บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 785

บทที่ 785 ไม่อยากเถียงกับเจ้า

ฉินเฟิงไม่ละอายแต่กลับภูมิใจ ยิ่งผู้คนแคว้นเป่ยตี๋เกลียดชังเขา ยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าการกระทำของเขาถูกต้อง

ผู้คนตระหนักถึงจุดนี้ก็อัดอั้นตันใจจนอยากตาย!

ตามหลักทั่วไปแล้วยิ่งเป็นผู้มีตำแหน่งสูงส่งมีอำนาจมากยิ่งต้องใส่ใจชื่อเสียง แต่กฎเหล็กข้อนี้กลับไม่มีผลผูกมัดใด ๆ กับฉินเฟิง

ผู้คนตระหนักว่า ยิ่งพวกเขาด่าฉินเฟิงรุนแรงเท่าไหร่ ชื่อเสียงของฉินเฟิงในแคว้นต้าเหลียงก็ยิ่งรุ่งโรจน์เฟื่องฟู

ศัตรูเจ็บปวด พวกพ้องยินดี

คุณชายคนหนึ่งพลันนึกขึ้นได้ เขาโพล่งออกมา “ฉินเฟิงไม่ได้ไม่แยแสอย่างบริสุทธิ์ใจ เขา เขาทำให้การโต้วาทีที่ซุนอวี่เตรียมมาอย่างพิถีพิถันกลายเป็นเรื่องไร้ความหมายไปเสียแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้คนได้สติขึ้นมาราวกับตื่นจากความฝัน

ซุนอวี่เรียกฉินเฟิงว่าโจรเพื่อลดทอนคุณค่า แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ‘โจรแห่งแคว้นเป่ยตี๋’ เท่ากับ ‘วีรบุรุษแห่งแคว้นต้าเหลียง’ ไม่ว่าฉินเฟิงเป็นโจรหรือไม่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงชื่อเสียงของเขาได้ จึงไม่มีความหมายที่จะโต้วาทีในหัวข้อนี้

ฉินเฟิงเหมือนจะถอยหนี แต่ที่จริงแล้วเขาชนะตั้งแต่เริ่ม

ซุนอวี่อ้าปากกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มองฉินเฟิงด้วยความไม่อยากเชื่อ นอกจากความสามารถด้านบทกวีแล้ว ความคิดของเขาก็ยังละเอียดรอบคอบนัก

ฉินเฟิงไม่เสียเวลาพูดจามากความกับซุนอวี่ แล้วถามว่า “ด่านที่สามอยู่ที่ใด?”

ผู้คนมองหน้ากันไปมา แล้วก็ได้แต่เปิดทางให้ฉินเฟิงขึ้นบันไดไปด่านที่สาม

ภายใต้สายตาซับซ้อนของผู้คน ฉินเฟิงที่ผ่านสองด่านแรกได้ง่ายดาย ก้าวเท้ามั่นคงตรงไปยังชั้นสอง

จิ่งฉือที่อยู่ในหอสุราฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วแน่น “ชนะอีกแล้ว… เร็วเพียงนี้เชียว?!”

“หรือว่าพวกเราชาวเป่ยตี๋อ่อนแอเกินไป?”

แม้จิ่งฉือจะเตรียมแผนสำรองไว้ แต่บรรดาบัณฑิตที่ตั้งวงประลองกวีล้วนเป็นคนรุ่นใหม่ที่โดดเด่นของเมืองอวี่ พวกเขาเป็นตัวแทนและเป็นหน้าตาของบัณฑิตเมืองอวี่และเป่ยตี๋

หากแพ้ย่อยยับ แทนที่จะกดดันฉินเฟิงได้จะกลายเป็นยกหินทุ่มเท้าตัวเอง

จิตใจจิ่งฉือหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ฉินเฟิงขึ้นไปถึงชั้นสองของหอวรรณศิลป์แล้ว ตรงข้ามกับชั้นสองของหอสุรา ร่างของฉินเฟิงปรากฏชัดเจนต่อสายตาของจิ่งฉือ

จิ่งฉือเริ่มพินิจพิเคราะห์

ด้วยวัยของฉินเฟิง เว้นแต่ว่าเขาจะมุ่งมั่นพากเพียรและตั้งปณิธานอันยิ่งใหญ่ เขาก็คงเป็นเพียงคุณชายที่รู้แต่เที่ยวเล่นและเสแสร้งว่ามีรสนิยมสูงส่ง

แต่ฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้านางกลับเป็นขุนนางของแคว้นต้าเหลียงแล้ว

อาศัยความพยายาม เขาเป็นถึงหัวหน้าของโหวทั้งร้อยของต้าเหลียง เทียนลู่โหว

เหตุใดคนหนุ่มแห่งเป่ยตี๋เทียบกับฉินเฟิงแล้วถึงแตกต่างกันมากนัก?

จิ่งฉือคิดจนสมองแทบแตกก็ไม่อาจเข้าใจ นางได้แต่มองฉินเฟิงเงียบ ๆ เฝ้าดูด้วยสองตาว่าฉินเฟิงจะรับมือกับด่านที่สามอย่างไร

ด่านที่สามผู้คุมด่านคือพี่น้องสองคนและล้วนเป็นสตรีทั้งคู่

พี่สาวนาม เจิ้งเฉี่ยว น้องสาว เจิ้งอวี้

ทั้งสองเป็นบุตรีของเสมียนเมืองอวี่ และเป็นสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่ง

ฉินเฟิงแสดงความสามารถในสองด่านแรกอย่างไร พวกนางเห็นทั้งหมด เผชิญหน้ากับฉินเฟิง จึงไม่มีท่าทีโอ้อวด ทั้งยังแสดงออกอย่างจริงจังและเคร่งขรึม

เจิ้งเฉียวค้อมกายคำนับเล็กน้อย กิริยาสง่างาม น้ำเสียงเปี่ยมนุ่มนวลมีภูมิ “คารวะท่านโหวฉิน”

“ด่านแรก ท่านโหวฉินใช้วสันตฤดู คิมหันต์ฤดู สารทฤดู และเหมันต์ฤดูเป็นหัวข้อ การกวีได้คล่องแคล่ว แสดงความเชี่ยวชาญในการประพันธ์ ข้าและน้องสาวแม้รู้การกวี แต่ไม่ชำนาญ จึงไม่กล้าแสดงความโง่เขลาต่อหน้าท่าน”

“ไม่ทราบว่า ท่านโหวฉินเข้าใจเรื่องบทกวีคู่หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน