บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 828

บทที่ 828 แผนสังหารยามค่ำคืนของเป่ยตี๋

แน่นอน ฉินเฟิงเคยเผชิญหน้ากับยอดฝีมือมาก่อน แต่คนฝีมือร้ายกาจอย่างชายชุดดำตรงหน้านับเป็นครั้งแรก

เมื่อเผชิญกับคำถามของฉินเฟิง ชายชุดดำมองด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นเทพแห่งความตายที่บริสุทธิ์

“จะตายอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาพูดให้มากความเลย” เขากล่าว

ชายชุดดำหยิบเข็มเหล็กออกมาจากแขนเสื้อ เขาชำนาญการใช้อาวุธลับ

เมื่อเผชิญหน้ากับมือสังหารชั้นยอดไม่แปลกที่หน่วยอาวุธมืดของเขาจะพ่ายแพ้ยับเยิน ภายในสมองฉินเฟิงพลันปรากฏภาพของบุคคลหนึ่งขึ้น…เว่ยเซียว!

ด้วยความสามารถของเว่ยเซียวเขาสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นมือสังหารอันดับหนึ่งของใต้หล้า ฉินเฟิงเคยได้สัมผัสกับฝีมือของเว่ยเซียวมาก่อน เมื่อเทียบกับชายชุดดำตรงหน้าไม่อาจเปรียบเทียบกันได้เลย

ต้องยอมรับว่าท ฝีมือลอบสังหารของชายตรงหน้าเหนือกว่าเว่ยเซียว เช่นนี้มีเพียงความเป็นไปได้เดียว!

ชายชุดดำตรงหน้าก็คือยอดฝีมืออันดับหนึ่งที่เล่าลือกันว่าซ่อนตัวฝึกฝนอยู่ในหุบเขา!

ฉินเฟิงกุมบาดแผลที่ไหล่แน่น ชะลอการเสียเลือด ก่อนจะส่งสัญญาณทางสายตาไปยังหนิงหู่ เตือนเขาไม่ให้ทำอะไรโดยพลการ จากนั้นก็แสร้งทำเป็นสงบ มองชายชุดดำแล้วกล่าวว่า “เจ้ารู้จักเว่ยเซียวหรือไม่?”

ได้ยินชื่อเว่ยเซียว สายตาของชายชุดดำไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก

“ข้าเคยได้ยินมาว่า มือสังหารจากสมาคมรายนามสวรรค์มีชื่อเสียงอยู่บ้างในแคว้นต้าเหลียง น่าเสียดาย ที่นี่คือแผ่นดินเป่ยตี๋ของข้า!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ฉินเฟิงหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ

เขาเป็นชาวเป่ยตี๋และไม่สนใจเว่ยเซียวกับสมาคมรายนามสวรรค์ หมายความว่า ชายชุดดำมาเพื่อล้างแค้นให้เป่ยตี๋! ฉินเฟิงไม่คิดเลยว่า ในบรรดาคนหนุ่มสาวหัวรุนแรงรักแผ่นดินของเป่ยตี๋นี้จะมียอดฝีมือระดับนี้อยู่

เพื่อประวิงเวลา ฉินเฟิงไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารของชายชุดดำ เขาพูดตะล่อมวกวนไปมา

“ท่านยอดฝีมือด้วยวรยุทธ์ของท่านการจะฆ่าข้าก็เหมือนบี้มดสักตัว แต่ท่านเคยคิดหรือไม่ว่า หลังจากฆ่าข้าแล้วแคว้นของท่านจะต้องแบกรับผลที่ตามมาเช่นไร?”

“ข้าไม่เพียงเป็นทูตของแคว้นเหลียงแต่ยังเป็นเจ้าผู้ครองชายแดนเหนือ!” ฉินเฟิงกล่าวอย่างองอาจ

ชายชุดดำเหมือนจะรู้จักฉินเฟิงดีอยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดนี้ เขาเลยแทบไม่มีการตอบสนองใด ๆ มีเพียงความเฉยชาที่ทำให้ฉินเฟิงสิ้นหวังอย่างยิ่ง

ฉินเฟิงเกือบจะป้องกันศัตรูที่อาจเกิดขึ้นได้ทั้งหมดแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอผู้มีวรยุทธ์สูงส่งเข้ามาพัวพัน

ชายชุดดำจับเข็มเหล็กแล้วดีดเบา ๆ ของเหลวพลันกระเด็นใส่หน้าของฉินเฟิง แม้จะไม่กี่หยดแต่กลิ่นฉุนที่ตามมารุนแรงมาก

“มีพิษ?!” ฉินเฟิงร้องอย่างตื่นตระหนก

พอเห็นปฏิกิริยาของฉินเฟิง สายตาของชายชุดดำเหยียดหยามอย่างยิ่ง

“ข้าไม่ลงมือง่าย ๆ แต่เมื่อลงมือแล้วข้าจะไม่มีวันพลาด” เขากล่าวอย่างเย็นชา

“ฉินเฟิง เจ้าไม่ใช่หรือที่ได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของแคว้นเหลียง แม้แต่ชาวเป่ยตี้ทั้งหมดก็เกรงกลัวเจ้า น่าเสียดายเจ้าก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีเลือดเนื้อ มีอารมณ์ความรู้สึก เมื่อใกล้ความตายเจ้าก็ยังรู้จักกลัว”

“เพื่อเป็นการตอบแทนวีรกรรมมากมายที่เจ้าได้สร้างไว้ข้าจะให้คำแนะนำที่จริงใจสักประโยค จงละทิ้งความหวังทั้งหมดเสีย คืนนี้ต่อให้เทพเซียนลงมาจากสวรรค์ก็ช่วยชีวิตเจ้าไม่ได้”

สิ้นเสียง ชายชุดดำก็สะบัดแขน ส่งเข็มเหล็กพุ่งตรงมาที่หัวใจของฉินเฟิง

อีกฝ่ายไม่ให้โอกาสฉินเฟิงแม้แต่น้อย มุ่งจะเอาชีวิตให้ได้ แม้แต่ฉินเฟิงก็คิดว่า วันนี้คงถึงคราวตายแน่แล้ว ทว่าตอนนั้นเอง แสงเย็นวาบผ่านอากาศ ปัดเข็มเหล็กกระเด็นไปอีกทาง

ฉินเฟิงตกตะลึง เข็มเหล็กสองอันกระจายไปคนละทิศ เขายังไม่ทันตั้งสติทำความเข้าใจสถานการณ์ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง

“เหล่าอู๋ โปรดให้หน้าข้าสักครั้ง ปล่อยฉินเฟิงไปสักคราได้หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน