บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 792

บทที่ 792 บทกวีทำลายค่ายกล

หลี่อวี่หังมองด้วยสายตาเหยียดหยาม “เจ้าเป็นเพียงแค่ขุนนาง เทียบกับองค์หญิงเป่ยตี๋ของเรา ฐานะและตำแหน่งแตกต่างราวฟ้ากับเหว ก้มหัวคุกเข่าจึงจะเหมาะสม”

“หากเจ้ากล้าหยิ่งยโสต่อหน้าองค์หญิงจะกลายเป็นปัญหาระหว่างแคว้นเอาได้”

จิ่งฉือหรี่ตาลงเป็นสัญญาณบอกว่า “เจ้าจัดการเองเถอะ”

ภายใต้สายตาของทุกคน ฉินเฟิงแคะหูอย่างไม่ใส่ใจหลี่อวี่หัง แล้วยิ้มให้จิ่งฉือ “องค์หญิงเป็นบุคคลสำคัญ ไม่น่าลำบากมาต้อนรับข้าด้วยตนเองเช่นนี้”

หลี่อวี่หังถูกเมินจนอับอาย ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “ฉินเฟิง เจ้าอย่าได้คิดตีเสมอองค์หญิงแห่งเป่ยตี๋!”

ช่างน่ารำคาญนัก

ฉินเฟิงเหลือบมองหลี่อวี่หัง แล้วถามอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้ามีตำแหน่งทางราชการหรือไม่?”

แม้หลี่อวี่หังจะไม่รู้ว่าทำไมฉินเฟิงถึงถามเช่นนี้ แต่ก็ส่ายหน้าตอบ “ไม่มี แต่แล้วเกี่ยวอะไรด้วย?”

ฉินเฟิงไม่อธิบาย เพียงถามต่อ “แล้วบรรดาศักดิ์มีหรือไม่?”

หลี่อวี่หังส่ายหน้า ฉินเฟิงไม่พูดอ้อมค้อมอีก เตือนอย่างจริงจัง “ในเมื่อเจ้าเป็นเพียงสามัญชนก็อย่าได้ส่งเสียงดัง ข้า เทียนลู่โหวแห่งต้าเหลียงกำลังเข้าเฝ้าองค์หญิงเป่ยตี๋ ที่นี่ไม่มีที่ให้เจ้าให้เจ้าสอดปาก หากยังกล้าพูด ข้าจะตัดลิ้นเจ้าเสีย”

หลี่อวี่หังหน้าซีดเผือด เขาคิดว่าในฐานะนกกระเรียนขาวแห่งเมืองอวี๋ ฉินเฟิงย่อมต้องให้หน้าอยู่บ้าง

ไม่คาดคิดว่าในสายตาของฉินเฟิง เขาจะไร้ค่า

หากไม่ใช่เพราะงานประชันวรรณกรรม ฉินเฟิงคงไม่แม้แต่จะมองเขาสักครั้ง…

ตระหนักถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของหลี่อวี่หังแดงก่ำ กำมือแน่น หลายครั้งที่อยากจะเอ่ยปากโต้แย้ง แต่พอเห็นหนิงหู่ข้างกายฉินเฟิงจ้องมองมา ก็ทำได้เพียงกล่ำกลืนคำพูดกลับลงไป

จิ่งฉือมีความรู้สึกดีต่อหลี่อวี่หังอยู่บ้าง แต่พอเห็นแบบนี้ ความรู้สึกดีในใจก็หายวับ

หลี่อวี่หังผู้นี้แม้จะมีวรรณศิลป์อยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีความกล้าหาญ แค่ถูกฉินเฟิงขู่คำหนึ่งก็ถอยแล้ว

จิ่งฉือไม่อยากเสียเวลากับหลี่อวี่หังอีก หันสนใจฉินเฟิง

หลี่อวี่หังสังเกตเห็นแววตาดูถูกของจิ่งฉือ ในใจสับสนและสิ้นหวัง เขาเอาชนะฉินเฟิงได้ เหตุใดกลับถูกจิ่งฉือเกลียดชัง?

จิ่งฉือเชิดหน้า มองฉินเฟิงอย่างดูแคลน “หลี่อวี่หังจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาจัดการ!”

“ตอนคณะทูตของพวกข้าเป่ยตี๋เข้าสู่เมืองหลวงต้าเหลียง ท่านหลู่หลีผู้นำคณะทูตถูกเจ้าปฏิบัติอย่างไร้มารยาทเพียงเพราะขี่ม้าในเมืองหลวง”

“วันนี้เจ้ามายังดินแดนของพวกข้าเป่ยตี๋ก็จงระวังตัวให้ดี หากกล้าแสดงความไม่เคารพแม้แต่น้อย ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความอัปยศอดสู!”

เผชิญหน้ากับคำขู่ของจิ่งฉือ ฉินเฟิงไม่หวาดกลัวสักนิด ทั้งยังหัวเราะออกมา

ใบหน้าของจิ่งฉือเย็นชา นางตวาดลั่น “เจ้าหัวเราะอะไร?! มีอะไรน่าขำกัน?”

ฉินเฟิงยักไหล่ รอยยิ้มกว้างขึ้น “องค์หญิง เหมือนท่านจะเข้าใจผิด แต่เดิมเมื่อคณะทูตของท่านมาเยือนต้าเหลียงข้า พวกเขาพาบริวารมาเพียงไม่กี่คน ไม่มีอำนาจอะไรแต่กลับกล้าวางท่าใช้อำนาจบาดใหญ่ ทำร้ายราษฎรต้าเหลียง นั่นไม่ใช่การรนหาที่หรอกหรือ?”

“ข้าได้เรียนรู้บทเรียนจากคณะทูตของท่านจึงพาทหารหาญมาหนึ่งพันคน”

“ขอกล่าวเช่นนี้ องค์หญิง หากท่านกล้าแตะต้องข้าแม้เพียงเส้นผม งารประชันวรรณกรรมวันนี้ย่อมกลายเป็นสนามรบ”

“เมืองอวี๋เป็นประตูสู่เมืองหลวงเป่ยตี๋ แน่นอนว่าต้องมีทหารประจำการอยู่มาก แต่หากเผชิญการโจมตีฉับพลันจะรับมือทันหรือ ต้องใช้เวลากว่าจะส่งกองกำลังมาช่วย เมื่อถึงตอนนั้น ทหารหนึ่งพันคนของข้าก็สังหารทหารรักษาการณ์ในเมืองอวี๋หมดแล้ว”

จิ่งฉือรู้ว่าฉินเฟิงหยิ่งยโส แต่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าถึงขนาดนี้

กล้าขู่นางที่เป็นองค์หญิงด้วยกำลังพลเพียงหนึ่งพันคน

จิ่งฉือมั่นใจว่า ตอนนี้เพียงนางเอ่ยปากก็ทำให้ฉินเฟิงตายอย่างไร้ที่ฝังศพได้ การสังหารฉินเฟิงเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน