บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 874

บทที่ 874 ความตื่นเต้นในเมืองเล็ก ๆ

เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจดังไปทั่วบริเวณ สายตาที่เคยหมดหวังและสิ้นหวังของผู้คนกลับมาลุกโชนด้วยความหวังอีกครั้ง พวกเขาจ้องมองฉินเฟิง สายตาร้อนแรง

“ท่านโหวมาเพื่อช่วยเหลือพวกเราจริง ๆ”

“ดีจริง ๆ ในที่สุดสวรรค์ก็เมตตา”

“แม้ท่านโหวฉินจะเป็นคนดี แต่ ท่านเป็นคนต้าเหลียง…”

“แล้วอย่างไร?! พวกเราแทบจะตายอยู่แล้ว ยังจะมาสนใจว่าท่านเป็นคนแคว้นใดหรือ?”

“นั่นแหละที่ข้าจะพูด พวกเราเป็นชาวเป่ยตี๋ แต่กลับต้องให้คนแคว้นต้าเหลียงมาช่วยเหลือ ใต้หล้านี้จะมีเรื่องน่าเศร้ากว่านี้อีกหรือ? ข้าไม่สนหรอกว่าท่านโหวฉินจะเป็นคนแคว้นใด ตอนนี้เขาคือพระโพธิสัตว์ผู้มาโปรดชีวิตพวกเรา!”

ชาวบ้านส่งเสียงเซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกัน “พระโพธิสัตว์ผู้มีชีวิต”

ฉินเฟิงไม่ได้ตั้งใจจะทำเรื่องใหญ่โต เขามาอำเภอฉางสุ่ยก็เพียงเพื่อรับประกันว่าแผนการจะดำเนินไปอย่างราบรื่น หลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้น

ช่วยไม่ได้ที่เป่ยตี๋เพิ่งผ่านสงครามใหญ่ แล้วไม่ทันไรก็มีภัยหนาวตามมา ชีวิตประชาชนยากลำบาก ชาวบ้านใช้ชีวิตไปวัน ๆ อย่างสิ้นหวัง ช่วงเวลาเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ชาวบ้านย่อมซาบซึ้งและนับเป็นผู้มีพระคุณ

ราชสำนักเป่ยตี๋เพิกเฉยต่อประชาชน ก่อนหน้านี้เปิดคลังแจกจ่ายธัญพืช บรรเทาภัยพิบัติก็จริง น่าเสียดายที่คลังแผ่นดินว่างเปล่า ประกอบกับความไม่พอใจของประชาชนที่พลุ่งพล่าน นโยบายทั้งหมดจึงมุ่งเน้นไปที่ความมั่นคงเป็นหลัก ราชสำนักทำได้เพียงมองข้ามการกดขี่และปล้นชิงอาหารของขุนนางท้องถิ่นและคหบดี เกรงว่าหากเข้าไปยุ่งเกี่ยวจะทำให้สถานการณ์ภายในแคว้นยิ่งเลวร้าย

ความกังวลมีเหตุผล แต่ผลลัพธ์กลับแย่ เงินถูกใช้ไป อาหารก็ถูกบริจาค แต่ประชาชนกลับไม่ซาบซึ้งความดีของราชสำนัก ตรงกันข้าม ความไม่พอใจของประชาชนยิ่งขยายวงกว้าง

เสียเงินแล้วแต่ไม่สำเร็จสักอย่าง

แน่นอน ไม่อาจโทษว่าเป็นความผิดราชสำนักทั้งหมด เพราะอำนาจราชสำนักก็มีจำกัด ความสนใจมุ่งไปที่สามเรื่องใหญ่ คือ ความสัมพันธ์กับต้าเหลียง ข้อตกลงทางการค้า เรื่องของอำเภอซางโจวกับจัวโจว

ส่วนกรมคลังที่รับผิดชอบความเป็นอยู่ของประชาชนก็เป็นฝ่ายเหยี่ยวที่ต่อต้านฉินเฟิง เพื่อต่อต้า ฉินเฟิง ความใส่ใจต่อประชาชนลดน้อยลงมากภายใต้การเพิ่มมาตรการอย่างต่อเนื่อง

สถานการณ์ภายในแคว้นของเป่ยตี๋น่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง!

ทว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่หน้าที่ของฉินเฟิงที่จะต้องกังวล อย่างน้อยก่อนที่จิ่งเชียนอิ่งจะกลับคืนสู่ราชวงศ์เป่ยตี๋ ฉินเฟิงแค่ต้องยืนดูอยู่ห่าง ๆ

“เจ้าชื่ออะไร?” ฉินเฟิงมองไปยังสตรีคนถัดไป ถามด้วยสีหน้าอ่อนโยน

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ฉินเฟิงอดทนอย่างยิ่ง สอบถามสถานการณ์ของเหล่าสตรีทีละคน หากครอบครัวใดมีผู้สูงอายุหรือเด็กเล็กที่ต้องดูแลเลี้ยงดู เขาก็จะชดเชยให้หนึ่งถุงข้าว

ส่วนสตรีที่ถูกตระกูลอู๋จับมาโดยไม่มีภาระทางครอบครัว เขาจะชดเชยให้ครึ่งถุงข้าว พอจัดการกับสตรีทั้งหมดเรียบร้อยก็เริ่มจัดการกับฝ่ายบุรุษ สำหรับผู้ที่ไม่สมัครใจจะรับค่าชดเชยครึ่งกระสอบข้าวเช่นกัน ส่วนผู้ที่สมัครใจมาทำงานจะถูกพาเข้าไปภายในศาลาว่าการอำเภอเพื่อพักหลบหนาว

หลังเสร็จสิ้นทั้งหมด จากคนหลายร้อยคนก็เหลือเพียงชายฉกรรจ์ไม่ถึงห้าสิบคน

คนเหล่านี้มีฐานะยากจนจำเป็นต้องออกมาหาเงินท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บเพื่อช่วยเหลือครอบครัว

ฉินเฟิงเหลือบมองอู๋เหิง ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อู๋เหิงก็ยิ้มแย้มเต็มหน้าพลางโค้งคำนับ

“โหวฉิน ท่านวางใจได้ ข้ารับรองว่าจะจัดการให้ดี”

“พวกเจ้ายืนเหม่ออยู่ทำไม? รีบไปขนของตั้งค่าย เอาฟืนจากเรือนตระกูลอู๋มา อากาศหนาวเย็นเช่นนี้หากทำให้ผู้คนเป็นอันตรายจากความหนาว พวกเจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ?”

ชาวบ้านต่างตกตะลึง

อู๋เหิงอาศัยความเป็นญาติกับอู๋ต้ากุ้ย ปกติชินกับการข่มเหงรังแกผู้อื่น อย่าว่าแต่จะไปยั่วยุเขา แค่บังเอิญเจอกันกลางทางก็เสี่ยงถูกเขากลั่นแกล้งทุบตีอย่างไม่มีเหตุผล

แต่ตอนนี้เหมือนเป็นคนละคน เขากระตือรือร้นเสียจริง ๆ

จนทุกคนสังเกตเห็นว่า สายตาของอู๋เหิงที่มองไปที่ฉินเฟิงประจบประแจงอย่างที่สุด พวกเขาถึงได้ตระหนักว่า คนผู้นี้ถูกฉินเฟิงทำให้ขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน