บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 847

บทที่ 847 จักจั่นทองลอกคราบ

หลังทหารรักษาพระราชวังถูกไล่ออกไป พวกเขารีบให้คนส่งคำสั่งไปยังนอกเมือง แต่ประตูเมืองถูกทหารชายแดนเหนือของฉินเฟิงยึดครองอย่างมั่นคง คำสั่งไม่สามารถส่งออกไปได้เลย

ไม่มีทางเลือก พวกเขาต้องส่งทหารส่งสารออกไปทางประตูลับที่ซ่อนอยู่บนกำแพงเมือง

กว่าทหารรักษาการณ์นอกเมืองจะได้รับคำสั่งก็ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม

พอได้รับคำสั่ง ทหารรักษาการณ์ถอนกำลัง ทหารชายแดนเหนือของฉินเฟิงที่ต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายบนกำแพงเมืองค่อย ๆ สงบลง

เฉินซือนั่งไม่ติดที่ สั่งให้จับตัวพ่อลูกตระกูลหลิวและจ้าวผู่มา ส่วนเขาก็รีบรุดไปยังกำแพงเมือง ตั้งแต่ยังไม่เห็นเขา ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาแต่ไกล

“ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด หากพวกเจ้ายอมถอน ข้าก็ให้คำมั่นว่า พวกเจ้าจะออกจากดินแดนเป่ยตี๋ได้อย่างปลอดภัย”

บนกำแพงเมือง แม่ทัพผู้หนึ่งโยนศีรษะของทหารรักษาการณ์สิบกว่าหัวลงมาจากกำแพงเมือง ศีรษะกลิ้งไปตามพื้นจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเฉินซือ

แล้วแม่ทัพคนเดิมก็ตวาดเสียงกร้าว “พูดจนเหลวไหล! พวกข้าจะอยู่ร่วมเป็นร่วมตายกับท่านโหวฉิน!”

“หากท่านโหวฉินสิ้นชีพ พวกข้าก็จะสู้ตายกับพวกเจ้า ฆ่าได้สักคนก็ยังดี สังเวยเลือดแก่ท่านโหวฉิน!”

“รอให้กองทัพของข้าจากชายแดนเหนือรวมพล จะต้องบุกมาเหยียบย่ำดินแดนของพวกเจ้าจนแหลกลาญแน่นอน พวกเจ้าจะหนีก็หนีไม่พ้น ทุกคนต้องตายตามท่านโหวฉินของพวกเราไป!”

ตามหลักการแล้ว เมื่อฉินเฟิงสิ้นชีพ เหล่าทหารชายแดนเหนือควรจะกลายเป็นเสมือนแมลงวันไร้หัว

แต่ผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม พลังอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างของพวกเขา แม้แต่เฉินซือผู้ผ่านมานับร้อยสมรภูมิก้ยังต้องตกใจ

นี่คือสิ่งที่ทำให้ทั้งแคว้นเป่ยตี๋หวาดกลัวฉินเฟิง

แม้ฉินเฟิงจะตาย ชายแดนเหนือของแคว้นต้าเหลียงก็จะไม่วุ่นวาย ตรงกันข้าม ภายใต้การบัญชาการของหลี่จาง สวีโม่ ฉินเฉิงซื่อ และคนอื่น ๆ ชายแดนเหนือจะแก้แค้นโดยไม่เสียดายชีวิตและทุกสิ่ง

เฉินซือสิ้นหวังแล้วเขาวางแผนจะหลอกล่อเหล่าทหารชายแดนเหนือของฉินเฟิงลงมาจากกำแพงเมืองแล้วสังหารทั้งหมด เพื่อให้เมืองหลวงกลับสู่ความสงบก่อน

น่าเสียดาย ความจริงพิสูจน์แล้วว่า หากต้องการสังหารทหารชายแดนเหนือของฉินเฟิงให้หมดสิ้นก็คงต้องปะทะกันอย่างดุเดือดต่อไป

ขณะที่เฉินซือกำลังจะออกคำสั่งให้ทหารรักษาพระราชวังปีนกำแพงโจมตี เสียงอึกทึกครึกโครมก็ดังมาจากหอประตูเมือง

ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องดังสนั่น

“เกิดอะไรขึ้น?!”

เฉินซือชะงัก เงยหน้ามองหอประตูเมืองหลวง พลันก็เห็นร่างคุ้นตาเดินออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังโห่ร้องยินดี…เป็นฉินเฟิง?!

“ฉินเฟิง? เขา… เขาไม่ได้ถูกเผาตายไปแล้วหรอกหรือ ไยถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้?”

“หรือเขาขุดอุโมงค์ใต้ดินที่จุดพักม้า?”

เฉินซือขนลุกซู่ หนังศีรษะตื้อชา แม้จะอวดอ้างตัวเองว่าเป็นคู่ปรับเก่าของฉินเฟิง แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเฉินซือราวคลื่นลมปั่นป่วน

การอาศัยคนน้อยนิดในจุดพักม้าขุดอุโมงค์จนทะลุหน้าประตูเมืองได้ เว้นแต่จะต้องวางแผนและลงมือตั้งแต่วันแรกที่ฉินเฟิงมาถึง หาไม่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้

ความจริงก็พิสูจน์อีกครั้ง ฉินเฟิงคิดเผื่อทุกสถานการณ์ไว้แล้ว เขาต้องระมัดระวังและละเอียดรอบคอบเพียงใดกัน?

ขณะที่ถูกห้อมล้อมด้วยหนิงหู่และเหล่าองครักษ์ค่ายเทียนจี ฉินเฟิงยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองลงมายังเฉินซือ อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงร้องอุทานดัง

“โอ้ พี่เฉิน นี่คือวิธีต้อนรับแขกของแคว้นเป่ยตี๋ท่านหรือ? หากข้าไม่ได้เตรียมพร้อมไว้ก่อน เกรงว่าคงถูกเผาตายไปแล้ว”

“ฮ่า ๆ เจ้าอย่าได้บอกข้าเป็นเชียวว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด!”

เขาไม่ให้โอกาสเฉินซือได้อธิบายใด ๆ กล่าวต่อว่า “ทูตส่งสารองครักษ์เสื้อแพรกระจายออกไปแล้ว มุ่งหน้าสู่ซางโจว แจ้งข่าวแก่กองทัพทั้งหมด รวบรวมกำลังพล เตรียมตอบแทนแคว้นเป่ยตี๋ของเจ้าอย่างสมน้ำสมเนื้อ”

“เอาไว้พวกเราพบกันในสนามรบเถิด!”

เนื่องจากเฉินซือสั่งถอนกองกำลังป้องไปแล้ว ตอนนี้เส้นทางถอยของฉินเฟิงจึงไม่ได้ถูกปิดกั้น

ยิ่งไปกว่านั้น…

ด้วยความคิดอันแยบยลของฉินเฟิง ใครจะรู้ว่าเขาได้ซ่อนหมากลับไว้มากมายเพียงใดที่นอกเมือง สิ่งที่รอคอยแคว้นเป่ยตี๋อยู่เบื้องหน้ามีเพียงสงครามไร้ที่สิ้นสุดเท่านั้นแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน