บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 825

บทที่ 825 กลยุทธ์กลับของฮ่องเต้ต้าเหลียง

เป็นไปตามที่สวีจ่างชิงคาดการณ์ กองทัพใหญ่ของกบฏที่รวมตัวกันมาจากหลากหลายฝ่ายขาดความเข้าใจซึ่งกันและกันอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแบ่งพรรคแบ่งพวกกันชัดเจน

ทหารที่ตระกูลหลินส่งมาไม่ต้องการเสียสละโดยไร้ประโยชน์จึงจงใจถอยร่นไปด้านหลัง ส่วนทหารที่มาจากค่ายตะวันออกและตะวันตกเพื่อรักษากำลังพลเลยไม่ยอมทุ่มเทกำลัง ไม่ต้องพูดถึงกองทัพของตระกูลใหญ่ทางใต้ที่หวังหาผลประโยชน์ในน้ำขุ่น

กลายเป็นว่า มีเพียงทหารของฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ที่กล้าหาญ เผชิญหน้ากับการรุกไล่ทีละก้าวของกองทัพช่วยเหลือจากอำเภอเป่ยซี พวกเขายืนหยัดได้นานที่สุด แต่ก็ทำได้แค่ยื้อเวลาพ่ายแพ้ออกไป เมื่อพันธมิตรด้านหลังไม่ยอมออกแรงช่วยเหลือ สุดท้ายต้านทานได้ไม่นานก็จำต้องล่าถอยไปด้านหลัง

เมื่อฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ถอยร่น กองทัพเป่ยซีก็รุดหน้าอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นเพียงกองทหารราบ แต่กลับสามารถแทรกเข้าไปในแนวรบของข้าศึกได้โดยตรง

ผิวเผินเหมือนพวกเขาตกอยู่ในวงล้อมของข้าศึก เสี่ยงถูกโจมตีรอบด้าน แต่ความเป็นจริงแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

การเดินทัพและการรบ ‘ความคุ้นเคย’ สำคัญที่สุด

กองทัพสามหมื่นคนใหญ่โตก็จริง แต่ไม่มีกำลังพอจะแจกจ่ายเครื่องแบบ เกราะ และอาวุธที่เป็นมาตรฐานเดียวกันให้พวกเขาได้ในเวลาสั้น ๆ

เมื่อแนวรบแตกก็เห็นชัดเจนว่า กองทัพใหญ่ก็เป็นแค่กองกำลังผสมที่รวมเอาหลายฝ่ายเข้าด้วยกัน

กลับกัน ฝ่ายกองทัพสนับสนุนฮ่องเต้จากเป่ยซีสวมเครื่องแบบและถืออาวุธแบบเดียวกัน เว้นแต่จะเป็นคนที่โชคร้ายอย่างถึงที่สุด ทหารของกองทัพเป่ยซีแทบไม่มีการบาดเจ็บจากความผิดพลาด

ขณะที่ฝ่ายหนึ่งเสื่อมถอย อีกฝ่ายกลับฮึกเฮิม เมื่อแนวรบทัพกบฏสับสนวุ่นวาย ประกอบกับความไม่คุ้นหน้าคุ้นตาและความมืด ไม่สามารถแยกแยะฝ่ายได้แม่นยำ ก็เริ่มกลายเป็นว่า…ฆ่าฟันกันเอง

สงครามพัฒนาไปตามการคาดการณ์ของสวีจ่างชิงแทบไม่มีคลาดเคลื่อน

ตั้งแต่เห็นการแต่งกายสับสนของศัตรู เขาก็มองทะลุจุดอ่อนร้ายแรงของฝ่ายตรงข้ามแล้วว่า ศัตรูย่อมต้องกลัวความ ‘วุ่นวาย’ สวีจ่างชิงจึงออกคำสั่งเด็ดขาดให้เหล่าทหารใต้บังคับบัญชารักษาขบวนทัพให้แน่นหนา ไม่ให้ปะปนกับกองทัพศัตรูได้

อีกด้านหนึ่ง ทหารส่งสารวิ่งเข้ามารายงานสถานการณ์แก่หลี่อวี้ซิวไม่หยุด

“ท่านแม่ทัพ! แนวหน้าเกิดเหตุวุ่นวายอย่างหนัก!”

“กองทัพแตกขบวน ทหารนับหมื่นคนปะปนกันจนยากจะแยกออกว่าใครเป็นมิตรใครศัตรู”

ดวงตาของหลี่อวี้ซิวเบิกกว้าง แววตาสิ้นหวัง เขารู้อยู่แล้ว หากพูดถึงประสบการณ์การรบจริง กองทัพภายใต้บังคับบัญชาของเขาไม่อาจเทียบกับกองทัพจากชายแดนเหนือได้ แต่เขาไม่คิดว่ากองทัพฝ่ายเขาจะพังทลายเร็วเพียงนี้

หม่าชูที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึง สิ่งที่เขากังวลในที่สุดก็เกิดขึ้นจริง

ขณะที่หลี่อวี้ซิวกำลังสับสน หม่าชูกัดฟันแน่นแล้วชักดาบออกจากเอว สะบั้นคอของหลี่อวี้ซิวในคราวเดียว

ตุบ!

หลี่อวี้ซิวตกจากหลังม้า ตายคาที่ หม่าชูไม่สนใจสายตาตกตะลึงของเหล่าทหารรอบข้าง เขาตะโกนสั่งเสียงดังด้วยความโกรธ “แม่ทัพหลี่ถูกศัตรูโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว เสียชีวิตแล้ว! ต่อจากนี้ ข้าจะเป็นผู้บัญชาการศึกคราวนี้! นี่เป็นพระประสงค์ขององค์ชาย ข้ามีอำนาจบัญชาการได้ทุกเมื่อ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สายตาของเหล่าทหารจึงสงบลง

หม่าชูกัดฟันด้วยความโกรธ “ช่างเป็นการตัดสินใจที่โง่เขลาจริง ๆ”

“หลี่อวี้ซิวส่งกำลังหลักเข้าต่อสู้กับกองทัพชายแดนเหนือเหมือนจะถูกต้อง แต่ความจริงช่างโง่เขลา!”

“ทหารศัตรูล้วนเป็นทหารผ่านศึกร้อยสนามรบ พวกเขาย่อมมีพลังในการต่อสู้ที่เหนือกว่า การปะทะกันโดยตรงจะทำให้เราต้องสูญเสียมหาศาล เพื่อแลกกับชัยชนะเล็กน้อยนับว่าไม่คุ้มเสีย”

“การระดมทัพใหญ่นับหมื่นคนและจัดการรบอย่างรวดเร็วเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!”

“หรือคำสั่งเพียงประโยคเดียวของหลี่อวี้ซิวจะส่งถึงหูของทหารทุกคนได้อย่างชัดเจนเล่า? ต่อให้คำสั่งของเขาดีเพียงใด กว่าจะแพร่ไปทั่วทั้งกองทัพ ดอกลิลลี่ก็เย็นแล้ว!”

“โง่เขลา โง่เขลาเป็นที่สุด!”

“ภารกิจหลักของพวกเราคือการบุกทะลวงภูเขาไท่ จับกุมฮ่องเต้ต้าเหลียง เพียงแค่ควบคุมหมากสำคัญนี้ได้ถึงจะเป็นกองทัพชายแดนเหนือก็ต้องโจมตีอย่างระมัดระวัง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน