บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 763

บทที่ 763 ยุ่งเหยิงเหมือนโจ๊กในหม้อ

ผู้ที่มียศสูงสุดคือหัวหน้าหน่วยหวังซื่อไห่แห่งอำเภอเป่ยซี เขานำทหารม้าที่เหลือเพียงร้อยกว่าคนบุกโจมตีข้าศึกที่แน่นขนัดเบื้องหน้า

แหลนม้าหลายเล่มฉีกวงล้อมของข้าศึก ระหว่างการหลบหนีก็จำต้องเผยหลังให้ข้าศึกเห็นจนถูกยิงถล่มอย่างหนัก ทำให้พี่น้องล้มตายกว่ายี่สิบนาย

แต่พี่น้องที่เหลือแปดสิบคนก็ฝ่าวงล้อมออกมาได้สำเร็จ

หวังซื่อไห่ตะโกนตื่นเต้น “พี่น้องทหารกล้า อดทนไว้ ขอเพียงพวกเราไปรวมกับกองทัพของท่านโหวฉินได้พวกเราก็จะปลอดภัย!”

ทว่าขณธที่กำลังมีความหวัง

กองทหารม้าจำนวนมากปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

หวังซื่อไห่คิดว่าเป็นกองกำลังหลักของฉินเฟิง เขากำลังจะถอนหายใจโล่งอก แต่เกราะของกองทหารม้าผิดปกติ ไม่ใช่…กองทัพตรงหน้าไม่ใช่กองทัพฉินเฟิง แต่เป็นกองทัพใหญ่ของกองพลหมาป่าเหมันต์!

แววตาของหวังซื่อไห่สิ้นหวังแล้ว ที่แท้ข้าศึกที่พวกเขาเผชิญก่อนหน้านี้ล้วนเป็นหน่วยลาดตระเวนของกองพลหมาป่าเหมันต์ ส่วนกองกำลังหลักเพิ่งมาถึง

“หยุด!”

หวังซื่อไห่กระตุกบังเหียนหยุดม้า มองกองกำลังหลักของกองพลหมาป่าเหมันต์ที่อยู่ห่างไปไม่ถึงสองร้อยก้าวเบื้องหน้า แล้วหันมองกองกำลังที่ไล่ล่ามาด้านหลัง เขาทำได้เพียงยอมรับในโชคชะตาแล้ว

“พี่น้องทั้งหลาย เหมือนว่าคืนนี้จะเป็นวันตายของพวกเราเสียแล้ว”

“พี่น้องข้า พวกเจ้ากลัวหรือไม่!”

ทหารเป่ยซีแปดสิบคนตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต ทั้งเลือดของตนเองและศัตรู ยามนี้พวกเขาหอบหายใจหนัก ดวงตาแดงก่ำด้วยความเหนื่อยล้าเต็มที แววตาไม่ยอมแพ้ และไร้ซึ่งความหวาดกลัว

“เพื่ออำเภอเป่ยซี เพื่อท่านโหวฉิน ต่อให้เลือดจะกระเซ็นไกลห้าก้าวก็ไม่กลัว!”

“ถูกต้อง นับแต่พวกข้าเป็นทหารของอำเภอเป่ยซีก็ไม่เคยคิดจะได้ตายดี ดังคำที่ท่านโหวฉินมักกล่าว พวกข้ายิ่งหลั่งเลือด ครอบครัวก็ยิ่งเหงื่อน้อย”

“หัวหน้าหน่วยออกคำสั่งเถิด!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเหล่าทหารหาญ หวังซื่อไห่สูดลมหายใจลึก แววตามุ่งมั่น ยกแหลนม้าในมือขึ้น แล้วคำราม “ทหารม้าเบาแห่งอำเภอเป่ยซี บุก!”

ภายใต้การนำของหวังซื่อไห่ ทหารม้าเบาแปดสิบคนบุกโดยไม่ลังเล

พวกเขาเตรียมพร้อมสละชีพ ทว่าก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เสียงฝีเท้าม้าดังกระหึ่ม ทัพม้าหนึ่งปรากฏจากทิศตะวันออก

ตามมาด้วยเสียงคุ้นหู

“กองพลหมาป่าเหมันต์ ข้า ฉินเฟิง มาแล้ว! ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเจ้าเอง!”

หวังซื่อไห่และทหารม้าเบาที่เหลือเพียงแปดสิบคนมองฉินเฟิงที่นำทัพกลับมาอย่างงุนงง ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรตกตะลึงหรือควรภาคภูมิใจ

พวกเขาเป็นเพียงทหารไร้ชื่อกับหัวหน้าหน่วยตัวเล็ก ๆ มีค่าคู่ควรอะไรถึงทำให้ท่านโหวอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเหลียงยอมเสี่ยงอันตรายกลับมาช่วยเหลือ?

หวังซื่อไห่แสบจมูก ครั้นหันมองพี่น้องทหารรอบข้างก็เห็นว่าทุกคนล้วนมีน้ำตานองหน้า

“ท่านโหวกลับมาช่วยพวกเราหรือ? น่าตายนัก ถ้ารู้จะเช่นนี้ พวกข้าชิงตายในสนามรบไปเสียก่อนคงดีกว่า…”

“เพื่อพวกเรา นายน้อยของเราถึงกับยอมเสี่ยงอันตราย…”

“โหวอันดับหนึ่งแห่งต้าเหลียง ผู้ปกครองแห่งชายแดนเหนือ นายน้อยของพวกเราที่มีอำนาจปานนั้นยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อทหารตัวน้อย ๆ ไม่กี่คน ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดพี่น้องจึงยินดีลุยภูเขาดาบทะเลเพลิงเพื่อนายน้อยฉิน มีเจ้านายเช่นนี้แม้ต้องตายอย่างทรมานข้าก็ไม่กลัว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน