บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 850

บทที่ 850 พลิกจากแขกเป็นเจ้าบ้าน

หลังความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน งานชิมสุราควรจะถูกยกเลิก แต่เนื่องจากแขกที่เข้ามาในเรือนตระกูลหวังก่อนหน้านี้กลัวว่าจะถูกลากเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้ง จึงไม่มีใครกล้าออกไปด้านนอกอย่างไม่ระมัดระวัง

พอพายุสงบลง ทุกคนเตรียมจะกลับ แต่ฉินเฟิงกลับปรากฏตัว

ชั่วขณะ ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะก้าวไปข้างหน้าหรือถอยหลังกลับดี

ภายใต้สายตากดดันของทุกคน หัวหน้าตระกูลหวัง หวังฟู่กุ้ย จำต้องฝืนใจเดินออกมาต้อนรับ

“หวังฟู่กุ้ยคารวะท่านโหวฉิน เวลาดึกมากแล้ว เห็นทีงานชิมสุราคงต้องเลื่อนไปจัดวันอื่น ไม่ทราบว่าท่านเห็นเป็นเช่นไร?” การยกเลิกงานชิมสุราไม่มีความเกี่ยวข้องกับเวลาแม้แต่น้อย

ผู้มาร่วมงาน แม้จะไม่ใช่พระญาติของฮ่องเต้เป่ยตี๋หรือขุนนางชั้นสูง แต่ก็เป็นบุคคลมีชื่อเสียง มีหน้าตาในสังคมที่แม้แต่ฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็ยังต้องให้ความสำคัญอยู่บ้าง

ยิ่งเป็นพวกขุนนางที่สูงไม่สุด ต่ำไม่พอ ยิ่งรู้วิธีสนุกสนาน การไม่นอนทั้งคืนเป็นเพียงเรื่องพื้นฐานเท่านั้น

หวังฟู่กุ้ยเสนอให้ยกเลิกงานชิมสุรา พูดไปพูดมาก็เพราะเกรงกลัวฉินเฟิงต่างหาก

ต้องรู้ไว้ว่า ในบรรดาแขกที่มาร่วมงาน ครึ่งหนึ่งมาเพื่อดูถูกและกดดันฉินเฟิง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งมาเพื่อดูความวุ่นวาย และจะถือโอกาสซ้ำเติมไปด้วย แต่ว่า….

เหตุการณ์รบชุลมุนที่เพิ่งเกิดขึ้นเสมือนไม้ท่อนใหญ่ที่ตีศีรษะพวกเขา

พวกเขาล้วนตระหนัก ราคาที่ต้องจ่ายถ้าไปยั่วยุฉินเฟิง ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะแบกรับไหว

ยามนี้ ทุกคนรวมถึงหวังฟู่กุ้ยต่างคิดแบบเดียวกัน ต้องจบงานชิมสุราให้เร็วที่สุด และอยู่ให้ห่างจากฉินเฟิงให้มากที่สุด

ฉินเฟิงย่อมคาดเดาได้ว่าหวังฟู่กุ้ยกำลังคิดอะไรอยู่

หากเป็นครั้งอดีต การยกเลิกงานชิมสุราก็คงเป็นเพียงแค่การยกเลิก อย่างมากก็แค่เลื่อนไปจัดวันอื่น ไม่ได้เสียหายอะไร

แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เขาถอนตัวกลับไปยังจุดพักม้าภายใต้การคุ้มครองของหนิงหู่ ตั้งใจจะอาศัยจุดพักม้าเป็นที่มั่นเ เผชิญหน้ากับทหารรักษาพระราชวังสักระยะ แต่ผลปรากฏว่า จุดพักม้าถูกเผาวอดวาย

นั่นไม่ใช่อุบัติเหตุ และไม่ใช่ฝีมือของทหารรักษาพระราชวังที่เร่งรีบจะจับกุมเขา แต่เป็นสิ่งที่เขากังวลที่สุดได้กลายเป็นความจริง…พวกคนบ้าที่ซ่อนตัวอยู่ทั่วเมืองหลวงเป่ยตี๋เริ่มลงมือแล้ว

ส่วนพวกคนบ้จะเป็นใครแน่ พวกเขาอยู่ฝ่ายเหยี่ยว หรืออยู่เบื้องหลังเฉินซือ ฉินเฟิงไม่รู้อะไรเลย ไม่ว่าใครก็เป็นคนบ้าได้ทั้งนั้น!

ฉินเฟิงตระหนักได้ว่า แผนการของเขาจำเป็นต้องถูกผลักดันให้เร็วขึ้นแล้ว

เขาตบไหล่ของหวังฟู่กุ้ย ส่งยิ้มอบอุ่นราวสายลมฤดูใบไม้ผลิ

“เจ้าของร้านหวัง มีคำหนึ่งที่ข้าไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังฟู่กุ้ยสะดุ้งเฮือก ฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก น่าเวทนายิ่งกว่าการร้องไห้เสียอีก

“ท่านโหวฉินช่างชอบล้อเล่นจริง ๆ ท่านมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถิด จะมีอะไรที่ควรพูดหรือไม่ควรพูดกันเล่า ท่านทำให้ข้าละอายใจเหลือเกิน”

ฉินเฟิงไม่อ้อมค้อม พูดตรง ๆ ว่า “งานชิมสุราวันนี้สำคัญมากสำหรับข้า หากมีเรื่องเล็กน้อยมากระทบ ข้าคงเสียใจมาก”

เรื่องเล็กน้อย?

การบุกโจมตีประตูเมือง ทำให้กองกำลังทั้งหมดในเมืองหลวงมารวมตัวกัน สงครามใหญ่แทบปะทุ

นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย?

หากคำพูดนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของฉินเฟิง หวังฟู่กุ้ยคงคิดว่าอีกฝ่ายบ้าไปแล้วแน่นอน

หวังฟู่กุ้ยรู้สึกตื่นเต้นจนมือเหงื่อออก พยายามฝืนยิ้มแย้มว่า “ที่เรียกว่างานชิมสุราใหญ่ก็เป็นเพียงการสร้างสัมพันธ์ระหว่างพวกเราเท่านั้น โอกาสแบบนี้มีอีกมากมาย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน