บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 761

บทที่ 761 แม่ทัพผู้ห้าวหาญตายแล้ว

“แม่ทัพเฉินคงส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากค่ายใหญ่ไปแล้วกระมัง” ฉินเฟิงจ้องเฉินโหมวที่แสร้งทำเป็นจริงใจ รอยยิ้มเย็นปรากฏบนใบหน้า “เพื่อยื้อเวลาให้กำลังเสริมมาถึง แม่ทัพเฉินถึงกับลงทุนเล่นละครตบตาข้า”

“ถ้าเป็นผู้อื่นจำนนข้าคงไม่ระแวงทั้งยังยินดีนัก แต่แม่ทัพเฉินเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของกองพลหมาป่าเหมันต์และเป็นพี่น้องกับเฉินซือ แม่ทัพเฉินยอมจำนน ข้าไม่กล้าคิดฝัน”

“ไม่ต้องพูดถึงกำลังเสริมที่ไม่มีทางมาถึง ต่อให้มาถึงจริงก็ช่วยเจ้าไม่ได้” น้ำเสียงฉินเฟิงเย็นชา “ข้าแนะนำให้เจ้าตัดใจเถิด วันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบวันตายของเจ้า”

เหล่าทหารที่อยู่ในเหตุการณ์เพิ่งตระหนักได้ ที่แท้เฉินโหมวแค่เสแสร้ง วางแผนถ่วงเวลา

พวกเขาละอายใจนักที่เกือบหลงกล ขณะเดียวกันก็รู้สึกโชคดีที่ฉินเฟิงสายตาเฉียบขาด ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตกหลุมพรางเฉินโหมวแล้ว

ฉินเฟิงไม่ลังเล แทงแหลนม้าในมือ ปลายแหลนเจาะเกราะเบาของเฉินโหมว

แต่เกราะก็คือเกราะ ถึงจะเป็นเกราะเบา แต่ก็หลอมขึ้นจากแผ่นเหล็ก การจะแทงให้ตายในคราวเดียวเป็นไปไม่ได้

ทว่าฉินเฟิงไม่ได้แสดงความรู้สึกใด แค่ดึงแหลนออกมา แล้วแทงไปที่จุดอ่อนของชุดเกราะ หรือก็คือบริเวณหน้าท้องที่ไม่มีเกล็ดเหล็กหุ้ม มีเพียงแผ่นหนังสัตว์ชั้นเดียว

ปลายแหลนแหลมคมแทงทะลุแผ่นหนังสัตว์ง่ายดาย ทะลวงหน้าท้องของเฉินโหมว

เลือดพุ่งกระฉูด เฉินโหมวครางเจ็บปวด ดวงตาเบิกกว้าง เขาตวาดลั่นด้วยความโกรธแค้น “ฉินเฟิง! พี่ชายข้า เฉินซือ และพี่น้องทหารกองพลหมาป่าเหมันต์จะต้องล้างแค้นให้ข้า! ข้าจะเฝ้ารอเจ้า!”

“จะตายแล้วก็ยังปากกล้านัก สมกับเป็นทหารเอกของตระกูลเฉิน!”

ฉินเฟิงชื่นชมจริง ๆ เขาไม่ลังเล ชักแหลนม้าออกมา เตรียมจะแทงซ้ำ ทหารม้าเป่ยซีที่อยู่รอบนอกพลันโกลาหล ตะโกนบอก

“ถูกโจมตี! ถูกโจมตี!”

ฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น “กองทัพสนับสนุน หรือกองทหารม้าที่เฉินโหมวให้กระจายออกไป?!”

ทหารส่งสารรีบวิ่งเข้ามารายงาน “รายงานท่านโหว เป็นทหารม้าที่กระจายออกไปขอรับ”

ฉินเฟิงถอนหายใจโล่งอก เขาเลิกสนใจความวุ่นวายภายนอก เตรียมมอบความตายให้เฉินโหมว

“ถ้าปลิดชีพเจ้าด้วยแหลนม้าคงทำให้วิญญาณแม่ทัพเฉินมัวหมอง แต่ชุดเกราะของเจ้าเกะกะนัก เอาละ เอาดาบมา!”

ฉินเฟิงพลิกตัวลงจากหลังม้า รับดาบยาวจากรองแม่ทัพ เขาสั่งทหารสองคนให้กดเฉินโหมวลงกับพื้น

เสียงฆ่าฟันจากรอบนอกดังขึ้นเรื่อย ๆ กองพวกทหารม้าของเฉินโหมวที่กระจายออกไป พอรู้ว่าแม่ทัพล้มลงก็โจมตีพลีชีพ หวังจะช่วยชีวิตเฉินโหมว

น่าเสียดาย ความหวังก็เป็นเพียงความหวัง ภายใต้ความหวัง มีแค่ความสิ้นหวังเท่านั้น

ปฏิหาริย์ยากจะเกิด

ทหารกดเฉินโหมวลง ก่อนลงดาบ ฉินเฟิงก็ถามขึ้น “แม่ทัพเฉินโม่ ท่านมีคำพูดใดฝากไว้หรือไม่ ข้าจะนำไปบอกเฉินซือให้เอง”

เฉินโม่หายใจเข้าลึก เสียงยังคงกังวานไร้ซึ่งความหวาดกลัว “ฝากบอกพี่ใหญ่ของข้า เฉินโหมว แม้ตายก็ไม่ได้ทำให้ตระกูลเฉินต้องอับอาย”

ฉินเฟิงพยักหน้า แววตาเฉียบคม “วางใจเเถิด ข้าจะนำคำพูดของเจ้าไปบอกอย่างครบถ้วนแน่นอน!”

ฉินเฟิงฟันดาบฉับ เลือดสีแดงสาดกระเซ็น ศีรษะเฉินโหมวหลุดออกจากบ่า ยอดขุนพลแห่งเป่ยตี๋ไสิ้นชีพบนแผ่นดินที่เขาทุ่มเททั้งชีวิตปกป้อง

ฉินเฟิงโยนดาบเปื้อนเลือดให้รองแม่ทัพ ทหารคนหนึ่งก็กระโดดลงจากหลังม้า ใช้เท้าเตะศีรษะของเฉินโม่กลิ้งกลับไปหาศพ

ดวงตาฉินเฟิงพลันเกรี้ยวกราด เขาตะโกนด่าเดือดดาล “อย่าบังอาจดูหมิ่นแม่ทัพเฉินโม่! แม่ทัพผู้ห้าวหาญสละชีพในสนามรบ สมควรได้รับความเคารพยกย่อง”

ทหารม้าหน้าแดงก่ำ รีบก้มลงเก็บศีรษะของเฉินโม่ขึ้นมา แล้งวางลงข้าง ๆ ร่างของเขาอย่างระมัดระวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน