บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 811

บทที่ 811 ต้นไม้เดียวดายยากจะยืนหยัด

การเคลื่อนไหวของหลิ่วหมิงรวดเร็ว ฉินเฟิงพอใจมาก

เรื่องการเตรียมทางหนีทีไล่ยังไม่จำเป็นต้องให้ฉินเฟิงกังวล เขาเลยทิ้งตัวนอนลงบนเตียง แล้วพักผ่อน

กระทั่งฟ้าเริ่มมืด ฉีย่ามาถึงจุดพักม้า

“ท่านโหวฉิน สถานที่เลี้ยงอาหารแม่ทัพเฉินจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เป็นหอสุราที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเป่ยตี๋ หอสุราหอมเหนือปัชชุน”

“ท่านไปได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ”

ฉินเฟิงยืดตัว พลางอ้าปากหาว สายตามองสำรวจฉีย่าตั้งแต่หัวจรดเท้า

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเด็กสาวหน้าตาสดใสน่ามอง แต่นิสัยนางดุดันเกินไปหน่อย

จิ่งฉือได้รับความโปรดปราน ในฐานะสาวใช้คนสนิทฉีย่าเลยพลอยได้อวดเบ่งไปด้วย

หากวันหน้าจิ่งฉือตกอับ นางคงจะเป็นคนแรกที่ถูกแก้แค้น

“เจ้าชื่อฉีย่าใช่หรือไม่? ข้าขอถามเจ้า หากวันหน้า องค์หญิงที่แท้จริงของเป่ยตี๋กลับมายังเมืองหลวง เจ้าจะยังคงจงรักภักดีต่อจิ่งฉือหรือจะเลือกไปอยู่กับผู้มีอำนาจกว่า?”

ได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าน้อย ๆ ของฉีย่ามืดครึ้ม

“ท่านโหวฉิน ชีวิตของข้าไม่ต้องให้ท่านเป็นห่วง”

ฉินเฟิงยักไหล่ “ข้าเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไร ทนเห็นคนบ้านแตกสาแหรกขาดไม่ได้”

ฉีย่าเป็นคนฉลาดหลักแหลม รู้ทันทีว่าฉินเฟิงมีเจตนาแอบแฝง นางถามเสียงขรึม “ท่านโหวฉินหมายความว่าอย่างไร?”

ฉินเฟิงหรี่ตามองพลางกล่าว “ฉีย่า เจ้าเป็นคนจัวโจว แซ่หวังแต่กำเนิด บิดามารดาเป็นชาวนา เพราะยากจนข้นแค้นจึงจำต้องขายเจ้าให้เจ้าของที่ดิน ผ่านมือหลายทอดกว่าจะถูกคัดเลือกเข้าวัง”

ฉีย่าอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

ตามมาด้วยความหวาดกลัว นางไม่คิดว่าฉินเฟิงจะตามสืบเรื่องของนางละเอียดขนาดนี้

ฉีย่ากำหมัดแน่น แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง “ท่าน…ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้าน้อยเป็นเพียงบ่าวต่ำต้อย มีอะไรให้สืบด้วย? ท่านโหวฉิน ท่านคิดมากเกินไปแล้ว”

ฉินเฟิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มองฉีย่าอย่างสนใจ “เจ้าเป็นนางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงจิ่งฉือ การสืบประวัติเจ้าไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?”

“รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

“บิดามารดาของเจ้ายังอยู่ที่จัวโจว ใช้ชีวิตทุกข์ทน แต่เจ้ากลับไม่ใช้เส้นสายของตนเองช่วยหาเงินทองให้บิดามารดาใช้ประทังชีวิต ข้าควรกล่าวว่า เจ้ารู้รักษาตัวรอด หรือเรียกว่าอกตัญญูดีเล่า?”

สีหน้าของฉีย่าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว นางรู้ชัดว่าฉินเฟิงกำลังข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง

เมื่อฉินเฟิงสามารถสืบค้นฐานะของครอบครัวนางได้ แค่คำพูดเดียวจากเขาก็ทำให้บิดามารดานางหายไปจากโลกนี้ได้

นางพยายามจะตวาดต่อว่าอยู่หลายครั้ง แต่คำพูดกลับติดอยู่ที่ปาก และสุดท้ายก็ต้องกลืนกลับลงไป

ด้วยนางรู้ดีว่า ฉินเฟิงไม่ใช่คนดี

เขาทำลายกองพลหมาป่าเหมันต์ได้ในชั่วข้ามคืน

เรียกว่า ‘ฆ่าคนไม่กะพริบตา’ ก็ไม่เกินจริง

ดวงตาฉีย่าเริ่มแดง “ท่าน…ท่านต้องการอะไรจากข้า?!”

ฉินเฟิงหุบยิ้ม ท่าทีเริ่มจริงจัง “ไม่มีอะไรมาก แค่เจ้าคอยจับตาองค์หญิงจิ่งฉือให้ข้า รายงานทุกความเคลื่อนไหวของนางอย่างละเอียดก็พอแล้ว”

ฉีย่ากำหมัดแน่น กัดฟันกรอด “ท่านจะให้ข้าทรยศองค์หญิง? ฝันไปเถิด!”

ฉินเฟิงคาดการณ์ไว้แล้วว่าฉีย่าจะต้องปฏิเสธ เขาประหลาดใจแต่อย่างใด เพียงกล่าวนิ่ง ๆ “คิดให้ดีก่อนตอบเถอะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน