บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 770

บทที่ 770 สายลับขององครักษ์เสื้อแพร

ทหารที่พ่ายแพ้ในสนามรบ เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็คุกเข่าลงคารวะ เสียงตะโกนสรรเสริญดังก้องไปทั่วทุ่งรกร้าง

ทหารหน่วยสอดแนมที่ไม่ถูกจับกุมซ่อนตัวสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ พอตระหนักว่าสถานการณ์ไม่อาจควบคุมได้แล้วก็ไม่กล้าลังเล รีบควบม้ามุ่งหน้ากลับเมืองหลวงเป่ยตี๋

ช่วงเวลาเดียวกัน ภายในค่ายพักด่านเยี่ยนหนาน หลู่ฉือหับหลี่โฉวนั่งไม่ติด เดินไปมากระวนกระวายใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

หลู่ฉือทนไม่ไหวแล้ว เขาถามเสียงเบา “ท่านหลี่ กองทัพท่านโหวฉินกับกองพลหมาป่าเหมันต์ต่อสู้กันทั้งคืน บัดนี้ฟ้าสางแล้ว ท่านว่า…เกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้นหรือไม่?”

หลู่ฉือในฐานะผู้บัญชาการกองทัพเคลื่อนไหวแนวหน้า เขาเคยนำทัพออกรบกับข้าศึกมานับไม่ถ้วน พบเจอสถานการณ์รุนแรงมาไม่น้อย ทว่าเมื่อคืนกลับถูกเฉินโหมวทำให้หวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเจอ

เขาไม่คิดฝันมาก่อนว่า เฉินโหมว ผู้บัญชาการกองพลหมาป่าเหมันต์จะนำทัพออกรบด้วยตนเอง ยิ่งไม่เคยคิดว่า ความแข็งแกร่งกองทหารม้าธรรมดากับกองทหารม้าของกองพลหมาป่าเหมันต์จะแตกต่างกันถึงเพียงนี้

นับตั้งแต่กองกำลังเสริมมาถึงที่พักและไล่ล่ากองพลหมาป่าเหมันต์ หลู่ฉือก็เห็นกองทัพทยอยเคลื่อนผ่านที่พักไปไม่ขาดสาย เขาส่งคนไปสอบถามสถานการณ์หลายครั้งแต่กลับไม่ได้รับคำตอบใด

หลู่ฉือไม่รู้สถานการณ์ในสนามรบเลย สิ่งเดียวที่แน่นอน คือ กำลังเสริมกำลังปะทะกับกองพลหมาป่าเหมันต์ ไม่อย่างนั้นคงไม่เห็นทหารวิ่งไปวิ่งมา

ความรู้สึกของหลู่ฉือซับซ้อนอย่างยิ่ง เขาไม่รู้ว่าความเย็นชาของกำลังเสริมที่มีต่อเขาเป็นเพราะเขาไร้ประโยชน์ ทำให้ฉินเฟิงผิดหวัง หรือสถานการณ์ในแนวหน้าเลวร้าย ไม่อาจต้านทานการโจมตีดุเดือดของกองพลหมาป่าเหมันต์ จึงได้รีบเร่งเดินทัพ ไม่มีเวลาสนใจคนนอก

แต่ไม่ว่าจะเป็นทางใด สำหรับหลู่ฉือล้วนไม่ใช่เรื่องที่ดี

ถ้าไร้การคุ้มครองจากฉินเฟิง เป่ยตี๋ย่อมต้องส่งทหารมาปราบปรามกบฏอย่างพวกเขาโดยไม่ลังเล ถ้าฉินเฟิงพ่ายแพ้ต่อกองพลหมาป่าเหมันต์ ชะตากรรมที่รอคอยหลู่ฉืออยู่ก็น่าเศร้าไม่ต่างกัน

หลู่ฉือถึงกับมีความคิดที่จะหนีผุดขึ้นมา แต่เขาก็รีบสลัดความคิดทิ้งไป ถึงเขตซางโจวจะกว้างใหญ่ แต่เขาจะหนีไปที่ใดได้อีก?

หลู่ฉือจนหนทาง ได้แต่ฝากความหวังไว้กับหลี่โฉว

โดยไม่รู้เลยว่า หลี่โฉวก็กำลังวุ่นวายใจ การฝากชีวิตไว้กับผู้อื่นช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมาน ชีวิตของตนไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตน ถ้าต้องการมีชีวิตรอด ล้วนต้องอาศัยการคาดเดาความคิดฉินเฟิง แต่ปัญหาคือ ใครเล่าจะล่วงรู้ความคิดของฉินเฟิงได้?

หลู่ฉือถอนหายใจ “เราทำได้แค่รอ แต่…ต้องเตรียมพร้อมไว้ ถ้าฉินเฟิงพ่ายแพ้ พวกเราต้องหนีทันที!”

หลู่ฉือขมวดคิ้วแน่น “หนี?!”

หลี่โฉวพยักหน้า “ถูกต้อง ถ้ากระทั่งฉินเฟิงยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกองพลหมาป่าเหมันต์ ทั่วทั้งเขตซางโจวก็เป็นแค่สนามวิ่งเล่นของกองพลหมาป่าเหมันต์แล้ว พวกเขาโจมตีเราได้ทุกเมื่อ พวกเรากลายเป็นหนามยอกอกของกองพลหมาป่าเหมันต์ไปแล้ว ช้าหรือเร็วก็ต้องตาย”

“พวกเราทำข้อตกลงกับฉินเฟิง ยอมจำนนรักษาชีวิตครอบครัว แม้ได้เงินเพียงเล็กน้อย แต่ก็พอให้ใช้ได้ระยะหนึ่ง ถ้าฉินเฟิงพ่ายแพ้ เราจะต้องลอบเข้าไปในแคว้นต้าเหลียง ซ่อนตัว เปลี่ยนชื่อ การเป็นชาวบ้านที่ร่ำรวยก็ไม่เลวทีเดียว”

ขณะที่ทั้งสองกำลังกระซิบกระซาบ จู่ ๆ ก็มีเสียงกระแอมดังมาจากด้านนอก

พวกเขาตกใจสะดุ้งโหยง หันมองไปตามเสียงก็เห็นม่านถูกเลิก แล้วองครักษ์เสื้อแพรคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน