บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 877

บทที่ 877 มาตรฐานอำเภอเป่ยซี

สาวใช้ไม่กล้าขัดคำสั่ง รีบไปทำตาม

เวลาเดียวกัน เฉินเถียนถือโอกาสตอนว่างไปเยือนเรือนตระกูลอู๋ด้วยตัวเอง ในที่สุดก็ได้พบกับอู๋ต้ากุ้ย

ทันทีที่ทั้งสองพบหน้ากันต่างก็ถอนหายใจโดยไม่ได้นัดหมาย

อู๋ต้ากุ้ยทำหน้าเศร้า “ท่านนายอำเภอ ท่านโหวฉินมีอิทธิพลมากขนาดนี้ เหตุใดท่านไม่บอกข้าแต่แรกเล่า? อีกนิดเดียวข้าก็จะก่อเรื่องใหญ่เสียแล้ว”

เฉินเถียนถอนหายใจยาว สีหน้าไม่ได้ดีไปกว่ากัน “ข้าเพิ่งได้รับข่าวเช่นกัน”

“ข้าก็แค่เป็นนายอำเภอตัวเล็ก ๆ ตำแหน่งเท่าถั่วงา แม้จะมีชื่อว่าเป็นขุนนางใต้ฝ่าพระบาทของโอรสสวรรค์ แต่ในแคว้นนี้ข้าไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่น้อย”

“พอท่านโหวฉินออกจากเมืองหลวง กรมการคลังก็ส่งคนมาแจ้งข้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดของท่านโหวฉินให้ข้าฟังอย่างละเอียด สั่งให้ข้าระมัดระวังตัว อย่าก่อเรื่องวุ่นวาย”

“ข้าถึงได้รู้ว่าท่านโหวฉินได้ทำเรื่องใหญ่มากมายในเมืองซางโจว!”

อู๋ต้ากุ้ยตกใจ อดไม่ได้ที่จะถามเสียงเบา “เป็นไปไม่ได้กระมัง? แม้แต่ท่านก็เพิ่งรู้เรื่องหรือ? ท่านเป็นถึงขุนนาง…”

เฉินเถียนส่ายหน้าพลางยิ้มขื่น “ขุนนางอะไรกัน พูดตรง ๆ ก็แค่นายอำเภอตัวเล็ก ๆ พวกเรารู้ได้แค่เรื่องที่เบื้องบนตั้งใจเปิดเผย ถ้าเบื้องบนไม่อยากให้รู้ พวกเราก็เหมือนคนหูหนวกตาบอดนั่นแหละ”

“ซางโจวห่างไกลจากมณฑลของพวกเรานับพันหลี่ พวกเราเพิ่งผ่านสงครามใหญ่มา ทรัพยากรขาดแคลน ชีวิตความเป็นอยู่ยากจนไม่ต้องพูดถึง เพื่อป้องกันสายลับต่างแคว้นแทรกซึม การเคลื่อนย้ายของผู้คนในแต่ละพื้นที่ถูกห้ามอย่างเข้มงวด ข่าวสารจึงยิ่งถูกปิดกั้น”

“อย่าว่าแต่เรื่องใกล้ ๆ เลย แม้แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนสงครามจะเริ่มก็เพิ่งจะมาถึงหูข้าตอนนี้ว่า จงหลิงตายแล้ว!”

เรื่องของจงหลิงอู๋ต้ากุ้ยได้รับรู้จากปากของอู๋เหิงแล้ว ตอนนี้นึกถึงขึ้นมาก็ยังตกใจไม่หาย

เขาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองฉางสุ่ยมาครึ่งชีวิต กว่าจะยืนหยัดได้มั่นคง แต่เทียบกับใต้เท้าตัวจริง ยังคงเป็นเพียงมดปลวก

กำลังในมือเขาไม่พอให้ผู้อื่นระบายอารมณ์ด้วยซ้ำ อู๋ต้ากุ้ยกลืนน้ำลายลงคอ แล้วถามเสียงเบาว่า “ท่านนายอำเภอ ท่านว่าเหตุใดโหวฉินถึงมาที่อำเภอฉางสุ่ยของพวกเราด้วยตนเอง”

“เรื่องเล็กน้อยอย่างการจ้างคนงาน เพียงแค่ส่งคนสนิทมาสักคน ก็น่าจะจัดการได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเอง”

“แม้อำเภอฉางสุ่ยจะไม่ไกลจากเมืองหลวง รีบเร่งก็แค่หนึ่งถึงสองวัน แต่อากาศหนาวเย็น ลมหนาวพัดกระโชก เดินทางตลอดทั้งวัน คนทั้งคนคงหนาวจนแทบขาดใจ ท่านโหวฉินไม่อยู่เมืองหลวงสบาย ๆ กลับมาที่ชนบท เพียงเพื่อจ้างคนงานหรือ? ช่างไม่สมเหตุสมผลเลย”

เฉินเถียนเบ้ปาก เขาก็งุนงงไม่แพ้กัน “การกระทำและวิธีการของเขา แตกต่างจากคนทั่วไปมาโดยตลอด”

“ข้าว่าไม่ว่าท่านโหวฉินจะวางแผนอะไรไว้ ขอเพียงพวกเราคอยรับใช้ให้ดี อย่าไปหาเรื่องยุ่งยากต่อหน้าเขา ถึงฟ้าจะถล่มลงมา ก็ไม่อาจทับพวกเราได้”

“ท่านก็คิดดู อู๋ฉีเป็นไอ้หัวขโมยชั่วช้า ปากจัดเหลือเกิน โดนตัดหัวต่อหน้าต่อตา ท่านโหวฉินก็ไม่ได้โกรธแค้นตระกูลอู๋ของท่านต่อ แค่ให้ท่านชดใช้ข้าวของเล็กน้อย ก็จบเรื่องไปแล้ว”

“จะบอกว่า ท่านโหวฉินตำแหน่งสูงส่ง มีอำนาจมากจึงไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ก็ไม่ผิด”

อู๋ต้ากุ้ยพยักหน้าหงึก ๆ ราวกับตำข้าว “ท่านนายอำเภอเฉินพูดถูกต้อง แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจ ท่านโหวฉินปล่อยแรงงานที่หามาด้วยความยากลำบากเกือบหมดแล้ว ต่อไปท่านจะทำอะไร?”

เฉินเถียนถอนหายใจ พูดอย่างจริงจัง “ท่านหัวหน้าตระกูลอู๋ ท่านช่างโง่เขลาเสียจริง! ท่านโหวฉินเป็นผู้ใด? แน่นอนว่าท่านใส่ใจชื่อเสียงอย่างยิ่ง พวกท่านบังคับขู่เข็ญชาวบ้านมาทำงาน ย่อมไม่เป็นที่พอใจของท่านโหว”

พูดถึงตรงนี้ เฉินเถียนล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้อู๋ต้ากุ้ย “นี่คือสิ่งที่กรมคลังส่งคนมาส่ง บอกว่าเป็นมาตรฐานการจ้างงานของอำเภอเป่ยซี ท่านทำตามเงื่อนไขบนกระดาษแผ่นนี้ รับรองว่าไม่มีผิดพลาด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน