บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 812

บทที่ 812 การติดต่อระดับสูง

ฉินเฟิงจำเป็นต้องปูทางให้จิ่งเชียนอิ่งกลับมาโดยเร็วที่สุด เพราะฮ่องเต้เป่ยตี๋ไม่มีทางนั่งรอความตาย

…

ยามค่ำคืน ณ เมืองหลวงเป่ยตี๋ หอสุราหอมเหนือปัชชุน

แง่หนึ่ง วันนี้เป็นครั้งแรกที่ต้าเหลียงกับเป่ยตี๋มีการ ‘ติดต่อระดับสูง’ กันบนแผ่นดินของเป่ยตี๋ ฉินเฟิงคิดว่านี่คงเป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ แต่ผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม

ทุกอย่างเรียบง่าย หอสุราหอมเหนือปัชชุนยังคงเปิดให้บริการลูกค้าคนอื่น ๆ ตามปกติ ห้องโถงชั้นล่างเต็มไปด้วยผู้คน

มีเพียงห้องในสุดของชั้นสองที่ถูกจองไว้เป็นพิเศษ

ฉินเฟิงพอใจมากกับการจัดการของจิ่งฉือพอสมควร ด้วยหารทำเช่นนี้นับเป็นท่าทีที่เหมาะสมสำหรับการ ‘เจรจา’

หากฉินเฟิงจัดงานเลี้ยงเพื่อเฉินซือ แต่มีเจ้าขุนนางระดับสูงของเป่ยตี๋มามากมายก็ถือว่าไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยเรื่องสำคัญใด แล้วคืนนี้ก็จะกลายเป็นการสนทนาที่ไร้ค่า

ฉินเฟิงให้หนิงหู่รออยู่หน้าห้อง พอเปิดประตูเข้าไปก็ดเห็นว่าคนที่ควรมาก็มาแล้ว และคนที่ไม่ควรมาก็มาด้วย

เฉินซือกับจิ่งฉือไม่ต้องพูดถึง ยังมีแขกอีกสองคน คือเสนาบดีกรมกลาโหม จางปิ่งกั๋ว และหัวหน้าหน่วยสอดแนมอันดับหนึ่งอย่างหน่วยนกฮูกราตรีแห่งเป่ยตี๋ หลี่อวี้

การมาโดยไม่ได้รับเชิญของพวกเขาสองคน ฉินเฟิงไม่แปลกใจ

เทียบกับบรรยากาศตึงเครียดที่ประตูเมือง บรรยากาศตอนนี้อบอุ่น กลมเกลียวกว่ามาก

เฉินซือเหลือแขนเพียงข้างเดียวจึงไม่สะดวกจะประสานหมัดคำนับเลยกำมือข้างที่เหลือแล้วยกขึ้นแนบอก

แทนที่จะเรียกว่าคำนับ ท่าทางคล้ายการสาบานด้วยใจมากกว่า

“ฉินเฟิง นับแต่พวกเราจากกันที่เมืองหลวงต้าเหลียง ก็ไม่ได้พบกันมานานทีเดียว ข้าคิดถึงเจ้านัก”

“ตอนนั้นพวกเราตกลงกันไว้ว่า เมื่อเจ้ามาถึงเมืองหลวงเป่ยตี๋ของข้า ข้าจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับเจ้าอย่างดี แต่กลับให้พี่ฉินต้องเสียค่าใช้จ่าย ช่างไม่สมควรจริง ๆ”

ทุกอย่างที่เฉินซือแสดงออกมาล้วนจริงใจและอบอุ่น ราวกับเขาไม่แค้นเคืองที่ฉินเฟิงสังหารเฉินโหมวกับเฉินหลี่ ทำลายกองพลหมาป่าเหมันต์จนสิ้นซาก

โชคดีที่ไม่มีคนนอกอยู่ หากมีชาวบ้านหรือคนหัวร้อนมาเห็นเข้าคงต้องด่าว่า เฉินซือเป็นคนทรยศแผ่นดินแน่นอน

ฉินเฟิงก็แสดงความยินดีที่ได้พบเช่นกัน เขาประสานมือคำนับ “การได้พบพี่ใหญ่เฉินอีกครั้ง นับว่าข้าสมปาถนาแล้ว”

“พี่ใหญ่อาจไม่ทราบ การเดินทางจากเมืองหลวงต้าเหลียงของข้ามายังเมืองหลวงเป่ยตี๋ของท่านช่างยาวนาน ระยะทางไกลและยากลำบาก แต่พอคิดว่าจะได้พบท่าน ข้าก็ร้อนใจ อยากจะติดปีกบินมาหาทีเดียว”

ผู้คนที่อยู่ตรงนี้ล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่า แม้จะรู้ว่าฉินเฟิงกับเฉินซือกำลังแสดงละคร แต่ก็ไม่มีใครเปิดโปง

ตรงกันข้าม ทุกคนให้ความร่วมมือเต็มที่ ยิ้มแย้มเต็มใบหน้า

เฉินซือผายมือไปทางหลี่อวี้กับจางปิ่งกั๋วที่อยู่ข้าง ๆ “ฉินเฟิง ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก ท่านผู้นี้คือเสนาบดีกรมกลาโหม ใต้เท้าจางปิ่งกั๋ว ส่วนอีกท่านคือขุนนางคนสนิทของฝ่าบาท ใต้เท้าหลี่อวี้”

ตำแหน่งของหลี่อวี้ ฉินเฟิงย่อมรู้อยู่แล้ว แต่บางคำพูดก็ไม่สะดวกที่จะพูดออกมาตรง ๆ จะให้บอกฉินเฟิงโดยตรงว่าหลี่อวี้เป็นหัวหน้าสายสอดแนมนกฮูกราตรีก็ไม่ใช่เรื่อง

ท้ายที่สุดแล้วคำว่า หน่วยสอดแนมมีความหมายแง่ลบนัก ไม่เหมาะสมที่จะพูดในที่สาธารณะ

ฉินเฟิงประสานหมัด คำนับทักทายทั้งสองคน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน