บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 858

บทที่ 858 ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิง มีเกียรติและกล้าหาญ

วางท่า?!

โจวอวิ๋นไห่ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เดิมเขาก็คาดการณ์ว่าฉินเทียนหู่คงไม่ได้มาดีแน่ แต่ไม่คิดว่าจะตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้

สีหน้าของโจวอวิ๋นไห่เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม “จ้าวอวี้หลง เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ข้าไม่เข้าใจ”

ในฐานะแม่ทัพ จ้าวอวี้หลงไม่ชอบการตีฝีปากเล่นเกมการเมืองอย่างพวกขุนนางฝ่ายบุ๋น จะพูดอะไรก็ตรงไปตรงมาเสมอ

เขาชำเลืองมองทหารของฝ่ายพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ที่จ้องมองอย่างดุร้ายรอบ ๆ ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย “พรรคสนับสนุนฮ่องเต้ช่วยเหลือคนชั่ว มีเจตนาก่อกบฏ สูญเสียความไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้ต้าเหลียง ตอนนี้พรรคสนับสนุนฮ่องเต้ก็เป็นเพียงกองทัพที่มีความผิด เผชิญหน้ากับมหาเสนาฉิน พรรคของพวกเจ้าส่งทหารยศต่ำมาสกัดกั้นหลายครั้งหลายหน คิดอวดเบ่งอำนาจพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ?”

“ฮึ! ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า อย่าได้แสร้งทำเป็นดวงอาทิตย์ลอยเด่นกลางฟ้าอีกเลย!”

เผชิญหน้ากับการดูถูกของจ้าวอวี้หลง โจวอวิ๋นไห่โกรธจนกัดฟันกรอด ใต้หล้านี้มีคนกล้าดูหมิ่นพรรคสนับสนุนฮ่องเต้เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คงเบื่อชีวิตแล้วกระมัง

“เจ้าช่างเป็นคนบ้าบิ่นไร้ยางอายจริง ๆ มายังถิ่นของพวกข้าแล้วยังกล้าโอหัง!”

“หากเจ้าไม่คุกเข่าขอโทษ ข้าจะสั่งให้คนตัดหัวเจ้าเดี๋ยวนี้ แล้วเอาไปแขวนไว้เหนือประตูค่าย!”

เหล่าทหารของฝ่ายพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ที่อยู่ในที่เกิดเหตุล้วนแสดงสีหน้าดุดันน่าเกรงขาม เพียงโจวอวิ๋นไห่ออกคำสั่ง พวกเขาก็พร้อมจะกระโจนเข้าใส่

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า การข่มขู่ระดับนี้ไม่อาจทำให้จิตใจแข็งแกร่งดั่งหินผาของจ้าวอวี้หลงสั่นคลอนได้แม้แต่น้อย

“เช่นนั้น เหตุใดเจ้าไม่ลงมือเสียเดี๋ยวนี้เลยเล่า?”

เมื่อเห็นว่าจ้าวอวี้หลงไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย โจวอวิ๋นไห่ยิ่งโกรธ เขากัดฟันกรอด ดวงตาวาวโรจน์ราวกับจะพ่นไฟออกมา “เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?!”

จ้าวอวี้หลงตวาดกลับเสียงดุ “อย่ามัวแต่พูดพล่าม! กล้าก็เข้ามา ไม่กล้าก็ไสหัวไปให้พ้น!”

เสียงตวาดด้วยความโกรธของจ้าวอวี้หลงทำเอาโจวอวิ๋นไห่ชะงักค้าง

เขาคิดจนสมองแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจ…จ้าวอวี้หลงพาคนมาไม่ถึงสองพันคนด้วยซ้ำ เขามั่นใจขนาดนี้ได้อย่างไร? แม้เขาจะเป็นพี่น้องของฉินเฟิง แต่ยามนี้ฉินเฟิงก็อยู่ไกลถึงเป่ยตี๋ ต่อให้งอกปีกบิน แต่จะมาช่วยเขาได้หรือ?

ขณะนั้นเอง จ้าวอวี้หลงแค่นเสียงเย็นขึ้นอีกรอบ

“แม่ทัพกบฏ เจ้ากล้าพูดจาโอหังถึงเพียงนี้ อยากตายเต็มทีแล้วใช่หรือไม่?!”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแม่ทัพขั้นสี่ แต่อย่าว่าแต่ขั้นสี่เลย ต่อให้เป็นขั้นหนึ่งก็ต้องคุกเข่ารับโทษประหาร! นับตั้งแต่ที่พวกเจ้าทรยศต่อฝ่าบาท พวกเจ้าไร้การคุ้มครองจากฝ่าบาทแล้ว”

น้ำเสียงคุกคามและแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวจ้าวอวี้หลง ทำให้โจวอวิ๋นไห่ชะงักงันไปอีกรอบ เขาถึงกับแยกไม่ออกว่าแท้จริงแล้วผู้ใดกันแน่ที่เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้

กระทั่งรองแม่ทัพใต้บังคับบัญชาของเขาส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธแทรกขึ้นมา โจวอวิ๋นไดไห่จึงได้สติกลับคืนมา

รองแม่ทัพผู้ชักดาบออกมา ชี้ปลายดาบใส่จ้าวอวี้หลงพลางตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าคนแซ่จ้าว เจ้าอย่าได้บังอาจนัก! ไม่ว่าเจ้าจะมีตำแหน่งใดในเมืองหลวงหรือชายแดนเหนือ แต่เมื่อมายังดินแดนของพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ เจ้าก็ยังต้องเก็บหางไว้หว่างขา หาไม่ ข้าจะฝังเจ้าไว้ที่นี่เสียเลย!”

หากเป็นผู้อื่นย่อมต้องยอมก้มหัวแล้ว

ไม่ว่าจะมียศถาบรรดาศักดิ์ใด แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียง หากเสด็จมาถึงที่นี่ก็ต้องแสดงสีหน้าอ่อนโยนต่อพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ หากคิดลงโทษพรรคสนับสนุนฮ่องเต้ก็ยังต้องรอจนกลับไปถึงเมืองหลวงเสียก่อน ค่อยว่ากันอีกที

เหตุผลง่ายดาย การบีบอีกฝ่ายให้จนตรอกจนมุม มักจะมีราคาที่ต้องจ่ายอย่างหนักหน่วง

โดยเฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับผู้มีกองทัพในมือ

แต่ไม่ใช่กับจ้าวอวี้หลงที่เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพ เขาไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ หากอีกฝ่ายแข็งกร้าว เขาก็จะแข็งกร้าวยิ่งกว่า

บ้านเมืองมีแต่การแย่งชิง จะมีเหตุผลใดให้สละผลประโยชน์? ยิ่งกับการแย่งชิงอำนาจทางการทหารด้วยแล้ว…

สำหรับกองทัพ ยิ่งพูดจาดี ๆ อีกฝ่ายก็ยิ่งไม่เห็นความสำคัญ มีเพียงวิธีการวิธีการรุนแรงและรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาดจึงจะสามารถควบคุมกองทัพทั้งหมดได้

ขณะที่รองแม่ทัพสั่งให้ทหารรุกคืบเข้าหาจ้าวอวี้หลง เสียงฝีเท้าม้าหนักหน่วงก็ดังขึ้น พร้อมกับกองทหารม้าทมิฬนับร้อยคนที่ควบออกมาจากกองทัพใหญ่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน