บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 857

บทที่ 857 มหาเสนามาถึงแล้ว ชำระล้างพรรคสนับสนุนฮ่องเต้

บรรดาราษฎรบนถนนต่างพากันหลีกทางให้อย่างว่าง่าย ผู้ที่หลบหลีกไม่ทันก็กระโดดเข้าไปในพงหญ้าข้างทางโดยไม่ลังเลเพื่อไม่ให้ถูกเหยียบ

สาเหตุที่ชาวบ้านนหวาดกลัวถึงเพียงนี้ นอกจากขบวนรถม้านี้จะมีขนาดใหญ่แล้ว รูปแบบของรถม้า รวมถึงเครื่องแต่งกายของแม่ทัพที่ติดตามมา แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นใต้เท้าจากเมืองหลวง

ผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าไม่ใช่ใครอื่น แตjเป็นฉินเทียนหู่!

จ้าวอวี้หลงนำทัพกองทหารม้าทมิฬ รวมถึงกองทหารม้าหนึ่งพันคนที่เกณฑ์มาจากกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ คุ้มกันฉินเทียนหู่อย่างแน่นหนา

ฉินเทียนหู่มองผ่านทางหน้าต่างรถม้า ดูราษฎรบนถนน สายตาเยือกเย็นอย่างยิ่ง

เขากดดันพรรคสนับสนุนฮ่องเต้มาหลายครั้งแล้วเพื่อจะปลดอำนาจทางทหาร แต่ทุกครั้งที่ส่งจดหมายไปก็เหมือนถมหินใส่ทะเล ไร้การตอบสนองใด ๆ

ชัดเจนว่าฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ตั้งใจจะต่อต้านจนถึงที่สุด

ตอนแรกฉินเทียนหู่คิดจะส่งผู้ช่วยเสนาบดีกระทรวงกลาโหมมา แต่หลังจากคิดทบทวน สุดท้ายก็ตัดสินใจมาด้วยตัวเอง

เหตุผลที่ต้องออกหน้าเองก็เพราะคนอื่นอาจไม่สามารถควบคุมฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ที่หยิ่งผยองได้

แม้แนวทางหลักจะถูกกำหนดไว้ และพร้อมที่จะปราบปรามฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ได้ทุกเมื่อ แต่หากมีการสู้รบ ผู้ที่เดือดร้อนก็คือประชาชน อีกทั้งยังเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนยากลำบาก ถ้าไม่จำเป็น เขาก็ไม่อยากให้เกิดการต่อสู้ขึ้น

ขณะเดียวกันภายในเมืองหลวงตอนนี้มีพลพรรคเถาหลินและเส่าเป่าคอยดูแล ไม่มีความวุ่นวายใดเกิดขึ้น

ทันใด เสียงของจ้าวอวี้หลงดังมาจากด้านนอก

“ท่านมหาเสนา ด้านหน้าคือที่ตั้งของพรรคสนับสนุนฮ่องเต้แล้วขอรับ”

ฉินเทียนหู่มองออกไป บริเส้นขอบฟ้าระยะไกลมีค่ายขนาดใหญ่ที่สร้างด้วยไม้ตั้งอยู่

ระยะทางจากค่ายไปยังเมืองไม่ไกลนัก หากเกิดสงคราม กองทัพของพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ก็สามารถเข้าไปประจำการณ์ในเมือง สละค่ายทิ้ง ป้องกันได้ทันที ค่ายจึงไม่จำเป็นต้องสร้างให้แข็งแรงนัก

ช่วงเวลาเดียวกันนี้ พรรคสนับสนุนฮ่องเต้ก็ทราบข่าวการมาถึงของฉินเทียนหู่แล้ว

รองแม่ทัพฝ่ายขวาของพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ หม่าเปียว รออยู่บนถนนสายหลัก เมื่อรถม้าของฉินเทียนหู่มาถึงตรงหน้า เขาก็ประสานมือคำนับ

“ข้าน้อย นายกองกองทหารจ้าวอู่นาม หม่าเปียว ขอต้อนรับท่านมหาเสนาฉินขอรับ”

รถม้าค่อย ๆ หยุดลง แต่ฉินเทียนหู่ยังไม่ลงจากรถ

จ้าวอวี้หลงขี่ม้าเดินเข้ามาช้า ๆ แล้วหยุดตรงหน้าหม่าเปียว แม้แต่ท่าทีจะลงจากหลังม้าก็ไม่มี

เขาเหลือบมองและเงยหน้ากวาดตามองผู้คนนับร้อยที่อยู่เบื้องหลังหม่าเปียว ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หลีกทางให้ด้วย!”

หม่าเปียวขมวดคิ้ว เงยหน้ามองจ้าวอวี้หลงที่นั่งอยู่บนหลังม้าสูงเหนือศีรษะ สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มหายไปสิ้น “แม่ทัพผู้นี้เป็นผู้ใดกัน?”

จ้าวอวี้หลงตอบออกมาทันที “ข้าคือผู้บัญชาการกองทหารม้าทมิฬ จ้าวอวี้หลง”

เมื่อรู้ถึงตัวตนของจ้าวอวี้หลง สีหน้าของหม่าเปียวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาลอบถอนหายใจ…

ไม่แปลกใจเลยที่จะเย่อหยิ่ง ที่แท้ก็เป็นบุตรชายของผู้บัญชาการสูงสุดแห่งกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์

หม่าเปียวมีท่าทีถ่อมตนอย่างที่สุด แสดงออกถึงความจริงใจและไมตรี แต่ฉินเทียนหู่กลับไม่ยอมโผล่หน้า กนะทั่งจ้าวอวี้หลงก็ยังนั่งอยู่บนหลังม้า มองลงมาจากที่สูง?

ช่างไร้มารยาทเสียจริง!

จ้าวอวี้หลงเป็นบุตรหลานตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวงก็จริง เป็นมือขวาขาซ้ายของฉินเฟิงผู้ใดก็รู้ แต่หากพูดถึงตำแหน่ง จ้าวอวี้หลงก็เป็นเพียงรองแม่ทัพอำเภอเป่ยซี หากจะเปรียบเทียบกันจริง ๆ เกรงว่ายังสู้นายกองขั้นเจ็ดไม่ได้ด้วยซ้ำ

ส่วนหม่าเปียว เขาเป็นถึงนายกองจ้าวอู่ขั้นหกแห่งแคว้นต้าเหลียง

แม่ทัพส่วนใหญ่มักมีตำแหน่งค่อนข้างต่ำ นายกองขั้นหก จึงถือว่ายิ่งใหญ่มากแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน