บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 779

บทที่ 779 กลุ่มชาวต่างแดน

ขบวนของฉินเฟิงหยุดอยู่นอกเมืองอวี่ ฉินเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย ไขว่ห้างสบายอารมณ์ แหงนหน้ารับแสงอาทิตย์

นับแต่ออกจากด่านเยี่ยนหนานมาถึงเมืองอวี่ อากาศดีเช่นนี้หาได้ยากนัก

แสงอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องลงมาบนร่างกาย สบายเหลือเกิน

ฉินเฟิงหลับตา ปากก็พึมพำบทเพลง ขณะกำลังเพลิดเพลิน หนิงหู่ก็วิ่งเข้ามา

“พี่ฉิน เมื่อครู่ข้าส่งคนไปติดต่อเจ้าเมืองอวี่ เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเป็นมิตรนัก…”

ได้ยินเช่นนั้น ฉินเฟิงก็รู้ว่าหนิงหู่คงโดนปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า จึงเย้าแหย่ว่า “เจ้าเป็นคนต่างถิ่น มาถึงแผ่นดินผู้อื่นยังจะให้เขาออกค่าอาหารและที่พักให้ ต่อให้เป็นคนอ่อนแอเพียงใด ก็คงไม่มีทางยอมรับ”

หนิงหู่ไม่พอใจ “ท่านรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเมืองอวี่จะปฏิเสธคำขอที่ไร้เหตุผลของพวกเรา แล้วยังให้ข้าไปอีก ท่านคิดอะไรอยู่? คงไม่ใช่ตั้งใจจะให้ข้าอับอายกระมัง?”

ฉินเฟิงสั่นขา พูดอย่างหงุดหงิด: “บอกว่าเจ้าโง่ เจ้าก็ไม่ฉลาดสักที เจ้าไปพูดตรง ๆ กับเจ้าเมืองอวี่เขาย่อมไม่ยอมรับ เจ้าไม่รู้จักปรับเปลี่ยนวิธีการบ้างหรือ?”

“เจ้าก็แค่บอกไปว่า ขบวนของพวกเราไม่มีทหารติดตาม มีแต่คณะทูตปลอบขวัญ ต้องการเข้าเมืองเพื่อพักผ่อน”

หนิงหู่กวาดตามองรอบ ๆ เห็นเหล่าทหารที่ติดตามมาท่าทางดุดันก็ขมวดคิ้ว “พี่ฉิน คำพูดเกินจริงไปหน่อยกระมัง?”

“คณะทูตสันติภาพที่ใดสวมเกราะรบ ทั้งยังถืออาวุธครบมือแบบนี้?”

ฉินเฟิงลืมตามองหนิงหู่อย่างดุดัน “ใครบอกว่าคณะทูตสันติภาพสวมเกราะไม่ได้? แคว้นต้าเหลียงของข้านิยมการรบ คณะทูตที่ส่งมาล้วนเป็นแม่ทัพไม่ได้หรือ? ขอเพียงพวกเราไม่อึดอัด ผู้ใดจะอึดอัดก็ช่างปะไร”

“การเดินทางไกลของคนนับพันต้องใช้เงินมาก เจ้าไม่รู้หรือ?”

“บังเอิญเจอคนหลงกลก็ต้องรีดไถให้สุด ๆ ไปเลยสิ อย่างน้อยก็ให้พวกเขาจ่ายค่าใช้จ่ายทางทหารให้พวกเราให้ได้!”

“ข้าบอกไว้ตรงนี้เลย ถ้าไม่ให้เงิน ข้าก็จะนำทหารบุกเข้าไปก่อเรื่อง กฎหมายของเป่ยตี๋จะมาควบคุมทหารต้าเหลียงข้าได้อย่างไร? จะจ่ายเงินยุติเรื่อง หรือจะปล่อยให้เกิดความวุ่นวาย ให้เขาเลือกเอาเอง แล้วถ้าจะโทษใครสักคน ก็ไปโทษพวกบัณฑิตหนุ่มสาวพวกนั้นเถอะ ถ้าไม่ใช่พวกเขาขวางทางด่าทอ ข้าก็คงไม่แวะเมืองอวี่ไร้ค่านี่”

หนิงหู่ไม่ติดใจอะไรแล้ว เขาหันหลังกลับไปเจรจากับเจ้าเมืองอวี่อีกรอบ

ราวครึ่งชั่วยาม หนิงหู่ก็กลับมา สีหน้าดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“แปลกจริง! อีกฝ่ายตกลงจะให้เงินจริง ๆ แต่ว่า… ให้แค่หนึ่งหมื่นต้าลึง แล้วยังบอกว่า…”

ฉินเฟิงไม่รอให้หนิงหู่พูดจบก็โบกมือ “เขาจะพูดอะไรก็ช่างเถอะ เกี่ยวอะไรกับข้า? ขอแค่ให้เงินก็พอ หนึ่งหมื่นต้าลึงก็ไม่น้อยแล้ว แบ่งกันก็ได้คนละสิบต้าลึง ใช่ไหมพี่น้องข้า!”

เหล่าทหารรอบข้างได้ยินก็หัวเราะลั่น

สายตาของทุกคนที่มองฉินเฟิงล้วนเต็มไปด้วยความร้อนแรง

“นายน้อยฉิน ข้าจะไม่ปิดบังความจริง แรกเริ่มพวกข้าคิดว่าการมาปลอบขวัญที่เป่ยตี๋เป็นงานยากลำบาก ไม่คิดว่าจะได้ลาภลอยเช่นนี้ ฮ่า ๆๆ”

“การอยู่ข้างกายท่านโหวฉิน ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องจริง ๆ”

“ฮิ ๆ นายน้อย ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดเช่นท่าน ตามคำพูดของท่าน พวกเราล้วนเป็นคนนอก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน