บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 841

บทที่ 841 การเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงจิ่งฉือ

คำตอบของฉินเฟิงทำให้จิ่งฉือยิ่งประหลาดใจ สายตาของนางเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง

ตอนนี้จิ่งฉือถึงได้เข้าใจว่า ภายในใจของฉินเฟิง การช่วยแก้ปัญหาปากท้องและความเป็นอยู่ของชาวบ้านเป็นเรื่องธรรมดา ถึงขนาดไม่จำเป็นต้องแสร้งทำหรือหลอกลวงแต่อย่างใด

ไม่น่าแปลกใจที่ราษฎรทุกคนภายใต้การปกครองของเขาล้วนมีชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดี ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้อง

คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ทำให้ชาวเป่ยตี๋นับหมื่นแสนเกลียดชัง แต่กลับเป็นคนที่ห่วงใยราษฎรมากที่สุด

จิ่งฉือถอนหายใจเบา ๆ ความเคียดแค้นที่มีต่อฉินเฟิงหายไปหมดสิ้น แม้จะรู้ว่าฉินเฟิงเป็นศัตรูของแคว้นเป่ยตี๋ แต่นางก็ไม่อาจเกลียดชังเขาได้

ตอนนั้นเอง เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถือซาลาเปาร้อน ๆ ด้วยสองมือกำลังรีบกลับบ้าน เขาก้มหน้าวิ่งไม่ทันมองทาง

องครักษ์ติดตามขององค์หญิงจิ่งฉือรักษาความปลอดภันอยู่ไม่ไกลทว่าก็ไม่ใกล้เพื่ออำนวยความสะดวกและรักษามารยาทให้จิ่งฉือสนทนากับฉินเฟิงได้สะดวก

ตอนนี้แม้จะสังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่วิ่งไม่มองทางเข้ามา คิดจะเข้าไปห้ามปรามก็ไม่ทันแล้ว

ท่ามกลางสายตาผู้คน เด็กหนุ่มวิ่งชนอกของฉินเฟิงอย่างจัง

เมื่อครึ่งเดือนก่อนฉินเฟิงเพิ่งถูกเหล่าอู๋ลอบสังหาร แม้จะหายดีแล้ว แต่อย่างที่ว่า ‘กระดูกหักเอ็นขาด รักษาตัวร้อยวันถึงจะหาย’ ร่างกายเขายังอ่อนแอนัก พอถูกวิ่งชนก็ทรงตัวไม่อยู่ ถึงกับล้มก้นจ่ำเบ้ากับพื้น

ตุบ!

ผู้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุพลันตกใจ หนาวสะท้านด้วยความกลัว

หิมะแรกของฤดูกาลเพิ่งเริ่มตก อุณหภูมิยังไม่ต่ำดี หิมะยังไม่ทับถมก่อตัว พอตกลงมาถึงพื้นก็ละลาย ยังไม่ทันได้ปกคลุมพื้นเป็นสีขาว เพียงทำให้พื้นเปียกชื้นเท่านั้น

ชุดของฉินเฟิงไม่ใช่ถูก ๆ แต่ตอนนี้กลับเปรอะเปื้อนชื้นแฉะ

น่าอเนจอนาถอย่างยิ่ง

จิ่งฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้ดีว่าฉินเฟิงโหดเหี้ยมเพียงใด ที่เมืองอวี่นางได้เห็นกับตา ฉินเฟิงถึงกับสั่งให้หนิงหู่ตัดลิ้นกระเรียนขาวแห่งเมืองอวี่ต่อหน้าบรรดาบัณฑิตทั้งหมด

แม้เขาจะเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจราษฎร แต่ก็ไม่อาจยอมให้ผู้ใดท้าทายอำนาจเด็ดขาด

คราวนี้นับว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว

และก่อนที่จิ่งฉือจะได้เอ่ยปาก องครักษ์ก็พุ่งเข้ามา ยกฝักดาบฟาดลงบนศีรษะของเด็กหนุ่มอย่างแรงพลางตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว

“เจ้าสัตว์ร้ายตัวน้อย ตาบอดหรือไร กล้าวิ่งฝ่าขบวนเสด็จขององค์หญิง จนชนโหวฉินล้ม ครอบครัวเจ้ามีหัวกี่หัวก็ไม่พอชดใช้แล้ว!”

ราษฎรที่กำลังชมหิมะอยู่ใกล้ ๆ ต่างตกใจจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เด็กหนุ่มถูกตีหัวจนตาลาย เห็นดาวระยิบระยับ กรทั่งผ่านไปครู่หนึ่งจึงค่อย ๆ ตั้งสติได้

พอมองเห็นองครักษ์ดุร้ายตรงหน้า กับฉินเฟิงที่หนิงหู่กำลังพยุงขึ้น เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน เขาก็ตระหนักได้ว่าตนเองได้ก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว

เด็กหนุ่มอายุสิบหกปี นับว่าอายุไม่น้อยแล้ว ตามธรรมเนียมท้องถิ่นอีกสองสามปีก็แต่งภรรยาได้

ทว่าเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าจะเขาจะเป็นเด็กหนุ่มหรือเด็กน้อยก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว ร้องไห้โฮออกมา

เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นทุลักทุเล แล้วทิ้งตัวคุกเข่าต่อหน้าฉินเฟิงกับองค์หญิงจิ่งฉือ ก้มศีรษะคำนับครั้งแล้วครั้งเล่าราวไก่จิกข้าวสาร “ข้า…ข้าน้อยผู้ต่ำต้อย ผิดไปแล้วขอรับ ขอเหล่าใต้เท้าเมตตาไว้ชีวิตสุนัขของข้าด้วยขอรับ”

ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยวาจา เด็กหนุ่มดันวิ่งชนฉินเฟิงล้ม ใครจะช่วยได้

อย่าว่าแต่สถานะของท่านฉินเฟิงในแคว้นต้าเหลียงเลย แม้แต่ในเป่ยตี๋ที่เป็นดินแดนศัตรูก็ไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายฉินเฟิง

และประกาศที่เพิ่งออกมาก่อนหน้านี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ หมายความว่า สถานะของฉินเฟิงก็จะค่อย ๆ เปลี่ยนจากศัตรูผู้เลวร้ายกลายเป็นแขกจากต่างแดน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน