง ถ้าวันนี้เจ้าใจอ่อน เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะโทษตัวเองที่ไม่โหดร้ายให้มากพอ”

ฉินเฟิงมองหนิงหู่ สายตาคมกริบ น้ำเสียงจริงจังถามขึ้น “ไม่พูดถึงด้านอารมณ์ความรู้สึก แต่ในเมื่ออย่างไรก็ต้องมีคนตาย เจ้าอยากให้ราษฎร์ต้าเหลียงตาย หรืออยากให้ชาวเป่ยตี๋ตายเล่า?”

หนิงหู่กำหมัดแน่น “อย่างไร ศัตรูตายก็ดีกว่าเราตาย!”

ฉินเฟิงตบไหล่หนิงหู่ สีหน้าเย็นชาอ่อนลง แล้วพูดอย่างจริงจัง “ไม่อยู่ในตำแหน่งก็ไม่ต้องวางแผน ข้าก็อยากเป็นเพียงบุรุษผู้มั่งคั่งใช้ชีวิตไปวัน ๆ มีภรรยาและอนุมากมาย สวมเสื้อผ้างดงาม กินดีอยู่ดี เป็นแบบนั้นไม่ดีหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน