บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 765

บทที่ 765 เลือดย้อมทุ่งร้าง

“ผู้ใดสังหารฉินเฟิงได้จะได้รับรางวัล เงินหนึ่งหมื่นต้าลึง และข้าจะเขียนฎีกาถวายฝ่าบาทขอให้พระองค์ทรงทรงแต่งตั้งผู้ที่ตัดศีรษะฉินเฟิงได้เป็นผู้บังคับกองพัน!”

กองพลหมาป่าเหมันต์ที่กำลังฆ่าฟันอย่างบ้าคลั่ง พอได้ยินรางวัลก้อนโตก็ยิ่งถูกกระตุ้น ไล่ล่ากองทัพของฉินเฟิงไม่ลดละ

การไล่ล่านี้ดำเนินไปนานถึงหนึ่งธูป แม้ไม่อาจสลัดหนีกองพลหมาป่าเหมันต์ได้ แต่ก็ดีที่ลูกธนูของพวกมันหมดแล้ว แต่กองพลหมาป่าเหมันต์ยังคงได้เปรียบด้านพละกำลังม้าศึก การที่ฉินเฟิงจะถูกไล่ทันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

ช่วงเวลาวิกฤติ จู่ ๆ ก็มีธนูพุ่งมาจากทางใต้ ยิงใส่กองพลหมาป่าเหมันต์ราวหนึ่งร้อยแปดสิบดอก แต่ฝีมือการยิงแม่นยำมาก ชั่วพริบตาก็มีทหารไล่ล่าสิบกว่าคนร่วงลงจากหลังม้า

ภายใต้การนำของหลิ่วหมิง หัวหน้าหน่วยอาวุธมืดขององครักษ์เสื้อแพร องครักษ์อาวุธมืดยี่สิบคนและองครักษ์ค่ายเทียนจีแปดสิบนายคนซุ่มโจมตี

“ระวังหลังให้นายน้อยฉิน!”

หลิ่วหมิงตะโกนเสียงต่ำ หน่วยอาวุธมืดและองครักษ์ค่ายเทียนจีรอบตัวเขายิงธนูใส่ข้าศึกอีกครั้ง แต่กองพลหมาป่าเหมันต์ก็สวนกลับทันที

เฉินหลี่แทบไม่สนใจองครักษ์เสื้อแพรและองครักษ์ค่ายเทียนจี กองทหารราบชั้นยอดต่อให้เก่งกาจแค่ไหนก็เป็นเพียงทหารราบ เขาแยกทหารม้าออกมาห้าสิบคน ให้บุกไปทางหลิ่วหมิง ส่วนกองกำลังหลักยังคงไล่ตามฉินเฟิงอย่างไม่ลดละ

เผชิญหน้ากับทหารม้ากองพลหมาป่าเหมันต์ห้าสิบคนที่ควบม้าบุกมา หลิ่วหมิงไม่กล้าลังเล สั่งองครักษ์ค่ายเทียนจียกโล่ใหญ่และหอกยาวขึ้นตั้งรับ

ทหารม้าทั้งห้าสิบคนใช้ลูกธนูหมดแล้ว เมื่อเห็นองครักษ์ค่ายเทียนจีตั้งรับก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ควบม้าวนรอบ ๆ บีบให้องครักษ์ค่ายเทียนจีป้องกันตัวอย่างเดียว ไม่อาจโจมตีได้ ไม่อย่างนั้น แม้แต่องครักษ์ค่ายเทียนจีก็จะถูกทหารม้าเหยียบตาย

เหตุการณ์เล็ก ๆ นี้ไม่ได้ทำให้การแก้แค้นของเฉินหลี่สะดุดเลย ทว่าตอนที่กำลังจะไล่ทันฉินเฟิง นายพลก็ไล่ตามมา

“ท่านแม่ทัพ ไม่อาจไล่ตามต่อไปได้แล้ว!”

“องครักษ์จากค่ายเทียนจีปรากฏตัว ทหารฝ่ายศัตรูที่เหลือคงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เกรงว่าฉินเฟิงกำลังล่อพวกเราเข้าไปในกับดัก!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฉินหลี่จ้องมอง สายตาโกรธเกรี้ยว “พูดเหลวไหล! ฉินเฟิงฆ่าพี่เฉินโหมวของข้า แค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้า ต้องแก้แค้นให้ได้!”

“แม้จะมีศัตรูดักซุ่ม แต่ถ้ามาถึงที่นี่ได้เร็วขนาดนี้ต้องเป็นทหารม้าเบาแน่นอน พลังรบคงไม่สูงนัก ข้ามีกองพลหมาป่าเหมันต์สองพันคนจะกลัวอะไร? มาเท่าไหร่ก็ฆ่าเท่านั้น ส่งไอ้พวกที่อ้างว่าเป็นกองกำลังชั้นยอดของอำเภอเป่ยซีไปอยู่กับพี่เฉินโหมว”

ภายใต้คำสั่งของเฉินหลี่ กองพลหมาป่าเหมันต์ไม่เกรงกลัว ไล่ตามฉินเฟิงต่อ

ฉินเฟิงเห็นแสงเล็ก ๆ อยู่ไกล แม้จะเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ โดดเดี่ยว แต่บนทุ่งร้างไม่มีทางเป็นชาวบ้าน แสงสว่างนี้ต้องเป็นโคมนำทางของกองทหารม้าที่เดินทางยามราตรีแน่นอน

เมื่อมาจากทิศตะวันออกย่อมเป็นกำลังเสริมอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉินเฟิงนำพี่น้องที่เหลือรอดสี่ร้อยคนมุ่งหน้าไปยังแสงสว่าง เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา กองทัพใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนเส้นขอบฟ้าราวกับเมฆดำทะมึน

พอฉินเฟิงเห็น อีกฝ่ายก็เห็นฉินเฟิงเช่นกัน เสียงคุ้นเคยดังขึ้น “ผู้ใด?!”

ฉินเฟิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ฉินเฟิงแห่งเป่ยซี!”

เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของฉินเฟิง หนิงหู่ที่กำลังกังวลใจพลันยินดีนัก รีบวิ่งออกจากขบวน

“พี่ฉิน ดีจริง ๆ ที่เจ้าปลอดภัย ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินว่าเจ้าปะทะกับกองพลหมาป่าเหมันต์ ข้ายังเป็นห่วง…”

“ไม่เอาละ ๆ อัปมงคล!”

“พี่ฉินรีบมาเถิด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน