บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 755

บทที่ 755 กองพลหมาป่าเหมันต์บุกโจมตี

แม้องครักษ์เสื้อแพรจะรู้อยู่แล้วว่ากองพลหมาป่าเหมันต์ตั้งค่ายอยู่ใกล้ ๆ แต่เนื่องจากเป็นทหารม้าเกราะเบา และยังเป็นกองทหารม้าของกองหลหมาเหมันต์ที่เก่งกาจที่สุด จึงยากจะสกัดกั้น อีกทั้งภายนอกต่างรู้ว่าสงครามระหว่างสองแคว้นจบลงแล้ว องครักษ์เสื้อแพรจึงได้รับคำสั่งให้เฝ้าสังเกตความเคลื่อนไหวของกองพลหมาป่าเหมันต์ และไม่ดำเนินการทางทหารใด ๆ

เมื่อทหารส่งสารวิ่งเข้ามาในค่าย องครักษ์เสื้อแพรสังหรณ์ไม่ดี เตรียมจะกลับไปรายงาน แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว

กองพลหมาป่าเหมันต์หนึ่งพันคนที่ตั้งค่ายอยู่เข้าสู่สภาวะพร้อมรบในพริบตา เฉินโหมวที่ตามมาติด ๆ ไม่ได้หยุดพัก นำกองพันที่สามมุ่งหน้าไปยังด่านเยี่ยนหนานทันที

…

ค่ายทหารต้าเหลียงหน้าเทือกเขาสยงอิง ฉินเฟิงยิ้มแย้มมองจิ่งเชียนอิ่งที่กำลังโกรธ แล้วปลอบเบา ๆ

“พี่หญิงสี่ ข้าไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้กับท่าน ท่านดูสิ ข้าถึงกับเรียกกองทัพของหลู่ฉือกับหลี่โฉวมารวมกันแล้ว”

ก่อนจะมาที่นี่จิ่งเชียนอิ่งก็คาดเดาได้แล้ว การที่ฉินเฟิงเชิญหลู่ฉือเข้าร่วมก็เพื่อนาง ในใจจึงซาบซึ้ง

แต่สิ่งที่ทำให้จิ่งเชียนอิ่งโกรธไม่ใช่เรื่องนี้

“ฮึ! พี่หญิงใหญ่ประเมินเจ้าไว้ไม่ผิด เจ้าช่างเป็นคนไร้น้ำใจ!”

“เจ้าลองคิดให้ดี ตอนนั้นเจ้าสัญญาอะไรไว้กัข้าบ้าง?”

“หือ? ยังมีอีกหรือ?

ฉินเฟิงเอียงศีรษะ พยายามคิดอย่างหนัก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

เห็นฉินเฟิงสับสน จิ่งเชียนอิ่งยิ่งโมโห ภายในกระโจมไม่มีคนนอก นางเลยไม่ลังเล ดึงหูน้องชายตัวแสบพลางพูดอย่างหงุดหงิด “ข้าพูดอะไรไป เจ้าช่างลืมไปหมดสิ้นจริง ๆ”

“ตอนอยู่ในเมืองหลวง เจ้าสัญญาต่อหน้าผู้คนมากมายว่าจะแต่งงานกับข้า! ฮึ พวกผู้ชายล้วนเลวทราม ไม่มีผู้ใดไว้ใจได้สักคน”

จิ่งเชียนอิ่งไม่เหมือนหลิ่วหงเหยียนกับเสิ่นฉินฉือที่ขี้ขลาด มีอะไรในใจนางล้วนพูดตรง ๆ

แม้แก้มทั้งสองข้างจะร้อนผ่าว นางก็ยังจ้องมองฉินเฟิง ต้องการคำอธิบายให้ได้

ฉินเฟิงเข้าใจแล้ว เขาอยากจะหัวเราะออกมาจริง ๆ ไม่คาดคิดว่าจิ่งเชียนอิ่งจะร้อนใจถึงเพียงนี้

เขาไม่อธิบายอะไร เพียงแต่โอบกอดจิ่งเชียนอิ่งเข้ามาในอ้อมแขน

เผชิญกับการกระทำไม่คาดคิดของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งตกใจจนตัวสั่น หลายครั้งที่นางยกมือขึ้นจะตี แต่พอเอาเข้าจริงการตีของนางไม่ได้รุนแรงไปกว่าการลูบเลย

“เจ้า…เจ้าเด็กสารเลว ก่อนหน้านี้เจ้าแกล้งข้าจริง ๆ สินะ!”

“เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าเป็นเทียนลู่โหวแล้วข้าจะไม่กล้าตีเจ้าหรือ?”

ฉินเฟิงกอดแน่นขึ้น แล้วหัวเราะชอบใจ “พี่หญิงสี่ อย่าว่าแต่ตอนนี้ข้าเป็นเพียงโหวตัวน้อย ๆ เลย ต่อให้ข้าได้เป็นฮ่องเต้ ท่านก็ตีข้าได้ ด่าข้าได้”

ได้ยินคำพูดนี้ จิ่งเชียนอิ่งทั้งตกใจทั้งโกรธ รีบเอามือปิดปากฉินเฟิง “เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้าช่างกล้าพูดทุกอย่างจริง ๆ กลัวคนอื่นไม่รู้ว่ามีใจคิดกบฏหรือไร?”

ฉินเฟิงเชิดหน้าไม่เกรงกลัว “ข้าแค่พูดความจริง ขอเพียงได้อยู่กับพี่หญิงสี่ ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น อีกอย่าง สิ่งที่ข้าสัญญากับท่านไว้ก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน