บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 787

บทที่ 787 ยอดเยี่ยมตลอดกาล

เจิ้งอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ เห็นพี่สาวพ่ายแพ้ แทนที่จะรู้สึกกดดันกลับยิ้มเต็มหน้า เพราะแท้จริงแล้วพี่สาวนางกำลังลองเชิงฉินเฟิง ‘กลเด็ด’ ที่พวกนางเตรียมไว้อย่างพิถีพิถันยังไม่ได้เอาออกมาใช้

เจิ้งอวี้มองสำรวจฉินเฟิง เสียงกังวานราวเสียงนกขมิ้นหุบเขา นุ่มนวลและสดใส “ขอท่านฉินฟังวรรคบนของข้า”

“ทิศใต้สู่โจว ทิศเหนือสู่โจว ทิศใต้เหนือสู่โจว เชื่อมใต้เหนือ”

บรรดาบัณฑิตและสาวงามเริ่มคุ้นเคยกับ ‘กลวิธี’ ของบทกวีคู่แล้ว

พวกเขาตั้งใจจะใช้โอกาสนี้แสดงฝีมือ สร้างชื่อเสียง แต่พอได้ยินวรรคบนของเจิ้งอวี้ ชั้นสองพลันเงียบกริบ

แม้แต่คนนอกก็เข้าใจความยากของวรรคบนนี้ บัณฑิตที่เชี่ยวชาญบทกวีคู่ประหลาดใจ

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็ยังไม่มีคำตอบ การแต่งวรรคล่างให้สมบูรณ์แบบไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

บัณฑิตผู้คุ้นเคยกับบทกวีคู่เงยหน้ามองฉินเฟิง เผชิญกับวรรคบนยากเช่นนี้ สีหน้าของฉินเฟิงกลับยังสงบนิ่ง ราวกับไม่ได้สนใจ ช่างน่าเหลือเชื่อ

บัณฑิตผู้คุ้นเคยกับบทกวีคู่พึมพำ “ในท้องฉินเฟิงบรรจุสิ่งไว้กันแน่? ความสามารถด้านการกวีน่าตกตะลึง แม้แต่บทกวีคู่ที่เป็นวรรณกรรมเฉพาะกลุ่มก็ยังเชี่ยวชาญ ช่างน่ากลัวจริง ๆ”

เจิ้งอวี้มั่นใจในวรรคบนของตน นางทำมือเชื้อเชิญ “เชิญท่านโหวฉินเติมวรรคล่าง”

ฉินเฟิงยกยิ้มเล็กน้อย หากบทกวีคู่ที่สองพี่น้องให้มาง่ายดายเช่นเมื่อครู่ เขาคงหมดความสนใจแล้ว

บัดนี้ยากขึ้นมาบ้าง ฉินเฟิงเลยยังอดทนรอได้ ภายใต้สายตาของผู้คนที่แทบจะกลั้นหายใจแล้ว ฉินเฟิงต่อบท ท่าทีราวไม่ใส่ใจ “โรงรับจำนำตะวันออก โรงรับจำนำตะวันตก โรงรับจำนำตะวันออกตะวันตกรับจำนำของตะวันออกตะวันตก”

พอกล่าวจบ ทั้งชั้นเงียบกริบ ไม่นานเสียงปรบมือก็ดังสนั่น

แม้ชาวเป่ยตี๋จะเกลียดชังฉินเฟิง แต่ความสามารถของฉินเฟิงเป็นของจริง

“ทิศใต้เหนือเมืองถงโจวเชื่อมใต้เหนือ โรงรับจำนำตะวันออกตะวันตกรับจำนำของตะวันออกตะวันตก ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสม”

“ตะวันออกตะวันตกคู่กับทิศใต้เหนือ โรงรับจำนำคู่กับเมืองถงโจว ช่างเป็นโรงรับจำนำตะวันออกตะวันตกที่ยอดเยี่ยม!”

“ไม่คิดเลยว่าการเล่นบทกวีคู่จะสนุกเพียงนี้ ลึกซึ้งไม่แพ้บทกวียาวทีเดียว”

“พื้นฐานด้านวรรณกรรมของฉินเฟิงน่ากลัวจริง ๆ เขาคิดวรรคล่างออกมาเร็วนัก”

“ฉินเฟิงคงเป็นเทพแห่งวรรณกรรมที่ลงมาจุติจริง ๆ กระมัง?”

พอได้ยินคำชมเชยที่ดังมา ฉินเฟิงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ใครอยากเห็นเขาอับอาย เขาจะตบหน้าเอาคืนต่อหน้าธารกำนัล

การได้รับคำชมจากศัตรูช่างสะใจ

สองพี่น้องตระกูลเจิ้งมองฉินเฟิง สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

โดยเฉพาะเจิ้งอวี้ วรรคบนของบทนี้นางใช้เวลาครุ่นคิดอยู่หลายวัน แต่ฉินเฟิงแก้ได้ในพริบตา นางตื่นเต้นมากกว่าผิดหวังเสียอีก!

อัจฉริยะเช่นนี้มีอยู่จริงหรือ?

เจิ้งอวี้ไม่ลังเล ยกบทกวีคู่สุดท้ายที่เก็บไว้อย่างดีออกมา

นางกล่าวอย่างตื่นเต้น “ขอท่านโหวฉินฟังวรรคบทของบทสุดท้าย!”

“หอชมแม่น้ำ ชมสายน้ำไหล ใต้หอชมแม่น้ำ ชมสายน้ำไหล หอแม่น้ำพันปี สายน้ำพันปี”

เมื่อบทกวีคู่บทสุดท้ายถูกเอ่ยออกมา เสียงสูกลมหายใจดังทั่วชั้นสอง

ความยากของบทก่อนหน้าก็ทำให้ทุกคนเหงื่อซึมฝ่ามือ แต่พอได้ยินบทสุดท้ายของเจิ้งอวี้ เกรงว่าจะเป็นบทกวีแห่งยุคแล้ว

แม้ว่าฉินเฟิงจะต่อไม่ได้ พวกเขาก็ไม่กล้าหัวเราะเยาะ เพราะบทกวีคู่บทนี้ช่างยากมากจริง ๆ

ความตั้งใจสู้กับความไม่ตั้งใจ การคิดแก้ปัญหาเฉพาะหน้า การคิดคำคู่สัมผัสยากเย็นราวกับปีนขึ้นสวรรค์ แม้แพ้ก็ไม่น่าอับอาย

สายตาของพี่น้องตระกูลเจิ้งเต็มไปด้วยความคาดหวัง แม้พวกนางจะร่วมกันคิดวรรคบนออกมาได้ แต่ก็ยังไม่อาจหาวรรคล่างมาต่อได้เช่นกัน

ถ้าฉินเฟิงคิดวรรคล่างออกมาได้ เขาย่อมเป็นผู้ที่พวกนางอยากแต่งงานด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน