บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 871

บทที่ 871 ความอบอุ่นของหิมะในฤดูหนาว

อู๋… อู๋ฉีตายแล้ว?!

ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุมึนงง ราวกับกำลังฝัน แต่พอสายตาตกลงบนร่างไร้วิญญาณของอู๋ฉี พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าทุกสิ่งเป็นความจริง

สถานที่เกิดเหตุที่เดิมเงียบอยู่แล้วราวไร้สิ่งมีชีวิต ชาวบ้านตกใจจนหน้าซีด ร่างกายสั่นเทา ส่วนบ่าวรับใช้เรือนตระกูลอู๋ที่ยืนแข็งทื่อตกตะลึง พอตั้งสติได้ก็รีบวิ่งกลับไปเรือนตระกูลอู๋

หัวหน้าโจวที่แอบมองผ่านช่องประตูใหญ่ของศาลาว่าการกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะพึมพำเบา ๆ

“หนิง…หนิงเชียนฮู่ฆ่าอู๋ฉีราวกับเชือดไก่ โหดเหี้ยมจริง ๆ”

เหล่ามือปราบที่อยู่ไม่ไกลตัวสั่นด้วยความกลัว ถามด้วยความตื่นเต้น

“หัวหน้า หนิง…หนิงเชียนฮู่เป็นผู้ใด?”

หัวหน้าโจวสูดจมูกแล้วกระซิบเสียงต่ำ “มือขวาขาซ้ายของฉินเฟิง มีชื่อเสียงโด่งดังว่าโหดเหี้ยมเด็ดขาดมานานแล้ว”

“ชายแดนเหนือต้าเหลียงมีแม่ทัพใหญ่สามคน หนิงหู่เป็นหนึ่งในนั้น”

“มีเรื่องเล่าว่า ช่วงสงครามระหว่างแคว้น หนิงหู่นำกองกำลังองครักษ์ค่ายเทียนจีแทรกซึมเข้ามาในแคว้นของพวกเรา อาศัยการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว เผาทำลายคลังเสบียงและป้อมปราการมากมายนับไม่ถ้วน”

“ภายหลังถูกล้อมอยู่ที่ภูเขาชิงอวี้ ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับฉินเฟิง ใช้กำลังพลเพียงหนึ่งถึงสองร้อยคนต้านทานกองทัพปราบปรามนับหมื่นคนของเป่ยตี๋เรา ไม่รู้ว่าผ่านการโจมตีกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง”

“ทหารเป่ยตี๋ที่ต้องตายที่ภูเขาชิงอวี้ราว ๆ สามพันคนถึงห้าพันคนได้…”

เหล่ามือปราบพลันขนลุกซู่

พวกเขาล้วนเป็นคนท้องถิ่นในอำเภอเล็ก ๆ ไหนเลยจะเคยได้ยินวีรกรรมน่าสะพรึงเช่นนี้ มุมมองของพวกเขาพลิกผันไปโดยสิ้นเชิง

พวกเขามองผ่านช่องประตูไปยังแขนแข็งแกร่งของหนิงหู่ อดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้จริง ๆ

หัวหน้าโจวกล่าว น้ำเสียงทุ้มต่ำ “หนิงเชียนฮู่ผู้นี้มีฉายาว่า…เสือร้าย เขาเป็นแม่ทัพที่ดุร้ายที่สุดข้างกายฉินเฟิง ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา!”

ทหารน้อยขาสั่นด้วยความกลัว สายตามองเลยไปทางด้านข้างหนิงหู่ มองชายผู้ที่ยืนยิ้มอยู่ตลอด แล้วถามเสียงเบาว่า “แล้วคนผู้นั่นเป็นใครหรือขอรับ?”

หัวหน้าโจวส่ายหน้า “ข้ายังไม่รู้นามเขา แต่ถ้าไม่ใช่หลิ่วหมิงก็ดีไป”

“ผู้ใดหรือ?” ทหารน้อยสงสัยกับชื่อที่ถูกเอ่ยถึง

หัวหน้าโจวพลันเช็ดเหงื่อเย็นที่ซึมออกมาบนหน้าผาก “หลิ่วหมิงเป็นหัวหน้าหน่วยลับ ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงว่า เขาเป็นคนสนิทของฉินเฟิง แต่วิธีการทำงานโหดเหี้ยมมาก ผู้ใดตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา การตายไปเสียนับว่าเป็นโชค”

เหล่ามือปราบหนาวสะท้ายไปถึงกระดูกสันหลัง “แค่มือซ้ายมือขวาก็น่ากลัวเพียงนี้ แล้วฉินเฟิงจะเป็นปีศาจร้ายเพียงใด?”

“ไม่น่าแปลกใจเลย…พวกเราชาวต้าตี๋ยกทัพไปรบกับแคว้นเพื่อนบ้านรอบด้าน ได้รับชัยชนะเสมอ แต่คราวนี้กลับพ่ายแพ้แก่ชายแดนเหนือต้าเหลียงได้…”

“เกรงว่าทั่วทั้งแคว้นเป่ยตี๋ คงมีเพียงกองพลพญาอินทรีกับกองพลหมาเหมันต์ที่จะต่อกรกับพวกฉินเฟิงได้”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าหัวหน้าโจวสิ้นหวังอย่างยิ่ง “พวกเจ้าไม่รู้หรือ กองพลหมาป่าเหมันต์ถูกฉินเฟิงทำลายไปแล้ว”

“หา?!”

เหล่าเจ้าหน้าที่มือปราบตาเหลือก อ้าปากค้าง ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน หัวหน้าโจวไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก เพราะเรื่องการล่มสลายของกองพลหมาป่าเหมันต์ ทางราชสำนักยังปิดบังไว้ ผู้คนในเมืองไม่มีทางรู้ แม้แต่หัวหน้าโจวเองก็ได้ยินเรื่องนี้มาโดยบังเอิญจากปากของเฉินเถียน

ตอนนี้ หัวหน้าโจวและเหล่ามือปราบต่างโล่งใจ รู้สึกขอบคุณเฉินเทียนอย่างสุดซึ้ง

การที่เฉินเทียนสามารถถอนตัวออกมาได้โดยไม่ได้ทำให้ฉินเฟิงขุ่นเคือง นับเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน