บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 760

บทที่ 760 เฉินโหมวขอชีวิต

กองทหารม้าที่กำลังควบม้าเต็มกำลัง ทั้งยังเป็นกองกำลังขนาดใหญ่ พอได้รับคำสั่งให้หยุดย่อมไม่อาจหยุดได้ทันที ต้องให้กองหลังชะลอความเร็วก่อน ไล่ขึ้นมาจนถึงกองหน้า ไม่อย่างนั้นม้าด้านหลังจะชนม้าด้านหน้าเอาได้

แม้ฉินเฟิงจะตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว แต่ทหารม้าแถวหน้าหลายนายก็สะดุดเชือกกับดักแล้ว

โชคดีที่กองทหารม้าด้านหลังลดความเร็วทันเลยไม่มีเหตุเหยียบซ้ำ ทหารม้าที่ล้มลงไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก พวกเขารีบลุกและเริ่มปลอบม้าศึกของตน

เฉินโหมวที่ซุ่มรออยู่ไม่ไกล เห็นว่ากับดักที่เตรียมไว้ไม่ได้ผล ก็ไม่รั้งอยู่แล้วนำกำลังพลหลบหนี

ฉินเฟิงมองตาม สายตาเย็นชา ถ้าปล่อยให้ศัตรูหนีไปได้ วันนี้เขาก็สมควรคว้านท้องตายเสีย

“หน่วยที่หนึ่งไล่ตามไป! ส่วนที่เหลือเฝ้าระวัง แม่ทัพศัตรูต้องออกคำสั่งให้กองทัพกระจายกำลังออกเป็นกองเล็ก ๆ แน่ ถ้าพวกมันล้อมเข้ามา เข้าสู้ทันที!”

สั่งการเสร็จ ฉินเฟิงก็ควบม้านำหน่วยที่ได้รับมอบหมายให้ไล่ตามแม่ทัพศัตรูไป

ระยะห่างร่นลงทุกที พอพูดคุยได้ยิน ฉินเฟิงตะโกนถาม “เจ้าเป็นผู้ใด!”

กับดักล้มเหลว โอกาสรอดย่อมมีน้อย เฉินโหมวรู้ดีจึงตอบตามตรง “ข้า เฉินโหมว ผู้บังคับบัญชากองพลหมาป่าเหมันต์!”

เฉินโหมว?

แววตาฉินเฟิงก็เป็นประกาย ถ้าจำไม่ผิด เฉินโหมวคือญาติฝ่ายมารดาของเฉินซือ!

ให้ตายเถอะ ตระกูลเฉินแห่งเป่ยตี๋ช่างมีผู้กล้าที่เก่งกาจมากจริง ๆ บรรดาญาติมิตรและลูกหลานล้วนองอาจกล้าหาญ

เมื่อรู้ว่าศัตรูคือใคร ฉินเฟิงยิ่งตั้งมั่นว่าต้องสังหารให้ได้

“เฉินโหมว เจ้าบุดมาถึงที่นี่ก็อย่าหวังว่าจะรอดชีวิต ข้าจะตัดหัวเจ้า ครั้นไปเยือนเมืองหลวงเป่ยตี๋ ข้าจะมอบหัวเจ้าให้เฉินซือเป็นของกำนัล!”

เผชิญหน้ากับคำข่มขู่ เฉินโหม่วไม่หวาดหวั่น เขาหัวเราะลั่น “ฮ่า ๆ ฉินเฟิง เจ้าอยากฆ่าข้าหรือ เจ้ายังเด็กนัก รอให้เจ้าไล่ตามข้าทันก่อนเถิด!”

เฉินโหมวปล่อยบังเหียน ดึงธนูออกจากอานม้า แล้วหันหลังกลับมายิง

โชคยังดีที่ม้าเกิดสะดุ้ง ทำให้ลูกธนูพลาดเป้าหมายไปไกลลิบ

ฉินเฟิงย่อมไม่ยอมถูกโจมตีฝ่ายเดียว “ยิงเฉินโหมวลงมา!”

ได้ยินคำสั่ง ปฏิบัติทันที บรรดาทหารม้ารอบ ๆ กว่าร้อยคน ควบม้าพลางขึ้นธนู ระดมยิงใส่เฉินโหม่ว ทว่าระบะห่างมากเกินไป และเฉินโหมวเองก็ไม่ใช่เป้านิ่ง เขาเคลื่อนไหวรวดเร็ว ห่าธนูเลยไม่ถูกเฉินโหมวราวกับเขามีเทพคุ้มครอง

“ยิงต่อไป!”

ฝนธนูหนาแน่นพุ่งออกไปไม่ขาดสาย โชคชะตาย่อมไม่อาจเข้าข้าผู้ใดได้ตลอด

สายตาฉินเฟิงจับจ้องอยู่ที่เฉินโหมว แม้มองไม่เห็นว่าถูกยิง แต่เห็นว่าเฉินโหมวกระตุกไปวูบหนึ่ง

“โดนเข้าแล้ว!” ฉินเฟิงยินดีนัก ออกคำสั่งให้ทหารยิงต่อไปอย่าหยุด ต้องลากเฉินโหมวลงจากหลังม้าให้ได้!

อีกด้านหนึ่ง กองกำลังเล็ก ๆ ที่เฉินโหมวสั่งกระจายออกไปเริ่มเข้าโจมตีกองทัพของฉินเฟิง แต่ฉินเฟิงก็เตรียมการไว้พร้อมแล้ว กองทัพของฉินเฟิงส่งหน่วยทหารม้าออกไปอย่างต่อเนื่อง ต้อนรับการโจมตีของทหารม้ากองย่อยของกองพลหมาป่าเหมันต์

ด้านเฉินโหมว หลังควบม้าหนีมากว่าพันก้าว สุดท้ายก็ร่วงลงจากหลังม้า ร่างกระแทกพื้นอย่างแรง เขาไม่ได้โดนยิงตก แต่เป็นเพราะต้องควบม้าเร็วล่าถอยอย่างต่อเนื่อง ม้าศึกจึงหมดแรง

เฉินโหมวล้มลง เหล่าทหารม้าที่อยู่ใกล้ ๆ รีบควบม้าหมายเข้าปกป้อง ทว่าพวกเขายังไม่ทันเข้าถึงตัวเฉินโหมวก็ถูกธนูของทหารม้าเกราะเบาเป่ยซียิงร่วง

“ย่าห์!”

ฉินเฟิงดึงบังเหียนแรง ม้าหยุดกะทันหัน เขานั่งอยู่บนหลังม้า มองเฉินโหมวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากที่สูง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน