บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 864

บทที่ 864 บอดฝีมือจากภูเขามาหาโดยไม่ได้รับเชิญ

หนิงหู่เคยคิดว่าฉินเฟิงเป็นพี่น้อง แต่ว่า… เมื่อตำแหน่งของฉินเฟิงสูงขึ้นเรื่อย ๆ อำนาจในมือก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ประกอบกับฉินเฟิงเป็นคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดอยู่แล้ว หนิงหู่จึงจำเป็นต้องเริ่มพิจารณาความสัมพันธ์นี้ใหม่

แม้ว่าหนิงหู่จะไม่เคยพูดออกมา แต่ในใจของเขาค่อย ๆ มองฉินเฟิงเป็นเจ้านายไปแล้ว

แต่ตอนนี้ หนิงหู่ตระหนักว่า ตลอดมาเป็นตัวเขาเองที่ใช้จิตใจคนเลวคาดเดาจิตใจคนดี

ความกังวลและความหวาดกลัวเหล่านั้น ล้วนเป็นเพียงความคิดเข้าข้างตัวเองของเขาเท่านั้น

ฉินเฟิงไม่เคยลืมความผูกพันที่พี่น้องร่วมรบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกัน และไม่ลืมคำสาบานที่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน เพื่อครอบครัวและพี่น้อง ฉินเฟิงถึงขนาดกล้าลงมือกับองครักษ์เสื้อแพรโดยไม่ลังเลใจ และยังกล้าเอาแผ่นดินอันรุ่งเรืองที่เขาสร้างขึ้นมาเป็นเดิมพันหรืออาจจะกล่าวได้ว่า…

ทุกสิ่งที่ฉินเฟิงทำไปนั้น ล้วนเพื่อครอบครัวและพี่น้องของเขาทั้งสิ้น

ฉินเฟิงเปรียบเสมือนหัวหน้าครอ บครัวที่คอยดูแลเอาใจใส่ญาติมิตรทั้งหมดอย่างละเอียดอ่อน ยามคับขัน เขาสามารถใช้ผลประโยชน์ทั้งหมดที่มีอยู่ในมือแลกกับความสงบสุขของครอบครัวและมิตรสหาย

ความรักและความผูกพันอันจริงใจนี้ ถึงกับพลิกความเข้าใจของหนิงหู่ไปเลยทีเดียว

ใต้หล้านี้ยังมีอยู่จริง…ความรักและมิตรภาพอันบริสุทธิ์และจริงใจ ที่ไม่ถูกกัดกร่อนด้วยผลประโยชน์และอำนาจ!

หนิงหู่พยายามเช็ดน้ำตาหลายครั้ง แต่น้ำตากลับไหลออกมามากขึ้น เขากำหมัด กัดฟันแน่น จ้องมองเงาด้านหลังของฉินเฟิงอย่างแน่วแน่ พลางสาบานในใจ

‘พี่ฉิน! เจ้าพูดถูก เรื่องทายาทสืบสกุลนั้นยังห่างไกลเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะควบคุมได้ แต่ชาตินี้ ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง!’

ฉินเฟิงออกจากค่ายพักโดยมีองครักษ์จากค่ายเทียนจีคอยติดตาม เขาเดินช้า ๆ ไพล่มือไว้ด้านหลัง ท่ามกลางทุ่งร้างนอกเมืองที่หนาวเหน็บ ลมเหนือที่พัดปะทะใบหน้าเจ็บแสบราวกับมีดบาด

แต่ฉินเฟิงกลับไม่สนใจ ตอนนี้เขาเพียงต้องการความสงบ

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉินเฟิงตระหนักว่า ช่วงนี้เขาก้าวเร็วเกินไป แม้แต่คนรอบข้างก็แทบตามไม่ทันแล้ว “รอส่งเชียนอิ่งกลับสู่ราชวงศ์เป่ยตี๋ แล้วจัดการกับพรรคฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้ในจงหยวนแล้ว ข้าก็ควรได้พักผ่อนเสียที”

“ข้าไม่หวังว่า… คำพูดที่ว่าร่วมทุกข์ได้ แต่ร่วมสุขไม่ได้จะเกิดขึ้นกับข้า”

ฉินเฟิงเดินวนเวียนอยู่นอกที่พักจนถึงยามจื่อ ทั่วทั้งเป่ยตี๋ราวกับจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา รอบด้านเงียบสงัดไร้เสียง แม้แต่เสียงลมหนาวที่พัดกระโชกก็ยังสงบลง ฉินเฟิงจึงเดินทางกลับที่พัก

ทว่าในช่วงเวลานั้นเอง องครักษ์ค่ายเทียนจีพลันตื่นตระหนก พวกเขาจ้องมองไปทางทิศเหนืออย่างเคร่งเครียด

“ท่านโหวฉิน ท่านรีบไปก่อนเถิด!” องครักษ์ค่ายเทียนจีทำท่าเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรูใหญ่ ต่างพากันยกแหลนขึ้น และปลดธนูลง

ฉินเฟิงไม่ได้รีบร้อนกลับ แต่มองตามสายตาขององครักษ์ค่ายเทียนจีไป เห็นเพียงร่างหนึ่งเดินมาจากทางเหนือ แทบจะกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดของราตรี มีเพียงเค้าโครงร่างเลือนรางที่ยืนยันว่าผู้นั้นกำลังเข้ามาใกล้

แรกเริ่มเดิมทีเขารู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง ในยามค่ำคืนมืดมิดเช่นนี้ จู่ ๆ ก็มีเงาดำปรากฏขึ้นมา ผู้ใดจะรู้ว่าอีกฝ่ายมาทำอะไร

แต่เมื่อระยะห่างลดลง ค่อย ๆ มองเห็นรูปร่างของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น หัวใจของข้าที่เคยแขวนค้างก็กลับลงมาอยู่ที่เดิม

“คนคุ้นเคย ไม่ต้องตื่นตระหนก”

ภายใต้สายตาของเขา ใบหน้าของเหล่าอู๋ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ในฐานะผู้มีวรยุทธ์สูงส่งที่ซ่อนตัวอยู่บนภูเขา เขามีความมั่นใจในพลังของตนเองอย่างสมบูรณ์ เมื่อเผชิญหน้ากับองครักษ์ค่ายเทียนจีที่จ้องมองอย่างดุร้าย เลยไม่สนใจแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นฉินเฟิงยิ้มแย้มจ้องมองตนเอง เหล่าอู๋ก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเบา ๆ “คนอื่นรออยู่ตรงนี้ เจ้าตามข้ามา”

เมื่อเผชิญกับคำสั่งที่ไม่อาจโต้แย้งของเหล่าอู๋ ยังไม่ทันที่ฉินเฟิงจะตอบสนอง องครักษ์ค่ายเทียนจีที่อยู่ข้างกายก็ทนไม่ไหวเสียก่อน

พวกเขาไม่พูดอะไรสักคำ พร้อมใจกันชักอาวุธออกมา พร้อมที่จะต่อสู้กับเหล่าอู๋อย่างถึงเลือดถึงเนื้อได้ทุกเมื่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน