บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 873

บทที่ 873 แสดงความเมตตา

เกิดอะไรขึ้น?

พวกเขามีคนมากมาย แต่กลับปล่อยให้อีกฝ่ายจับตัวหัวหน้าไปได้หรือ?

ขณะที่บรรดาบ่าวรับใช้ในที่เกิดเหตุกำลังเตรียมตัวจะเข้ามาแย่งตัวอู๋เหิงกลับมา ลูกธนูสองดอกก็พุ่งมาจากท้องฟ้า ยิงสองคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้าตายคาที่

ทุกคนตกใจ พอพวกเขามองไปตามทิศทางที่ลูกธนูพุ่งมาก้เห็นชายสองคนสวมเกราะเบาสีดำยืนอยู่บนหลังคาบ้านฝั่งตรงข้ามถนน

พวกเขาไม่รู้จักองครักษ์ค่ายเทียนจี แต่ก็เข้าใจว่าชายทั้งสองคนล้วนเป็นยอดฝีมือจากกองทัพ

ทั้งสองคนกำธนูแน่น ตรงเอวมีกระบอกใส่ลูกธนูสะเอว ด้านหลังเหน็บดาบ ผูกแหลนม้าไว้อีกอัน

ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแต่แผ่กลิ่นอายดุดันน่าเกรงขาม

เพียงแค่มองก็รู้ได้ว่าเป็นทหารเก่าที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน มือปราบศาลาว่าการอำเภอไม่อาจเทียบได้

ชายสวมเกราะเบาทั้งสองคนบนหลังคาคือองครักษ์ค่ายเทียนจี คนที่มีอายุมากกว่าย่อตัวลง ดึงลูกธนูออกจากกระบอกที่เอว วางลงบนหลังคาแล้วเคาะสองครั้ง

เสียงกังวานใสกระทบจิตใจผู้คน บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลอู๋ตัวแข็งค้างอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับแม้แต่ก้าว

หัวหน้าโจวที่ยืนอยู่หน้าประตูศาลาว่าการอำเภอเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก

“นั่น…องครักษ์ค่ายเทียนจีที่เล่าลือกันกระมัง?”

ทหารที่อยู่ข้างกายสงสัย “ท่านหัวหน้า องครักษ์ค่ายเทียนจีคืออะไร? เก่งกาจมากหรือขอรับ?”

หัวหน้าโจวยิ้มขมขื่น “เก่งกาจหรือไม่หรือ? ข้าขอถามเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ทัพใหญ่เฉินซือเหลือแขนเพียงข้างเดียว?”

ทหารน้อยไม่ต้องคิด เขาพยักหน้าหงึก ๆ “เรื่องนี้ผู้ใดบ้างไม่รู้?”

หัวหน้าโจวหันมององครักษ์ค่ายเทียนจีบนหลังคา แล้วกล่าวด้วยความเกรงกลัว “เป็นองครักษ์ค่ายเทียนจีที่โจมตี! องครักษ์ค่ายเทียนจีคนหนึ่งแทรกซึมเข้าใกล้แม่ทัพ หากไม่ใช่เพราะอยู่ห่างเกินไป เกรงว่าท่านแม่ทัพคง…ไม่รอด”

“และองครักษ์ที่สร้างวีรกรรมยิ่งใหญ่นี้ก็เป็นเพียงองครักษ์ค่ายเทียนจีธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น”

“องครักษ์ค่ายเทียนจีล้วนมีความกล้าหาญที่คนนับหมื่นไม่อาจต้านทาน”

“พวกเขาเป็นคนสนิทของฉินเฟิง!”

เมื่อรู้ที่มาขององครักษ์ค่ายเทียนจี ทหารน้อยตกใจจนขาอ่อน พอมองไปที่ฉินเฟิงอีกครั้ง สายตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

อู๋เหิงถูกโยนมาอยู่ตรงหน้าของฉินเฟิง

ถึงขนาดนี้แล้วเขายังจะมีท่าทางยโสโอหังเหมือนเมื่อครู่อีกหรือ?

อู๋เหิงทรุดตัวคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม

ฉินเฟิงไม่อยากพูดมาก เขาโยนเงินก้อนเล็ก ๆ ลงตรงหน้าอู๋เหิงแล้วกล่าวว่า “สภาพอากาศหนาวเย็น แม้อยากจะซื้อธัญพืชก็ไม่มีที่ให้ซื้อ แต่เรือนตระกูลอู๋ผู้เป็นคหบดีมีอิทธิพลในอำเภอฉางสุ่ยคงจะมีธัญพืชเก็บสะสมไว้ไม่น้อย”

“ตามราคาธัญพืชของแคว้นต้าเหลียงข้า เงินก้อนนี้ซื้อธัญพืชได้ราวสิบต้าน ภายในเวลาหนึ่งก้านธูป เจ้านำธัญพืชมา หาไม่ ทุกคนในเรือนตระกูลอู๋ที่มีแซ่อู๋จะถูกฆ่าทั้งหมด!”

เสียงแผ่วเบาราบเรียบของฉินเฟิงไม่ต่างจากสายฟ้าที่ฟาดลงกลางวันแสก ๆ ทำให้สมองของอู๋เหิงมึนงง ตอนนี้ เขาถึงตระหนักได้ว่า ตระกูลอู๋เตะแผ่นเหล็กร้อนเข้าแล้ว!

อู๋เหิงเก็บเศษเงินขึ้นมา ร้องไห้คร่ำครวญ สีหน้าเศร้าสร้อย “ท่านโหวฉิน ตอนนี้ราคาธัญพืชของแคว้นเป่ยตี้พุ่งสูง เงินเฟ้ออย่างรุนแรง หนึ่งร้อยห้าสิบอีแปะถึงจะซื้อธัญพืชได้หนึ่งต้าน เศษเงินก้อนนี้ของท่านจะซื้อธัญพืชได้ถึงสิบต้าน ข้าน้อยเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้”

ได้ยินคำพูดนี้ หนิงหู่ก็เตะเข้าที่หน้าของอู๋เหิง ความรุนแรงทำให้อู๋เหิงรู้สึกเหมือนจะตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน