บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 846

บทที่ 846 เผาเมืองหลวง

วังหลวงถูกปิดล้อม ฮ่องเต้เป่ยตี๋และหลี่อวี้ที่กำลังปรึกษาหารือกันอยู่ในห้องทรงพระอักษรตกตะลึงไปชั่วขณะ

ฮ่องเต้เป่ยตี๋ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เสียงกลองดังถี่ กองทัพศัตรูโจมตีเมือง แต่รอบเมืองหลวงจะมีกองทัพใหญ่ของศัตรูได้อย่างไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”

เห็นฮ่องเต้เป่ยตี๋โกรธ หลี่อวี้ประหม่า เขาไม่กล้าลังเล รีบสั่งการให้หน่วยนกฮูกราตรีออกไปสืบข่าว

ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา หน่วยนกฮูกราตรีก็กลับมารายงาน

“ทูลฝ่าบาท กองทัพใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิงโจมตีเมืองฉับพลัน ยึดประตูเมือง สังหารทหารรักษาการณ์ที่ประตูเมืองไปหลายร้อยคนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ทหารรักษาพระราชวังในเมืองรวมถึงกองทัพประจำการนอกเมืองรุดหน้าไปยังประตูเมืองแล้ว”

“สาเหตุเกิดจากบุตรชายของผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธานาม หลิวอี้ เขายั่วยุฉินเฟิงจนเกิดการปะทะกลางถนน นายกองกองทหารตรวจตรานาม จ้าวผู่ คิดจับกุมฉินเฟิง ทำให้คนของฉินเฟิงคิดว่าเขาตกอยู่ในอันตราย และเริ่มโจมตีเมืองพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินรายงาน ฮ่องเต้เป่ยตี๋โกรธมาก หน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว ก่อนจะกวาดฎีกาบนโต๊ะตกระเนระนาดระบายอารมณ์

พอเห็นฮ่องเต้เป่ยตี๋พิโรธ หลี่อวี้ไม่กล้าลังเล รีบปลอบประโลม

ขณะเดียวกันก็ตวาดใส่องครักษ์หน่วยนกฮูกราตรีเสียงต่ำว่า “กรมโยธา ๆ เจ้าพวกสารเลว พวกมันคงไม่อยากเห็นแคว้นเป่ยตี๋เจริญรุ่งเรืองใช่หรือไม่!”

“ทหารใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิงล้วนเป็นทหารกล้าพร้อมพลีชีพ พวกเขาจะต้องทุ่มเทสุดกำลังอย่างแน่นอน”

หลี่อวี้หันกลับมากราบทูลฮ่องเต้เป่ยตี๋ น้ำเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท โปรดทรงลงโทษผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธาอย่างหนักด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้เป่ยตี๋หลับตาลง สูดหายใจลึก ๆ พยายามสุดความสามารถที่จะระงับอารมณ์โกรธ

แต่ไฟโทสะในใจพลุ่งพล่านยากจะดับ

เขาลอบส่งกองพลพญาอินทรีไปยังเมืองจัวโจว หาทางสังหารจิ่งเชียนอิ่ง เป็นภารกิจสำคัญของระดับแคว้นที่ไม่ด้อยไปกว่าข้อตกลงทางการค้า แต่ทั้งหมดจำเป็นต้องอาศัยสันติภาพที่เปราะบางระหว่างสองแคว้นเพื่อให้ดำเนินการได้ราบรื่น

หากเกิดการสู้รบขนาดใหญ่ จิ่งเชียนอิ่งจะต้องย้ายไปพำนักยังอำเภอเป่ยซีแน่ ถึงตอนนั้น การลอบสังหารจิ่งเชียนอิ่งจะยากเย็นยิ่งกว่าปีนขึ้นสวรรค์

ฮ่องเต้เป่ยตี๋กัดฟันกรอด “ถ่ายทอดบัญชาเจิ้น ถอดยศจ้าวผู่จากตำแหน่งนายกอง และประหารชีวิตกลางถนนให้เป็นเยี่ยงอย่าง!”

ได้เช่นนี้ หลี่อวี้แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีที่ฮ่องเต้เป่ยตี๋ไม่ได้โกรธจนขาดสติ

การลงมือขุนนางกรมโยธากะทันหันอาจเป็นการกระตุ้นฝ่ายเหยี่ยวให้ยิ่งแข็งข้อ แต่จ้าวผู่ต่างออกไป แม้เขาจะสนับสนุนฝ่ายเหยี่ยวเช่นกัน แต่เขาก็เป็นเพียงทหารตัวเล็ก ๆ ไร้อำนาจ การใช้เขาเป็นไก่และเชือดให้ลิงดูจึงเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“ฝ่าบาท กระหม่อมจะเดินทางไปด้วยตัวเอง…”

ฮ่องเต้เป่ยตี๋ครุ่นคิด ก่อนจะโบกมือ “ไม่จำเป็น องค์หญิงจิ่งฉืออยู่กับฉินเฟิง คำพูดของเจ้าอาจไม่มีน้ำหนักเท่าองค์หญิงจิ่งฉือ”

“ฉินเฟิงพยายามกับการเจรจาการค้าอย่างยิ่ง เขาเองก็คงไม่ยินดีปล่อยให้ผลประโยชน์ของตนเสียหายง่าย ๆ”

“แต่พูดก็พูดเถิด ทหารรักษาการณ์กินเงินเดือนไปทำไมกัน? เผชิญหน้ากับกองกำลังแค่พนึ่งพันคนกลับทำอะไรไม่ได้”

“ถ่ายทดบัญชาของข้า ทหารรักษาการณ์ที่ประจำประตูเมืองทั้งหมด รับโทษตัดหัว!”

ภายในเมืองหลวงเป่ยตี๋ชุลมุนวุ่นวาย เละเทะราวกับหม้อข้าวต้ม

จ้าวผู่ฟังเสียงกลองที่ดังถี่ สายตาจับจ้องฉินเฟิงที่ถูกองครักษ์ค่ายเทียนจีคุ้มกันไว้ตรงกลาง เขาตกตะลึง หนาวเหน็บไปทั้งแผ่นหลัง

ไม่คิดฝันว่าฉินเฟิงจะกล้าทำถึงเพียงนี้?!

กลายเป็นเรื่องราววุ่นวายใหญ่โตเสียแล้ว

หลิวอี้ที่ถูกหักแขน ยามนี้ไม่สนใจความเจ็บปวด หยุดร้องโอดครวญไปนานแล้ว เสียงกลองตีถี่ หมายความว่า ประตูเมืองแตกแล้ว แค่กำลังคนที่ฉินเฟิงพามากลับกล้าบุกโจมตีเมืองหลวงแคว้นใหญ่? หนำซ้ำยังทำสำเร็จ..ยึดประตูเมืองได้

ไม่ต้องสงสัยเลย ยามนี้กลายเป็นเป่ยตี๋โดนตบหน้าฉาดใหญ่ ศักดิ์ศรีที่เปราะบางถูกทำลายอีกครั้ง

ประชาชนชาวเมืองหลวงในที่เกิดเหตุวิ่งหนีชุลมุน องค์หญิงจิ่งฉือที่อยู่กลางกลุ่มองครักษ์ที่ล้อมปกป้องขมวดคิ้วแน่น อดถอนหายใจไม่ได้ เหตุการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน