บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 876

บทที่ 876 ทุกคนถูกสร้างขึ้นมาอย่างเท่าเทียมกัน

ภรรยาของนายอำเภอชำเลืองมองสามีพลางบ่นเบา ๆ “สามี หากท่านบอกเช่นนี้แต่แรก ข้าก็คงเข้าใจตั้งนานแล้ว”

“หากได้เกาะขาใหญ่ของท่านโหวฉิน แม้จะต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็คุ้มค่า”

“พวกเจ้ายืนเหม่ออยู่ทำไม? รีบขนของออกไปเร็วเข้า! เอากระถางไฟที่ข้าใช้ไปส่งให้ท่านโหว หากท่านโหวเป็นหวัดเพราะความเย็น แล้วโทษมาถึงพวกเจ้า พวกทาสสุนัขเช่นพวกเจ้าจะรับไหวหรือ?!”

เพื่อแสดงความเอาอกเอาใจ ภรรยาของนายอำเภอนำสาวใช้มาด้วยตนเอง ถือกระถางไฟมาที่ข้างฉินเฟิง พร้อมรอยยิ้มประจบประแจง

“ท่านโหว โปรดใช้กระถางไฟนี้ก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะให้สาวใช้คอยรับใช้อยู่ข้าง ๆ เติมถ่านหรืออะไรก็ตาม ขอท่านอย่าได้รังเกียจเลย”

“อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ถ้าไม่มีลมพัดก็ยังดี แต่พอลมพัดขึ้นมา ช่างทรมานคนเหลือเกิน ท่านโหวไปพักผ่อนที่เรือนหลังเถิด หากมีธุระใดก็สั่งให้บ่าวไพร่จัดการก็พอ”

ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่ตบคนที่ยิ้มให้ เหยียนเผิงไม่ได้เอ่ยปากพูด เพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ ถือว่ารับน้ำใจไว้แล้ว

ส่วนฮูหยินอำเภอนั้นเป็นคนเช่นไร ก่อนมาที่นี่องครักษ์เสื้อแพรก็สืบรู้มาอย่างถ่องแท้แล้ว

แม้จะไม่ได้ชั่วร้ายอะไรมากมาย แต่นางก็เป็นคนเห็นแก่ได้ และรักเงินยิ่งกว่าชีวิต

เฉินเถียนยังพอรักษาหน้าที่ของตน แต่มีภรรยาเป็นคนทำเรื่องเลวร้าย มักจะคอยสั่งการเจ้าหน้าที่ลับ ๆ ให้ช่วยนางเก็บเงิน จะว่ากดขี่ประชาชนก็ไม่ใช่ เพราะในคลังของประชาชนมีแค่ไม่กี่อัฐ ถูกคหบดีท้องถิ่นกวาดไปจนหมดแล้ว นางจึงมุ่งเน้นไปที่การสบตาส่งสัญญาณกับคหบดีท้องถิ่นที่รับเงินมาจากผู้คน แลกกับการช่วยแก้ไขปัญหา คนแบบนี้มีมากนัก

ฮูหยินของนายอำเภอเห็นฉินเฟิงไม่ตอบอะไร ในใจรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วยังไม่ยอมแพ้

นางยังคงยิ้มประจบเต็มใบหน้า ทำท่าทางถ่อมตัวลงไปอีก

“ท่านโหว ท่านช่างมีจิตใจเมตตา ใส่ใจชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านถึงเพียงนี้”

“พวกเขาต้องทนหนาวอยู่ที่นี่ ท่านก็ยอมทนหนาวด้วย ช่างเป็นผู้นำที่ยอมเสียสละจริง ๆ ข้าเลื่อมไสนัก”

“แต่ท่านก็เป็นถึงท่านโหว ส่วนพวกเขาเป็นเพียงไพร่ต่ำต้อย ย่อมแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”

“หากท่านเกิดเป็นอะไรไปเพราะความหนาวเย็น พวกไพร่ต่ำต้อยเหล่านี้จะรับผิดชอบไหวหรือ?”

เจตนาเดิมของฮูหยินคือการเกลี้ยกล่อมให้ฉินเฟิงกลับไปพักผ่อนที่เรือนหลัง พร้อมกับเตือนชาวบ้านที่อยู่ในที่นั้นไม่ให้เป็นภาระแก่ฉินเฟิง และให้พวกเขาช่วยกันเกลี้ยกล่อมด้วย

แต่นางเคยชินกับการพูดจาร้ายกาจ คำพูดจึงออกมา ‘น่าฟัง’ เป็นที่สุด

ฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมองภรรยานายอำเภอ แล้วกล่าวว่า “พูดจาว่าไพร่ต่ำต้อยอยู่เรื่อย ประชาชนก็คือประชาชน เหตุใดต้องเติมคำว่าต่ำต้อยด้วยเล่า?”

“หรือว่าต้องเหยียบย่ำประชาชนไว้ใต้ฝ่าเท้าจึงจะแสดงให้เห็นถึงความสูงส่งของนางผู้เป็นฮูหยินนายอำเภอ?”

“ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน เหตุใดจึงต้องแบ่งแยกสูงต่ำดีเลว?”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา สายตาของประชาชนที่อยู่ในที่นั้นก็จ้องมองฉินเฟิงอย่างเร่าร้อน

พวกเขาลืมไปแล้วว่าฉินเฟิงมีสถานะเป็นทูตต่างแคว้น พวกเขามองว่าฉินเฟิงเป็นขุนนางที่คิดถึงประชาชนอย่างจริงใจ ราวกับเป็นพ่อแม่ของพวกเขา

ฉินเฟิงไม่อยากเสียเวลาพูดจากับภรรยาของนายอำเภออีก เขาโบกมือไล่ เป็นสัญญาณว่าไม่มีธุระอะไรกับนางแล้ว

ภรรยาของนายอำเภอก้มหัวคำนับพร้อมรอยยิ้มประจบ แต่พอหันหลังกลับ สีหน้าก็เปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความดูถูก เดินหางไปไม่กี่ก้าวปากก็พึมพำออกมา

“ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน? ตลกสิ้นดี!”

“หรือคิดว่าตัวเองเป็นพระโพธิสัตว์จริง ๆ? เฮอะ!”

“คนเราตั้งแต่เกิดมาก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าผู้ใดเป็นคนสูงศักดิ์ ผู้ใดต่ำต้อย”

“ฮึ เจ้าเห็นพวกไพร่เป็นสมบัติล้ำค่า แต่สำหรับข้า ถึงจะฆ่าพวกมันทั้งหมด ข้าก็ไม่แยแสเลยสักนิด”

“พวกปลวกกินข้าวสุกเปล่า ตายให้หมดเสียยิ่งดี!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน