บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 756

756 /1182

บทที่ 756 เจาะทะลุหน้าต่างกระดาษ*[1]

เรื่องนี้ทำให้ฉินเฟิงลำบากใจ ตลอดมาเขากับจิ่งเชียนอิ่งเรียกหากันว่าพี่น้อง จู่ ๆ จะให้เปลี่ยนคำเรียกเลยไม่คุ้นฉิน

แต่จิ่งเชียนอิ่งขอร้องขนาดนี้ ฉินเฟิงก็จำต้องฝืนใจเรียก “เชียนอิ่ง…”

คำเรียกขนลุกซู่ไปทั้งตัว คนฟังก็สั่นเทาเหมือนลูกนก

พวกเขายังกอดกัน ฉินเฟิงเลยรู้สึกได้ถึงหัวใจของจิ่งเชียนอิ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง จิ่งเชียนอิ่งถึงครางเบา ๆ “อืม”

เสียงตอบรับทำให้ฉินเฟิงฮึกเหิม เขาเรียกอีกครั้ง “เชียนอิ่ง!”

จิ่งเชียนอิ่งซุกหน้ากับอกฉินเฟิง รู้สึกเหมือนทั้งร่างกำลังจะลุกเป็นไฟ นางถามกลับด้วยความประหม่าและมีความสุข “ทำไมหรือ…”

จิ่งเชียนอิ่งที่เคยเย็นชากำลังอายม้วนเหมือนสาวน้อยแรกแย้ม

ความรู้สึกที่ถูกเก็บกดมานานของฉินเฟิงเหมือนถูกกระตุ้นให้ตื่น

เขาพลันผลักจิ่งเชียนอิ่งออก มือทั้งสองจับไหล่นาง จ้องมองอย่างใกล้ชิด

ตอนแรกจิ่งเชียนอิ่งยังหลบสายตาอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงข้อตกลงระหว่างตนกับฉินเฟิง นางก็รวบรวมความกล้า เผชิญหน้ากับสายตาของฉินเฟิงอย่างตรงไปตรงมา

ราวกับมีหมาป่าคำรามอยู่ในใจ…ให้ตายเถอะ ไม่สนแล้ว!

โบราณว่าไว้ ดอกไม้ที่เก็บได้ก็ให้รีบเก็บ*[2]ไม่ใช่หรือ?

ฉินเฟิงโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากนุ่ม ความรู้สึกประหลาดทำให้เขารู้ตัว เขาไม่ใช่เครื่องจักรของแคว้น แต่ยังเป็นบุรุษคนหนึ่ง

จิ่งเชียนอิ่งหายใจไม่ออก จะเหมือนจะหมดสติ

นางคิดจะหนีหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็อดทน ฉินเฟิงแสดงความรักอย่างตรงไปตรงมา จิ่งเชียนอิ่งไม่อยากหลบหนี และไม่อยากหลีกเลี่ยง นางรวบรวมความกล้าแล้วตอบสนอง

ราวกับถูกข้าศึกเป่าแตรเข้าโจมตี ฉินเฟิงดันจิ่งเชียนอิ่งออก ก่อนจะยื่นหัวออกไปนอกกระโจม แล้วตะโกน “พวกเจ้าฟังให้ดี ข้าจะสนทนาเรื่องสำคัญกับคุณหนูสี่ เว้นแต่ฟ้าจะถล่ม ไม่เช่นนั้นห้ามผู้ใดย่างกรายเข้ามาในกระโจม ผู้ใดฝ่าฝืนลงโทษตามกฎทหาร!”

พอเห็นท่าทีจริงจังของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งหน้าแดงเรื่อ นางมีความสุขนัก

สั่งการเสร็จ ฉินเฟิงก็หันกลับมา อุ้มจิ่งเชียนอิ่งขึ้น แม้จิ่งเชียนอิ่งจะมีวรยุทธ์สูงส่ง ด้วยพละกำลังของฉินเฟิงไม่อาจต่อกรนางได้แม้แต่ยกเดียว แต่ตอนนี้จิ่งเชียนอิ่งเป็นเพียงสาวน้อยอ่อนหวาน

นางพอใจกับความเด็ดขาดและความเผด็จการที่ฉินเฟิงแสดงออกมา

ฉินเฟิงวางจิ่งเชียนอิ่งลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง สายตาราวกับสัตว์ป่า ไม่ทันไรก็กระโจนเข้าใส่ ในใจนึกลำพอง…ถ้าเป็นปกติเขาคงถูกจัดการจนสิ้นท่า แต่วันนี้ต้องทำให้รู้แจ้งว่า ใครกันแน่เป็นหัวหน้าครอบครัว!

พายุทางเหนือพัดกระหน่ำรุนแรง เสียงภายในกระโจมถูกกลบด้วยเสียงลมหวีดหวิว

ช่วงเวลาเดียวกัน ห่างจากด่านเยี่ยนหนานไม่ถึงห้าสิบลี้ เฉินโหมวนำกองพลหมาป่าเหมันต์ กองพันที่สามบุกเข้าค่ายหลู่ฉือ

องครักษ์เสื้อแพรเห็นว่าไม่ทันการณ์จึงส่งทูตส่งสารไปแจ้งข่าวแก่ฉินเฟิง พลางเปลี่ยนเส้นทางมุ่งหน้าไปยังด่านเยี่ยนหนาน

“แม่ทัพหลู่อยู่ที่ใด!”

“ที่ปรึกษาหลี่อยู่แห่งใด!”

องครักษ์เสื้อแพรควบม้าเร็วบุกเข้าไปในค่ายชั่วคราว ไม่สนใจเหล่าทหารที่ตื่นตระหนกรอบข้างจะตะโกนอะไร ปากก็ตำโกนเรียก “ข้าคือองครักษ์เสื้อแพรของท่านโหวฉิน มีรายงานทางทหารด่วน เร่งให้แม่ทัพหลู่ออกมาโดยเร็ว!”

องครักษ์เสื้อแพรที่เล่าลือ?!