บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 788

บทที่ 788 ผ่านสามด่านรวด

ความสงสัยสุดท้ายที่ผู้คนมีต่อฉินเฟิงหายไปทั้งหมด

ทุกคนตระหนักแล้วว่า ความรู้ด้านวรรณกรรมของฉินเฟิงสูงส่งเพียงใด การท้าทายฉินเฟิงช่างเป็นเรื่องโง่เขลา…

ฉินเฟิงไม่สนใจสายตาร้อนแรงรอบข้าง เขาแย้มยิ้ม มองพี่น้องตระกูลเจิ้งพลางกล่าวชมอย่างไม่ตระหนี่วาจา

“ความสามารถด้านบทกลอนคู่ของแม่นางทั้งสองเป็นรองข้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ต่อให้มองหาทั่วใต้หล้าก็เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดเอาชนะพวกเจ้าได้อีกแล้ว”

ความหมายคือ หากจะโทษก็โทษโชคชะตาของพวกเจ้าที่ต้องมาเจอกับข้า

ฉินเฟิงหยิ่งผยอง แต่พี่น้องตระกูลเจิ้งไม่นึกรังเกียจ ตรงกันข้าม หัวใจของพวกนางกลับเต้นรัว

หลงใหลเสียแล้ว

ฉินเฟิงพูดต่อตามใจตัวเอง “หากมีเวลาสักหน่อย แม่นางทั้งสองย่อมเอาชนะข้าได้แน่”

“เอาละ ข้าจะให้คำชี้แนะสักหน่อย ขอมอบบทกลอนคู่วรรคแรกให้แม่นางทั้งสอง หากต่อบทได้ ความสามารถของพวกเจ้าย่อมพัฒนาขึ้นอีกมาก”

ได้ยินคำพูดนี้ พี่น้องตระกูลเจิ้งเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“เร็วเข้า นำกระดาษกับพู่กันมาให้ท่านโหวฉิน”

สองนางวุ่นวาย นำสี่สิ่งล้ำค่าของห้องหนังสือ*[1]มาวางตรงหน้าฉินเฟิง เจิ้งเฉี่ยวลงมือฝนหมึกด้วยตนเอง ส่วนเจิ้งอวี้ก็คลี่กระดาษเซวียนให้เรียบ

ฉินเฟิงไม่รีรอ หยิบพู่กันขึ้นมาโบกสะบัด ปลายพู่พลิ้วไหวบนกระดาษเซวียนสีขาวบริสุทธิ์ เป็นดั่งมังกรและงูเลื้อย

ผู้คนแออัดอยู่รอบโต๊ะเขียนหนังสือ ดวงตาของทุกคนเปล่งประกาย

เจิ้งเฉี่ยวพึมพำอ่านบทกลอนคู่วรรคแรกของฉินเฟิง “ถนนหอขาว ช่างตีเหล็กผิวเหลือง หลอมเตาแดง เผาถ่านดำ พ่นควันเขียว เปล่งแสงน้ำเงิน ชุบเหล็กม่วงเข้ม นั่งทิศเหนือตีเหล็กทิศใต้”

ฉินเฟิงวางพู่กันลง แล้วลุกเดินไปยังด่านต่อไป

เบื้องหลังเงียบกริบ ทุกคนมองกระดาษเซวียนที่มีวรรคแรกของบทกลอนคู่อยู่ เหงื่อผุดเต้มหน้าผาก

“นี่…จะมีวรรคคู่ได้หรือ?”

“นี่ความสามารถที่แท้จริงของฉินเฟิงหรือ?”

“แม่นางตระกูลเจิ้งทั้งสอง พวกเจ้ามีแนวคิดบ้างหรือไม่?”

สายตาของทุกคนจับจ้องพี่น้องตระกูลเจิ้ง

เจิ้งเฉี่ยวส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน “คู่กลอนก่อนหน้านี้ พวกข้าสองพี่น้องใช้ความคิดอยู่หลายวัน แต่เทียบกับวรรคแรกที่ท่านโหวฉินให้ไว้ กลับไม่นับเป็นอะไรเลย…”

“พวกข้าสองพี่น้องไม่อาจเทียบกับท่านโหวฉินได้แม้แต่น้อย”

เจิ้งอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ มองวรรคแรกของบทกลอนคู่พลางกลืนน้ำลาย “คงต้องใช้เวลาหลายปี อาจถึงสิบปีถึงจะคิดวรรคคู่ที่เหมาะสมได้ หากพวกข้าสองพี่น้องเป็นเพียงนักเรียนในสำนักศึกษา ท่านโหวฉินก็คงเป็นบัณฑิตในสำนักศึกษาหลวง…”

ทุกคนมองหน้ากันไปมา พวกเขารู้ว่าความสามารถในการแต่งบทกลอนคู่ของฉินเฟิงเหนือกว่าพี่น้องตระกูลเจิ้ง แต่ไม่คิดว่าจะห่างชั้นกันเพียงนี้

หมายความว่า ตั้งแต่ฉินเฟิงเข้ามาในเมืองอวี๋จนถึงตอนนี้ เขาแค่กำลังเล่นสนุกกับบรรดาบัณฑิตและสตรีผู้มีพรสวรรค์แห่งเมืองอวี๋เท่านั้นหรือ?

ฉินเฟิงยังไม่ต้องความพยายามเลย แต่บรรดาบัณฑิตและสตรีผู้มากพรสวรรค์แห่งเมืองอวี๋ต่างทุ่มสุดความสามารถแล้ว

การประชันกวีที่เตรียมการมาอย่างพิถีพิถันช่างเป็นเรื่องน่าขัน!

พี่น้องตระกูลเจิ้งมองตามแผ่นหลังฉินเฟิงที่เดินจากไป แววตาเศร้าสร้อย พวกนางพลาดโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้มีความสามารถที่แท้จริงไปเสียแล้ว…

ช่วงเวลาเดียวกัน ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองอวี๋

เหล่าบ่าวรับใช้วิ่งร้องตะโกนไปทั่ว “ฉินเฟิงผ่านสามด่านแล้ว ไม่มีใครต้านทานได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน