บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 870

บทที่ 870 ช่างพูดมากเสียจริง

ประโยคสั้น ๆ กลับทำให้บรรยากาศเงียบสงัดอย่างสิ้นเชิง ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณืตาเบิกโต ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉินเฟิงไม่ได้มองอู๋ฉีสักนิด เพียงเดินตรงไปยังกลุ่มคนที่รวมตัวกันอยู่ไม่ไกล

อู๋ฉียืนงงอยู่กับที่ มองตามแผ่นหลังของฉินเฟิง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกำลังจะวิ่งตามไป แต่กลับถูกมือใหญ่แข็งแกร่งคว้าบ่าไว้ ร่างกายเขาพลันเสียการทรงตัว ก่อนจะลอยละลิ่วไปด้านหลัง กระแทกเข้ากับเสาหินหน้าศาลาว่าการอำเภอ

อู๋ฉีแทบสลบคาที่

พอได้สติ เขาพบว่าชายในชุดเกราะแม่ทัพกำลังจ้องมองเขาพลางเหยียดยิ้มเย็นชา

หนิงหู่มองสำรวจอู๋ฉีตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ท่านโหวฉินมีธุระสำคัญ จะมาเสียเวลากับเจ้าได้อย่างไร?”

แล้วเขาก็โบกมือไปทางนายอำเภอเฉินเถียน “ท่านโหวฉินมีคำสั่งแล้ว พวกเจ้าปฏิบัติตามเสีย”

เฉินเถียนลังเลอยู่บ้าง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉินเฟิงอันตรายเพียงใด แต่ถึงอย่างไรฉินเฟิงก็เป็นเพียงขุนนางต่างแดน ส่วนเฉินเถียนเป็นขุนนางของเป่ยตี๋ จะให้เชื่อฟังคำสั่งของขุนนางต่างแดนได้อย่างไร?

ทว่าพอนึกย้อนถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงก่อนหน้านี้ ฉินเฟิงนำทหารบุกโจมตีประตูเมืองหลวงเป่ยตี๋ แต่กลับไม่ได้รับโทษใด ๆ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ทั้งราชสำนัก ขุนนางบนล่างต่างเกรงกลัวฉินเฟิง เขาเป็นเพียงนายอำเภอตัวเล็ก ๆ ยังจะกล้าแข็งข้อได้อย่างไร

เฉินเถียนไม่ลังเลอีก ตะโกนสั่งหัวหน้าโจว “ยังยืนเหม่ออยู่ไย? โหวฉินมีคำสั่งให้ประหารชีวิตเจ้าสุนัขที่กดขี่ข่มเหงราษฎร เจ้าไม่ได้ยินหรือ?!”

เสียงตวาดทำเฉินเถียนสะดุ้งตื่นจากภวังค์

เมื่อครู่ฉินเฟิงเพียงพูดประโยคเดียวอย่างไม่ใส่ใจ ก็ตัดสินชะตาชีวิตของเขาแล้ว

อู๋ฉีไม่ยอมรับ ไม่ว่าจะอย่างไรที่นี่ก็เป็นเมืองฉางสุ่ย เป็นอาณาเขตของตระกูลอู๋ ฉินเฟิงจะมีชื่อเสียงเพียงใด ก็เป็นเพียงทูตจากแคว้นต้าเหลียงเท่านั้น

ทูตต่างแดนไม่เพียงแต่มาอาละวาดในอำเภอฉางสุ่ย แต่ยังสั่งประหารคนสนิทของคหบดีท้องถิ่นหรือ?!

ไร้เหตุผลสิ้นดี!

อู๋ฉีถอยหลังสองก้าวแล้วกัดฟันพูดขึ้นว่า “เฉินเถียน! ข้าคือพ่อบ้านตระกูลอู๋ หากเจ้ากล้าสังหารข้า นายท่านของข้าย่อมไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้!”

“เจ้าอย่าลืม เจ้าสามารถขึ้นเป็นนายอำเภอ ทั้งยังอยู่ได้อย่างสงบสุขมาหลายปี ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะการสนับสนุนจากนายท่านของข้า!”

เผชิญกับคำขู่ของอู๋ฉี เฉินเถียนลังเลอีกครั้ง

ดบราณมีคำกล่าวว่า มังกรแข็งแกร่งก็ไม่อาจกดข่มงูเจ้าถิ่น หากวันนี้เฉินเถียนช่วยฉินเฟิงฆ่าอู๋ฉี พอฉินเฟิงปัดก้นจากไป อู๋ต้ากุ้ยย่อมต้องมาเอาเรื่องกับเขา

เฉินเถียนเป็นเพียงนายอำเภอตัวเล็ก ๆ แม้ในนามจะเป็นขุนนางที่ราชสำนักแต่งตั้ง แต่ในท้องถิ่นยังต้องเกรงใจคหบดี

เฉินเถียนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่อยากขัดใจฉินเฟิง แต่ก็ไม่อยากสร้างความขุ่นคืองให้อู๋ต้ากุ้ย

ด้วยความจนใจ เฉินเถียนรวบรวมความกล้าขอร้องหนิงหู่ “ท่านหนิงเชียนฮู่ ตระกูลอู๋แค่ช่วยโหวฉินทำงาน เพียงแต่วิธีการรุนแรงไปสักหน่อย ความผิดไม่น่าถึงตายกระมัง”

“ไม่เช่นนั้น ให้ตระกูลอู๋เผาสัญญาที่เคยทำไว้ทั้งหมด แล้วชาวบ้านจะไปเป็นแรงงานที่เมืองหลวงหรือไม่ก็ให้เป็นไปตามความสมัครใจดีหรือไม่? ดังคำกล่าวที่ว่า หลีกเลี่ยงการสร้างศัตรู”

อู๋ฉีที่เมื่อครู่ยังตกใจกลัว พอเห็นเฉินเถียนเป็นเช่นนี้ เขาก็ถอนหายใจโล่งอก มองไปทางหนิงหู่ ท่าทีภาคภูมิใจ

“ฮึ! ตระกูลอู๋ของข้าทุ่มเททำงานให้โหวฉินอย่างสุดความสามารถ โหวฉินไม่ขอบคุณก็แล้วไป กลับยังเนรคุณ ช่างทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ”

“โชคดี นายอำเภอเฉินยังคงมีวิสัยทัศน์ ก็อย่างว่าควรหลีกเลี่ยงการสร้างศัตรู เห็นแก่หน้านายอำเภอเฉิน เรื่องวันนี้ข้าก็จะปล่อยผ่านไป”

“อย่างไรหลังจากเผาสัญญาแล้ว ตระกูลอู๋ก็ยังต้องทำสัญญาใหม่กับโหวฉิน คิดตามจำนวนคน ทุก ๆ หนึ่งแรงงาน โหวฉินต้องจ่ายเงินให้ตระกูลอู๋หนึ่งร้อยอีแปะ โหวฉินได้แรงงานที่ต้องการ ตระกูลอู๋ของข้าก็ได้เงินทอง ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน