บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 868

บทที่ 868 การบริหารจัดการแบบมีมนุษยธรรม

พอกลับมาถึงที่พัก หมอประจำกองทัพที่รออยู่นานแล้วก็รีบเข้ามาต้อนรับ

“ท่านโหวฉิน อาการบาดเจ็บของหลิ่วหมิงไม่ได้ร้ายแรง สมแล้วที่เป็นท่านโหว ลงมือได้พอเหมาะพอดีจริง ๆ หากลึกกว่านี้อีกสักนิด เกรงว่า…”

ไม่รอให้หมดพูดจบ ฉินเฟิงก็โบกมือขัด แล้วกล่าวว่า “ต่อไปอย่าประจบสอพลอแบบนี้ให้มาก ในเมื่อเจ้าเป็นหมอก็แค่ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี”

ใบหน้าของหมอประจำกองทัพแดงก่ำ ก่อนจะรีบถอยออกไปเงียบ ๆ

ฉินเฟิงเดินเอามือไพล่หลังเข้าไปในห้องของหลิ่วหมิง ก็เห็นเขานอนจมอยู่บนเตียง ท่าทางอ่อนแอ สีหน้าหม่นหมอง พูดตามตรง ฉินเฟิงสงสารเขานัก เพียงแต่บางสิ่งก็จำเป็นต้องทำ

พอเห็นฉินเฟิงเข้ามา หลิ่วหมิงพยายามยันตัวลุกเพื่อคำนับ แต่ถูกฉินเฟิงกดให้เขานอนลงไปตามเดิม แล้วเดินไปนั่งลงข้างเตียง ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เจ้าโกรธข้าหรือไม่?”

หลิ่วหมิงตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ข้าไม่โกรธ! เป็นความผิดของข้าเองที่ล่วงเกิน สมควรได้รับการลงโทษแล้ว ข้ายอมรับด้วยความเต็มใจ”

ฉินเฟิงถอนหายใจอีกครั้ง หันหน้ามองความมืดมิดยามค่ำคืนนอกหน้าต่าง แล้วกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง “เจ้าไม่เพียงเป็นองครักษ์ติดตามข้า แต่ยังเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดในหน่วยอาวุธมืด”

“โดยเฉพาะหลังจากมาถึงเป่ยตี๋ หากไม่มีเจ้าคอยวุ่นวายช่วยเหลือ แม้ข้าจะทำงานได้สำเร็จ แต่ก็คงต้องใช้ความพยายามกว่านี้มาก”

“การลงมือกับเจ้าไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา”

“เพียงแต่…”

ไม่รอให้ฉินเฟิงพูดจบ หลิ่วหมิงพูดแทรกขึ้นว่า “นายน้อยไม่จำเป็นต้องอธิบาย ความลำบากใจของท่าน ข้าน้อยเข้าใจดี”

“ท่านแตกต่างจากผู้มีอำนาจคนอื่นอย่างสิ้นเชิง ครอบครัวและพี่น้องคือทุกสิ่งของท่าน”

“และด้วยความมีน้ำใจของท่าน ทำให้อำเภอเป่ยซีและทั่วทั้งชายแดนเหนือต้าเหลียงเราเจริญรุ่งเรือง”

“หากเป็นคนอื่นที่มีอำนาจ เกรงว่าไม่นานก็คงทำลายความรุ่งโรจน์ทั้งหมดลง”

“ความจริง…”

“อาจารย์เคยบอกไว้นานแล้วว่า สักวันท่านโหวจะต้องลงมือกับองครักษ์เสื้อแพร และจัดระเบียบใหม่กับหน่วยองครักษ์เสื้อแพรจะกลายเป็นเรื่องปกติ”

“แต่อาจารย์ก็เคยกล่าวไว้ว่า พวกเราล้วนเป็นงูพิษ เป็นสัตว์ร้าย หากไม่มีโหวฉินกดข่ม สักวันจะกลายเป็นอย่างองครักษ์ชุดดำ”

“อาจารย์…เขียนจดหมายลาออกเตรียมไว้แล้ว รอเพียงคำสั่งจากท่านเท่านั้น”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฉินเฟิงสะเทือนใจอย่างยิ่ง

นอกจากความเข้าใจของโม่หลีกับหลิ่วหมิง สิ่งที่ทำให้เขาสะเทือนใจมากกว่าคือ ทุกคนมีความคิดเห็นตรงกัน มุ่งไปในทิศทางเดียวกัน ด้วยความสามัคคีเช่นนี้จะมีเหตุผลใดที่จะไม่ประสบความสำเร็จ?

ฉินเฟิงตบไหล่หลิ่วหมิงเบา ๆ พลางกล่าวเสียงแผ่วเบา “เรื่องคืนนี้ข้าจะปิดฉากอย่างสิ้นเชิง ข้าจะไม่พูดถึงอีกเด็ดขาด คราวหน้าที่จะกล่าวถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ก็คือเมื่อเจ้าเกษียณแล้วเท่านั้น”

“วางใจเถิด อำเภอเป่ยซีไม่ทางเกิดเรื่องอย่างการฆ่ากระต่ายแล้วเชือดสุนัขล่าเด็ดขาด แม้พวกเจ้าจะถอยออกมาอยู่แนวหลัง แต่ความดีความชอบที่เคยสร้างไว้แต่เดิมจะถูกชาวบ้านอำเภอเป่ยซีทั้งหมดจกจำและเล่าขาน และได้รับความเคารพจากทุกคนตลอดไป”

หลิ่วหมิงพยักหน้าหนักแน่น “เช่นเดียวกับบรรดาองครักษ์ค่ายเทียนจีที่บาดเจ็บ แม้พวกเขาจะไม่ได้ออกรบในแนวหน้าอีกแล้ว แต่ก็ยังคงทำหน้าที่สอนรุ่นหลัง อีกทั้งยังได้รับเงินเดือนทุกเดือน ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”

“ข้าไม่ปิดบังนายน้อย ข้าเองก็อยากใช้ชีวิตแบบนั้นมานานแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ ฉินเฟิงถึงหัวเราะออกมาได้ ความหม่นหมองก่อนหน้าหายไปบ้างแล้ว

เขาตบบ่าหลิ่วหมิงแรง ๆ อีกครั้ง สายตาสนิทใจและความสนิทสนมกลับมาเป็นที่เคยเป็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน