บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 856

บทที่ 856 ฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน ทั่วหล้าล้วนทุกข์ทน

ชาวบ้านทั้งหมดใคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะ พร้อมเปล่งเสียงพร้อมเพรียง

จิ่งเชียนอิ่งตั้งใจจะห้ามชาวบ้านไม่ให้โขกศีรษะ แต่หลี่จางขวางเอาไว้เสียก่อน

ภายใต้สายตาสงสัยและไม่เข้าใจของจิ่งเชียนอิ่ง หลี่จางกระซิบเตือนเบา ๆ “องค์หญิง นี่เป็นความตั้งใจของพี่ฉิน การให้ความเมตตาต่อประชาชนเป็นเพียงด้านหนึ่ง สิ่งสำคัญคือการสร้างบารมี ให้ประชาชนตระหนักอย่างชัดเจนว่า พวกเขามีองค์หญิงอีกองค์ และองค์หญิงองค์นี้ก็กำลังจะเสด็จกลับสู่แคว้น”

“หากพระองค์แสดงความเมตตาเกินไป ประชาชนจะเห็นท่านเป็นเพียงคนดีคนหนึ่ง แต่จะไม่ถือว่าเป็นราชวงศ์ที่ชอบธรรม”

ได้ยินคำพูดนี้ จิ่งเชียนอิ่งเข้าใจ นางไม่เชี่ยวชาญเรื่องการเมือง แต่เมื่อเป็นความตั้งใจของฉินเฟิง แค่ปฏิบัติตามก็พอแล้ว

จิ่งเชียนอิ่งนั่งอยู่บนหลังม้า มองผู้คนที่คุกเข่าคารวะอยู่บนพื้น

เมื่อรู้สึกถึงความน่าเกรงขามที่จิ่งเชียนอิ่งแผ่ออกมา ชาวบ้านยิ่งเคารพยำเกรง

หลี่จางกับจิ่งเชียนอิ่งไม่ได้หยุดพักที่หมู่บ้านหินดำนานนัก พวกเขามอบเสบียงอาหารให้ไว้ แล้วนำขบวนใหญ่มุ่งหน้าเข้าสู่พื้นที่ห่างไกลอื่น

ตลอดการส่งมอบเสบียง กองทัพไม่ได้เข้าใกล้หมู่บ้านหินดำในระยะห้าร้อยก้าว

พอมองขบวนที่กำลังเคลื่อนห่างออกไป ชาวบ้านหมู่บ้านหินดำราวตื่นจากความฝัน

“ท่าน…ท่านผู้ใหญ่บ้าน ข้าไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่?!”

ชายร่างกำยำวัยสามสิบมองตามขบวนคนและม้าที่ยิ่งใหญ่ ก่อนจะเช็ดเหงื่อบนฝ่ามือ แล้วลองหยิกต้นขาตัวเองแรง ๆ

หลังความเจ็บปวดแล่นริ้ว ชายวัยกลางคนดีใจจนแทบบ้า ด้วยความเจ็บปวดนี้ยืนยันต่อเขาว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นความจริง

ไม่เพียงแต่ชายร่างกำยำที่ไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ผู้ใหญ่บ้านที่มีชีวิตมากว่าห้าสิบปีก็เพิ่งเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก ผู้ใหญ่บ้านชรากลืนน้ำลายลงคอ แล้วกล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ “สำหรับหมู่บ้านห่างไกลเช่นพวกเรา การที่กองทัพใดก็ตามขอผ่านทาง นับว่าร้ายแรงยิ่งกว่าภัยธรรมชาติ”

“ครั้งอดีต ตอนมีการสู้รบตามชายแดน กองทัพที่มาจากเมืองหลวง เคลื่อนผ่านไปทางใดก็กวาดต้อนชายฉกรรจ์ไปทางนั้น ชายหนุ่มแรงงานถูกเกณฑ์ไปล้มตายในสนามรบ”

“เมื่อครู่พวกเจ้าก็เห็น กองทัพนี้ตั้งใจเดินห่างจากหมู่บ้านมาก เรียกได้ว่า ไม่แตะต้องแม้แต่ขนสัตว์เล็ก ๆ”

ไม่แตะต้องแม้แต่ขนสัตว์เล็ก ๆ…

แม้แต่เด็กก็รู้จักวลีนี้ แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นกับตัวเองจริง ๆ กลับประหลาดใจอยู่บ้าง เพราะสำหรับสามัญชน โลกนี้แทบไม่มีกองทัพที่ปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัดเช่นนี้อยู่จริง

แม้แต่กองทัพที่เก่งกาจและมีวินัยอย่างที่สุดก็ยังอาจสร้างความเสียหายให้แก่ประชาชน…ไม่มากก็น้อย

แต่ทหารของฉินเฟิงกลับทำได้จริง ๆ

ชาวบ้านมองหน้ากันไปมา ชั่วขณะก็เกิดเสียงเซ็งแซ่

“นี่…นี่คือกองทัพของโหวฉินหรือ?!”

“สมแล้วที่เป็นกองทัพภายใต้การบัญชาของโหวฉิน ไม่เคยพ่ายแพ้ในการรบ ชนะร้อยศึก กองทัพที่มีวินัยเคร่งครัดเช่นนี้ เหมาะสมแล้วจริง ๆ”

“ความมีวินัยเคร่งครัดเป็นเพียงด้านหนึ่ง พวกเจ้าก็เห็นแล้วว่ารองแม่ทัพคนนั้นดุดันเพียงใด ต้องบอกเลยว่า วินัยเคร่งครัดเป็นเรื่องรอง เหตุผลที่กองทัพนี้สามารถรักษาความสงบเรียบร้อยได้ สิ่งสำคัญคือแม่ทัพสามารถควบคุมกองทัพได้”

“พูดถูกต้อง! โหวฉินเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เพียงใดกันเล่า?!”

“ไม่เพียงแต่โหวฉิน แม้แต่ซื่อจื่อคนนั้นก็ไม่ใช่คนธรรมดาเลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน