บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 786

บทที่ 786 คู่สวรรค์สร้าง

ดังคำกล่าวที่ว่า คนนอกรอดูความสนุกสนาม ผู้เชี่ยวชาญเฝ้าดูกลวิธี

บัณฑิตผู้หนึ่งที่มักรับเขียนบทกวีคู่จ้องมองป้ายบทกวีคู่พลันเปล่งเสียงชื่นชมอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ประเสิรฐนัก ยอดเยี่ยมจริง ๆ คุณหนูเจิ้ง แม้เป็นสตรี แต่จิตใจห่วงใยบ้านเมืองไม่ได้ด้อยไปกว่าบุรุษเลย”

ได้ยินเช่นนี้ผู้คนก็งุนงงและเริ่มซักถาม

“ก็แค่บทกวีคู่ เหตุใดจึงโยงไปถึงความห่วงใยบ้านเมืองได้เล่า?”

“อีกทั้งบทกวีคู่นั่นก็เป็นเพียงตัวเลข ส่วนชื่อหัวข้อกลับเป็ยทิศทาง ส่วนใดกันที่เขียนถึงความห่วงใยบ้านเมือง? เกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

บัณฑิตผู้นั้นชี้ไปที่บทกวีคู่ “วรรคบน สอง สาม สี่ ห้า วรรคล่าง หก เจ็ด แปด เก้า”

“วรรคบนขาดหนึ่ง วรรคล่างขาดสิบ ความหมายนอกเหนือจากบทประพันธ์คือขาดหนึ่งน้อยสิบ”

บรรดานักบัณฑิตผู้เฉลียวฉลาดบางคนเริ่มตระหนักถึงบางสิ่ง พลันพึมพำ “ขาดหนึ่งน้อยสิบ… ขาดเสื้อผ้าอาหาร?”

“หรือว่าคุณหนูเจิ้งต้องการสื่อว่า หลังสงครามเป่ยตี๋เราต้องจ่ายค่าปฏิกรรมสงครามมหาศาล ทำให้ประชาชนนับหมื่นแสนขาดเสื้อผ้าอาหาร ทุกข์ทรมานแสนสาหัส?”

บัณฑิตคนเดิมพยักหน้าเบา ๆ “เป็นเช่นนั้น!”

พอเข้าใจความหมายของบทกวีคู่ บรรดาบัณฑิตและคุณชายต่างมองเจิ้งเฉี่ยวด้วยสายตาชื่นชม

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจที่สุดก็คือ บทกวีคู่ที่ดูเรียบง่ายที่สุดกลับแฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้ง

ชั่วพริบตา หลายคนเกิดความสนใจในตัว ๅ‘บทกวีคู่’

ผู้คนต่างเร่งเร้าถามบัณฑิตผู้ชำนาญในการเขียนบทกวีคู่

“แล้วคำบนเล่า มีความหมายว่าอย่างไร?”

บัณฑิตเอามือไพล่หลังพลางส่ายหน้าไปมา “เข้าใจง่ายมาก ทิศเหนือและใต้ ขาดตะวันออกกับตะวันตก หมายถึง… ไม่มีอะไรเลย”

ขาดเสื้อผ้าอาหาร ไม่มีอะไรเลย…

ทุกคนตาเป็นประกาย

“คุณหนูเจิ้งใช้บทกวีคู่บอกฉินเฟิงว่า เป่ยตี้ขาดแคลนเสื้อผ้าอาหาร ไม่มีอะไรเลย เพื่อให้ฉินเฟิงเมตตาปรานี ลดหย่อนค่าปฏิกรรมสงคราม”

“คุณธรรมยิ่งใหญ่ ทำให้พวกข้าต้องละอายใจ!”

“ไม่คิดเลยว่าบทกวีคู่สั้น ๆ จะมีความลึกซึ้งถึงเพียงนี้!”

ด่านที่สามแต่เดิมไม่มีใครคาดหวัง กลับดึงดูดสายตาผู้คน

ความสนใจของเจิ้งเฉี่ยวมุ่งอยู่ที่ฉินเฟิง ฉินเฟิงแก้ปริศนาในของนางได้ง่ายดาย ความสามารถของด้านการแต่งบทกวีคู่ของเขาไม่ใช่แค่ ‘พอรู้’ อย่างเขาว่า

เจิ้งเฉี่ยวอดทึ่งไม่ได้ ใต้หล้าคงไม่มีสิ่งใดที่ยากเกินไปสำหรับฉินเฟิงจริง ๆ กระมัง?

พอรู้ว่าฉินเฟิงเชี่ยวชาญการแต่งบทกวีคู่ เจิ้งเฉี่ยวก็ยังอดใจไม่ไหว อยากจะประลองฝีมือกับเขา

ไม่ใช่เพื่อทำให้ฉินเฟิงอับอาย แต่เพราะได้พบผู้มีฝีมือจึงตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ขอท่านโหวฉินโปรดฟังวรรคบน!”

“จันทร์ใต้น้ำคือจันทร์บนฟ้า!”

คราวนี้เหล่าบัณฑิตพยายามคิดตาม ครุ่นคิดหาวรรคล่าง น่าเสียดาย พวกเขาไม่เคยฝึกฝนการแต่งบทกวีคู่ จึงทำให้สมองว่างเปล่านัก

แม้แต่พวกบัณฑิตที่เข้าใจการแต่งบทกวีคู่อยู่บ้าง ยามนี้ก็ยังเงียบกริบ คิดคำตอบไม่ออก แม้จะคิดออกก็ไม่อาจเรียกได้ว่างดงาม จึงไม่กล้าเอ่ยปาก

สายตาทั้งหมดจึงพุ่งตรงมาที่ฉินเฟิง

เจิ้งเฉี่ยว ทำให้ฉินเฟิงเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อชาวเป่ยตี๋ไปหลายส่วน เขายิ้มพลางกล่าวว่า “คนในสายตาคือคนตรงหน้า”

ได้ยินเช่นนี้ เจิ้งเฉียวแก้มแดงเรื่อ นางกัดริมฝีด้านในโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบหลบสายตาเร่าร้อนของฉินเฟิง หัวใจเต้นรัวอย่างยากจะควบคุม

แม้จะรู้ว่าฉินเฟิงกำลังแต่งบทกวีคู่เท่านั้น ก็ยังอดรู้สึกว่ากำลังถูกฉินเฟิงแทะโลมไม่ได้ ทว่าไม่มีหลักฐาน

เหล่าคุณชายที่ยืนดูอยู่รอบ ๆ พิจารณาวรรคล่างของฉินเฟิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน