บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 832

บทที่ 832 ใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็งปราบปรามกบฏ

แม้ว่าในใจของหลี่ซวี่จะรู้สึกตื่นเต้นเพราะอีกฝ่ายครอบครองอำนาจทางทหาร หากทุ่มสุดตัว เหล่าขุนนางพลพรรคเถาหลินคงหลีกเลี่ยงการกวาดล้างครั้งใหญ่ไม่พ้น

ตอนนี้หลี่ซวี่จึงต้องเดิมพันทุกอย่าง ทุ่มสุดตัว

หลี่ซวี่จำเป็นต้องโน้มน้าวอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นคนแรกที่ต้องสละชีพเพื่อชาติ

“ท่านแม่ทัพทราบหรือไม่ว่าโหวฉินทุ่มเงินไปเท่าไรในด้านการสื่อสารและส่งคำสั่ง?”

“ตัวเลขที่แน่นอนมีเท่าไร เกรงว่าแม้แต่โหวฉินเองก็บอกไม่ได้ชัดเจน แต่จากเมืองหลวงไปจนถึงชายแดนเหนือ มีศาลาพักม้ากระจายอยู่ทั่ว และแต่ละศาลาพักม้ามีม้าพร้อมใช้งานอย่างน้อยแปดตัว”

“ด้วยความเร็วของทูตส่งสาร เพียงหนึ่งวันหนึ่งคืน ก็ไปถึงชายแดนเหนือได้แล้ว”

“แม้ว่าโหวฉินจะอยู่ในเมืองหลวงของเป่ยตี๋ ห่างไกลออกไป แต่ซื่อจื่อหลี่จางแห่งอำเภอเป่ยซี นายอำเภอหลินฉวีฉี แม่ทัพสวีโม่ และแม้แต่ฮูหยินฉินล้วนสามารถตัดสินใจส่งทหารมาช่วยเหลือเมืองหลวงได้”

“ท่านแม่ทัพ ข้าจะบอกอีกอย่างแก่ท่าน กองหน้าสามพันคนที่ท่านส่งไปถูกสังหารหมดสิ้นแล้ว!”

หากบอกว่าคำพูดก่อนหน้านี้เป็นเพียงการข่มขู่ ประโยคสุดท้ายของหลี่ซวี่ก็เป็นการโจมตีจุดอ่อนตรง ๆ

ตอนนั้นเอง ทหารส่งสารวิ่งเข้ามา ยืนอยู่ที่ประตูค่าย มือถือไม้ยาว บนไม้มีศีรษะของจ้าวอวี่อยู่ ทหารส่งสารตะโกนด้วยความโกรธแค้นว่า “แม่ทัพใหญ่มีคำสั่งให้นำศีรษะกบฏจ้าวอวี่ไปให้กองทัพต่าง ๆ ได้ชมจุดจบของการกบฏ!”

“ผู้ใดกล้าเอาเยี่ยงอย่าง โทษประหารเก้าชั่วโคตร”

ทหารส่งสารถือศีรษะของจ้าวอวี้เดินวนรอบหนึ่ง แล้วมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของค่ายตะวันตก

หลี่ซวี่มั่นใจมากขึ้น เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง แม่ทัพใหญ่แห่งค่ายตะวันออก และแม่ทัพทั้งหมดเงียบกริบ

กองหน้าสามพันคนถูกกวาดล้างหมดแล้ว…

รวดเร็วจริง ๆ

แม้จะถูกซุ่มโจมตีก็ไม่น่าจะพ่ายแพ้อย่างราบคาบเช่นนี้ได้ เว้นแต่ว่า…

ไม่ใช่เว้นแต่ แต่เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!

ฉินเฟิงได้ส่งทหารเก่าไปยังกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์อย่างลับ ๆ ถ่ายทอดประสบการณ์ หรือไม่ก็ส่งทหารและนายทหารจากกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ไปรวมกับกองกำลังชายแดนเหนือ เพื่อร่วมรบและรับประสบการณ์ แล้วจึงส่งกลับไปยังกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์

ไม่อย่างนั้นก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า ไยกองทัพประจำการณ์เมืองหลวงเหมือนกัน ถึงมีพลังรบแตกต่างกันเพียงนี้

หลี่ซวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวยิ่งขึ้น “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังมีอะไรให้ลังเลอีกหรือ?”

“ค่ายตะวันออกและค่ายตะวันตกรวมกับกองทัพรักษาการณ์ แม้จะมีกำลังพลมากกว่ากองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ แต่ท่านแม่ทัพก็เห็นแล้วว่ากำลังรบแตกต่างกันมาก!”

“แม้ว่าในที่สุดกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์จะพ่ายแพ้ แต่ก็สามารถถ่วงเวลาได้นานพอ ไม่ทันที่ท่านแม่ทัพจะเสริมสร้างป้อมปราการเมือง กองกำลังจากชายแดนเหนือก็จะมาถึงแล้ว”

“ท่านแม่ทัพจะเผชิญหน้ากับกองทัพอันเกรียงไกรที่เพิ่งผ่านสงครามระหว่างแคว้นมา และยังต่อสู้กับเป่ยตี๋ในซางโจวอย่างต่อเนื่องหรือ? ท่านจะมีโอกาสชนะสักกี่ส่วน?”

แม่ทัพใหญ่แห่งค่ายตะวันออกหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึก

การกบฏคราวนี้ล้มเหลวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

สาเหตุหลักของความล้มเหลว คือ ไม่สามารถดึงตระกูลฉินเข้าร่วมได้

“หากข้ายอมแพ้จะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้จริงหรือ?”

เผชิญหน้ากับคำถามของท่านแม่ทัพใหญ่ หลี่ซวี่ไม่ต้องคิดเลยสักนิด เอ่ยออกมา “เรื่องไม่ถือโทษโกรธเคืองในสิ่งที่ผ่านมา ข้อนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ท่านแม่ทัพควรเข้าใจว่า ไม่ว่าจะเป็นฝ่าบาทหรือท่านโหวฉิน ล้วนไม่ใช่ผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยนและมือบางแต่อย่างใด”

“รอยด่างแห่งการกบฏไม่มีทางล้างออกได้ตลอดกาล”

“รอให้ฝ่าบาทเสด็จกลับเมืองหลวง และทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว แม่ทัพใหญ่ต้องส่งมอบอำนาจทางทหาร จึงจะสามารถรักษาชีวิตของตนเองและครอบครัวไว้ได้”

“นอกจากนี้ มหาเสนาฉินหู่ยังสั่งการเป็นพิเศษว่า หากแม่ทัพใหญ่ยอมหยุดยั้ง ทรัพย์สินทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ในเมืองหลวงเมื่อกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายในชนบทก็สามารถนำติดตัวไปได้ทั้งหมด”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ แม่ทัพใหญ่แห่งค่ายตะวันออกก็ได้แต่ยอมประนีประนอม

ก่อนหน้านี้ตอนหลี่ยงตัดสินใจก่อกบฏ แม่ทัพใหญ่แห่งค่ายตะวันออกก็คัดค้านอย่างหนัก เพราะทุกอย่างเร่งรีบเกินไป อีกทั้งไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลฉิน เกรงว่ายากจะสำเร็จ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน