บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 802

บทที่ 802 สุราแรงหนึ่งจอกจากต่างแคว้น

จิ่งฉือจมอยู่ในภวังค์ความคิด แคว้นเพิ่งผ่านสงครามใหญ่ เดิมทีถ้าชนะสงครามก็สามารถยึดครองดินแดนและเรียกค่าปฏิกรรมสงครามมหาศาจจากแคว้นต้าเหลียงได้ ใช้สงครามหล่อเลี้ยงสงคราม ฟื้นฟูอำนาจแคว้น

น่าเสียดายที่คราวนี้เป่ยตี๋พ่ายแพ้ ทั้งยังพ่ายแพ้ยับเยินเสียอีก

สิ่งที่รออยู่คือความหายนะนานัปการ

ความขาดแคลนและการหดตัวในด้านความเป็นอยู่ของประชาชน กำลังทหาร และเศรษฐกิจ เพียงด้านใดด้านหนึ่งก็สามารถพรากชีวิตแคว้นเป่ยตี๋ได้ เทียบกันแล้ว ค่าปฏิกรรมสงครามเป็นเพียงฟางเส้นเล็ก ๆ ที่ทำให้อูฐหลังหัก

เหตุว่าทำไมพลังพ่ายแพ้สงคราม บรรยากาศทั่วทั้งเป่ยตี๋จึงสงบสุข ไม่ว่าจะต่อแคว้นรอบข้างหรือภายในแคว้นล้วนยึดหลัก ‘เมตตาและคุณธรรม’ เป็นสำคัญ นั่นเพราะแคว้นเป่ยตี๋สูญเสียอำนาจที่จะทำตัวแข็งกร้าวไปแล้ว

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามถึงห้าปีจึงจะฟื้นฟูอำนาจของแคว้นได้ และนั่นคือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว

ตอนนี้ฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้าอาจกล่าวได้ว่า หัวใจของสุมาเจียว เป็นที่รู้จักของทุกคนบนท้องถนน*[1]

การที่เขามาเป่ยตี๋ด้วยตำแหน่งสวยหรูว่า เป็นทูตส่งเสริมการเจรจาสันติภาพให้ดำเนินไปอย่างราบรื่น แท้จริงแล้ว ภารกิจของเขามีเพียงการสร้างความวุ่นวายและทำลายชื่อเสียงของแคว้นเป่ยตี๋เท่านั้น

ไม่ว่าบทกวีของฉินเฟิงจะงดงามเพียงใด ความมุ่งมั่นของเขาจะยิ่งใหญ่แค่ไหน อย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาคือปีศาจร้ายที่มาเอาชีวิตเป่ยตี๋ไปได้

จิ่งฉือรู้ดีอยู่แก่ใจ คงไม่มีใครหยุดยั้งฉินเฟิงที่คิดทำลายล้างแคว้นเป่ยตี๋ได้โดยง่าย ปัญหาสำคัญตอนนี้คือ เป่ยตี๋ยังต้องบอบช้ำอีกมากเพียงใด

เงิน!

เงิน เงิน เงิน!

ยามนี้จิ่นฉือและทั้งเป่ยตี๋ต่างกระหาย ‘เงิน’ อย่างที่ไม่เคยมาก่อน

หลังต่อสู้กับตัวเองอยู่นาน ในที่สุดจิ่นฉือก็ไม่อาจปฏิเสธการล่อลวงครั้งใหญ่ของเงินหนึ่งล้านตำลึงได้

นางมองฉินเฟิงแล้วสูดหายใจลึก “นอกจากร้านค้าแล้ว พวกเราต้องจ่ายอะไรอีกหรือไม่?”

ดวงตาของฉินเฟิงเป็นประกาย จิ่นฉือถามเช่นนี้ แสดงว่า นอกจากจะชอบท่องเที่ยวชมธรรมชาติและหลงใหลในบทกวี นางยังเป็นคนลงมือทำจริงด้วย

อย่างน้อยนางก็มีสัญชาตญาณที่จะรับรู้ถึงผลประโยชน์และภัยอันตรายที่แหลมคม

เช่นเดียวกับที่จิ่นฉือกล่าว ร้านค้าเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ฉินเฟิงต้องการใช้เงินซื้อสิทธิ์ในการดำเนินธุรกิจต่าง ๆ ของเป่ยตี๋ ใช้เงินร้อนแลกกับอำนาจในการเป็นผู้นำการค้า ทำให้เป่ยตี๋ต้องดื่มยาพิษดับกระหาย และสุดท้ายก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจถอนตัว

แต่ ‘แผนร้าย’ ลึกล้ำเช่นนี้ ฉินเฟิงย่อมไม่พูดตรง ๆ

ถ้าพูดให้ชัดเจนคือ ต่อให้จิ่นฉือเอามีดมาจ่อคอ หรือนำหลักฐานมาวางตรงหน้า ฉินเฟิงก็จะปฏิเสธ ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด

ความคิดกับการกระทำเป็นคนละเรื่อง

“ฮ่า ๆ องค์หญิงตรัสหนักไปแล้ว อย่างที่ข้ากล่าวไป เทียบกับยศถาบรรดาศักดิ์และเกียรติยศ สิ่งที่ข้าใส่ใจจริง ๆ มีเพียงเงิน”

“อาวุธกับเครื่องมือเครื่องใช้ที่ค่ายเทียนจีผลิตมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วหล้า พูดตามตรง ค่ายเทียนจีก็เป็นเพียงเครื่องมือหาเงินของข้า”

“ทำนองเดียวกัน การซื้อร้านค้าในเป่ยตี๋ก็เพื่อปูทางการทำการค้าในอนาคตเมื่อสองแคว้นเริ่มทำการค้า ข้าในฐานะผู้นำคณะทูตเจรจา ถ้าไม่ฉวยโอกาสอันดี รีบจับจองทำเลได้เปรียบไว้ ออกจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยกระมัง?”

“วางใจเถิด ข้าตั้งใจจะทำการค้าจริง ๆ และข้าบอกท่านได้เลยว่า ข้าวางแผนจะขายสุรา”

สุรา?!

พอได้ยินแผนการของฉินเฟิง จิ่งฉือขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นางคิดอย่างหนักแต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมฉินเฟิงถึงสนใจการค้าสุรา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน