บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 865

บทที่ 865 ความขัดแย้งคลี่คลาย

ฉินเฟิงยักไหล่อย่างไม่สนใจ แล้วชี้นิ้วขึ้นฟ้า “เมื่อฟ้าไม่เมตตาให้อาหาร ข้าจะทำอย่างไรได้?”

ต่อหน้าฟ้าดิน ไม่ว่าจะเป็นสามัญชนหรือขุนนางชั้นสูง ล้วนเหมือนกันหมด เพียงแค่หิมะตกลงมา ทุกอย่างก็หยุดชะงัก ทุกคนต่างหลบอยู่ในบ้านผิงไฟ

อากาศบ้านี่ ไม่เพียงแต่คนทนไม่ไหว แม้แต่สัตว์ก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

เหล่าอู๋ไม่ได้ยืนกรานต่อ ถึงแม้จะเอามีดจ่อคอฉินเฟิง ก็คงไม่ได้ผลอะไร

เขาจึงเปลี่ยนเรื่องพูด กล่าวเสียงทุ้มว่า “เจ้าพูดถูกเมื่อครู่ ข้ามาหาเจ้าเพราะมีเรื่องยุ่งยากอยู่จริง ๆ”

“ชาวบ้านในเมืองฉางสุ่ยไม่มีทางรอดแล้ว นับตั้งแต่หิมะตกครั้งแรก จนถึงวันนี้ เฉพาะในเมืองฉางสุ่ยเพียงแห่งเดียว มีผู้เสียชีวิตจากความหนาวเย็นกว่าร้อยคน หากเป็นเพียงคนชรา คนอ่อนแอ คนป่วยและคนพิการก็ยังพอยอมรับได้ แต่ในจำนวนผู้เสียชีวิตกว่าร้อยคนนี้ มีคนหนุ่มสาวรวมอยู่ด้วยไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าชีวิตช่างลำบากเพียงใด”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ระแวดระวังขึ้นมา จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านอาวุโสอู๋ต้องการให้ข้าช่วยด้วยเงินหรือสิ่งของขอรับ?”

อาวุโสอู๋มองเขาอย่างสนใจแล้วถามว่า “เจ้าสามารถช่วยได้เท่าไหร่?”

เห็นเขาชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว อาวุโสอู๋ก็แค่นเสียงอย่างไม่พอใจ “หนึ่งหมื่นตำลึง? เจ้าร่ำรวยจนน้ำมันไหลออกมา แต่กลับเป็นไอ้ขี้งกที่ไม่ยอมควักเงินสักแดง!”

หนึ่งหมื่นตำลึง? ช่างเป็นเรื่องตลกอะไรเช่นนี้! ฉินเฟิงรีบอธิบาย “ผู้อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่หนึ่งหมื่นตำลึง แต่เป็นหนึ่งพันตำลึง”

เมื่อได้ยินราคาที่ฉินเฟิงเสนอ เหล่าอู๋โกรธจนหยุดเดิน สายตาไม่เป็นมิตรพลางกล่าวว่า “เจ้าคงไม่ได้กำลังหลอกข้ากระมัง?”

“ใต้หล้านี้ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าเจ้ามีชายแดนเหนือหนุนหลัง ร่ำรวยเทียบเท่าแคว้นหนึ่ง อย่าว่าแต่เงินพันตำลึงเลย แม้แต่สิบล้านตำลึงก็คงหยิบออกมาได้ใช่หรือไม่? พันตำลึง? เจ้าคิดว่ากำลังให้ทานขอทานหรืออย่างไร!”

ฉินเฟิงฝืนยิ้มอย่างยากลำบาก “ผู้อาวุโสพูดเล่นเก่งจริง ๆ สิบล้านตำลึงงั้นหรือ? ต้องรู้ว่าสองแคว้นทำสงครามกันผลาญเงินไปเท่าไหร่? หากข้าขายทั้งอำเภอเป่ยซี บางทีอาจรวบรวมเงินสิบล้านตำลึงได้ แต่การทำเช่นนั้นก็เป็นการจับปลาจนเหือดแห้ง โง่เขลาเกินไป”

“ผู้อาวุโสอู๋คงไม่ทราบ ผู้น้อยก็ลำบากเหมือนกันนะขอรับ”

“การมาเยือนแคว้นของท่านครั้งนี้ ข้านำเงินมาเพียงไม่กี่หมื่นตำลึงเท่านั้น ข้ามีคนใต้บังคับบัญชาพันคน ทั้งกินทั้งดื่ม ทั้งขับถ่าย ล้วนต้องใช้เงิน ตอนนี้ถึงขั้นยากที่จะดำเนินต่อไปแล้ว”

“รอให้อากาศดีขึ้น ข้ายังตั้งใจจะเข้าเมืองเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาทของแคว้นเป่ยตี๋ท่าน หน้าด้านขอเบี้ยหวัดทหารสักหน่อย”

ขอเบี้ยหวัดทหารจากเป่ยตี๋เพื่อเลี้ยงทหารของแคว้นต้าเหลียง? ฉินเฟิงหน้าด้านแค่ไหนกัน?

เหล่าอู๋ไม่อยากวกวนกับฉินเฟิง จึงเข้าประเด็น “นิสัยเจ้าข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? หากคนที่มาขอความช่วยเหลือจากเจ้าเป็นชาวบ้านชายแดนเหนือของแคว้นต้าเหลียง เจ้าคงจะยอมทุบหม้อขายเหล็กเพื่อช่วยเหลือ แต่ถ้าเป็นชาวบ้านของพวกข้าชาวเป่ยตี๋ เจ้ากลับตระหนี่ถี่เหนียว ไม่ยอมทุ่มเทจริงจัง”

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม่ต้องบริจาคเงินบริจาคของแล้ว เจ้าเพียงแค่ช่วยข้านำเสบียงอาหารสำหรับฤดูหนาวที่ถูกปล้นไปจากอำเภอฉางสุ่ยกลับคืนมาก็พอ”

ได้ยินคำพูดนี้ ฉินเฟิงหัวเราะออกมาทันที

เขายังคิดว่าหูของตัวเองมีปัญหา จึงถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “ผู้อาวุโส ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่? เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ท่านพูดคำเดียวก็จบแล้วหรือ?”

“ทุกคนที่เป็นผู้มีความสามารถที่ซ่อนตัวอยู่บนภูเขา ในราชสำนักก็ล้วนมีเส้นสายอยู่บ้างไม่มากก็น้อยไม่ใช่หรือ?”

“อากาศหนาวเย็น โจรปล้นอาหารเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก แค่ส่งทหารไปปราบปรามก็พอแล้ว ไยต้องรบกวนให้ท่านไปด้วยตัวเองเล่า?”

สีหน้าของเหล่าอู๋ดูไม่เป็นธรรมชาตินัก สำหรับเรื่องของเมืองฉางสุ่ย เขาลำบากใจเช่นกัน มิเช่นนั้นคงไม่ต้องมาขอร้องฉินเฟิงถึงที่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน