บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 809

บทที่ 809 แคว้นมาก่อน ส่วนตัวมาทีหลัง

เหตุผลง่ายดาย อย่างน้อยพวกเหยี่ยวยังคำนึงถึงผลได้ผลเสีย หากความสูญเสียมากเกินไป พวกเขาย่อมไม่ลงมือ

ส่วนคนบ้าย่อมไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา เป้าหมายของพวกเขามีเพียงอย่างเดียวคือฆ่าฉินเฟิง ส่วนจะต้องจ่ายด้วยอะไร ราคาเท่าใด พวกเขาไม่สนใจ

คนบ้าในเป่ยตี๋มีไม่น้อย จากเหตุการณ์ที่ประตูเมืองในวันนี้ ที่เหล่าข้าราชบริพารและประชาชนลุกขึ้นด้วยความโกรธแค้น ก็สามารถมองเห็นได้บ้างแล้ว

แต่ฉินเฟิงก็ได้เตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว

หลังเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป การจัดการอย่างเร่งรีบก็เสร็จสิ้น จุดพักม้าพร้อมให้เข้าพัก

ฉินเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้หลิ่วหมิงไล่คนทั้งหมดทั้งในและนอกจุดพักม้าออกไป แล้วให้ตรวจค้นทั้งภายในและภายนอกจุดพักม้าอย่างละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีทางลับหรือห้องลับ จึงจะวางใจเข้าพัก

“หนิงหู่ เจ้าออกจากเมือง จัดการเรื่องพี่น้องที่ตั้งค่ายอยู่นอกเมืองให้เรียบร้อย จำไว้ อย่าก่อความขัดแย้งใด ๆ กับทหารรักษาการณ์เมืองหลวงของเป่ยตี๋เด็ดขาด”

“ยิ่งมีความขัดแย้งมาก ฝ่ายตรงข้ามก็จะจับตาพวกเรามาก”

“ส่วนการให้พวกพ้องเข้าเมือง อย่าคิดถึงเลย ที่นี่เป็นเมืองหลวง ใต้ฝ่าพระบาทของโอรสสวรรค์ของเป่ยตี๋ ถึงแม้จะเอาดาบจ่อคอ พวกเขาก็ไม่มีทางอนุญาตให้กองทัพภายนอกเข้ามาได้”

“เจ้าลองติดต่อกับทางกรมกลาโหมดูก้แล้วกัน พยายามนำคนเข้ามาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เตรียมพร้อมรับมือสถานการณ์ฉุกเฉิน”

หนิงหู่พยักหน้ารับ แล้วหมุนตัวจากไป

ฉินเฟิงเรียกหลิ่วหมิงมาตรงหน้า แล้วสั่งการต่อ

“ที่นี่เป็นอาณาเขตของเป่ยตี๋ หากพวกเราประมาทอาจถึงขั้นตายไม่รู้ตัว”

“ทั้งภายในและภายนอกจุดพักม้านี้ พวกเจ้าจับตาดูให้ดี อย่าให้สายลับใด ๆ แทรกซึมเข้ามาได้ ส่วนร้านค้ารอบ ๆ ไม่จำเป็นต้องสอดส่อง”

“คาดว่าตอนนี้ รอบ ๆ จุดพักม้า คงมีหน่วยนกฮูกราตรีและพวกหน่วยสอดแนมอยู่นับไม่ถ้วนแล้ว พวกเรามีคนน้อย แม้จะส่งคนออกไปก็ไร้ประโยชน์”

“แค่รักษาจุดพักม้าให้ดี ทุกอย่างจะราบรื่นเอง”

“ยังมีอีกเรื่อง พวกเรามาเป่ยตี๋คราวนี้คงไม่ได้จากไปในเร็ววัน เจ้าพาคนไปหาที่ดี ๆ ในจุดพักม้า อย่าให้พี่น้องว่างงาน ให้เริ่มขุดอุโมงค์ใต้ดินเสีย”

หลิ่วหมิงรู้ดีว่าฉินเฟิงคิดทำสิ่งต่าง ๆ ล้วนรอบคอบ ไม่ว่าไปที่ใดก็มักจะเตรียมทางหนีทีไล่ไว้เสมอ

แต่เพิ่งมาถึงเป่ยตี๋ได้ไม่ทันไรก็จะเริ่มขุดอุโมงค์ เหมือนจะรีบร้อนไปสักหน่อย

หลิ่วหมิงอดขำไม่ได้ “นายน้อย จะไม่รีบร้อนเกินไปหรือขอรับ?”

ฉินเฟิงส่ายหน้า สายตามุ่งมั่น “ไม่สักนิด การขุดอุโมงค์จากที่นี่ไปนอกเมืองเป็นงานใหญ่”

“อีกทั้งเพื่อปิดบังสายตาผู้คน ความเร็วในการขุดไม่อาจเร็วไปช้าไป ต้องลงมือทันที”

“การที่พวกเราอยู่ในเมืองหลวงเป่ยตี๋ หมายความว่า ชีวิตของพวกเราอยู่ในกำมือของผู้อื่น ข้าไม่ชอบความรู้สึกที่ชีวิตไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตัวเอง อุโมงค์ แม้ในที่สุดอาจไม่ได้ใช้ประโยชน์ ก็ยังดีกว่าไม่มีเมื่อต้องการใช้”

“ว่วนดินที่ขุดขึ้นมาให้กองไว้ที่ลานด้านหลังก่อน รอข้าเจรจากับจิ่งฉือเรียบร้อย เอาร้านค้ามาได้ ค่อยหาข้ออ้างขนดินออกไป”

พอเห็นฉินเฟิงจริงจัง หลิ่วหมิงก็ไม่ลังเลอีก

ในใจอดทึ่งไม่ได้ ในฐานะทูตต่างแดน เพิ่งมาถึงจุดหมายก็คิดเริ่มขุดอุโมงค์ เตรียมพร้อมรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด ใต้หล้านี้ คงมีเพียงฉินเฟิงที่คิดทำได้

ทั้งจุดพักม้าเริ่มวุ่นวาย

ฉินเฟิงเพิ่งเตรียมพักผ่อน เสียงคุ้นหูก็ดังมา

“ฉินเฟิง เหตุใดเจ้าถึงช่วยข้า?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน